Chaotic Mind

Μέρος 5ο

Την επόμενη μέρα είχα τρομερό πονοκέφαλο. Δεν είχε ξημερώσει καλά καλά ακόμα και εγώ είχα κοιμηθεί λίγες ώρες λόγω της έντασης. Καθόμουν μόνη μου στον καναπέ έχοντας πάρει δύο ντεπόν από την ώρα που ξύπνησα και απλά περίμενα να σταματήσει ο πόνος κάποια στιγμή.

Από τότε που γύρισα σπίτι δεν είχα αντιληφθεί κάτι που να δήλωνε ότι ο Μπίλυ είχε επιστρέψει και είχα χτυπήσει νωρίτερα την πόρτα του, μπας και ήρθε χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Όμως δεν είχα κανένα νέο από τα παιδιά και η αλήθεια είναι πως μου είχε τελειώσει η υπομονή αλλά ήξερα κατά βάθος πως κανένας τους δεν έπαθε τίποτα κακό. Έπειτα, τις τελευταίες μέρες είχα τελείως άστατο πρόγραμμα ύπνου-φαγητού. Κοιμόμουν οπότε ένιωθα τα μάτια μου να κλείνουν και έτρωγα μόνο όταν πεινούσα υπερβολικά για να κάνω οτιδήποτε άλλο. Αυτό βέβαια είχε αρχίσει να με κουράζει γιατί ένιωθα το σώμα μου να αντιδράει στις ελλείψεις. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τον προσέχω λίγο παραπάνω και ξάπλωσα στον καναπέ για να κοιμηθώ λίγο ακόμα. Δεν κατάλαβα πόση ώρα πέρασε από τότε που έκλεισα τα μάτια μου μέχρι που ακούστηκε το κουδούνι. Με βαριά καρδιά σηκώθηκα για να ανοίξω την πόρτα και το μόνο που είδα ήταν ο Αντρέας. Είχε μια έκφραση ανησυχίας στο πρόσωπο του.

"Είμαστε δίπλα. Άμα θες έλα να σου πούμε τι έγινε."

Έπρεπε να τον ακολουθήσω άβουλα μέχρι το διπλανό διαμέρισμα για να καταλάβω ότι τα λιγοστά λόγια που είπε έκρυβαν μια μεγαλύτερη αλήθεια. Ένιωσα χάλια στην θέα του σαλονιού του Μπίλυ. Όλοι κάθονταν χωρίς να μιλάνε, δεν κοίταζαν καν ο ένας τον άλλον, ήταν λες και γύρισαν από κηδεία. Τον βλέμμα μου έπεσε πάνω στον Τόμμυ. Καθόταν σκυφτός με τους αγκώνες του πάνω στα γόνατα του και τα χέρια του σταυρωμένα κάτω από το πηγούνι του. Αχ τα χέρια του. Μελανιασμένα, σχεδόν ματωμένα, έτρεμαν λίγο υπό το βάρος του κεφαλιού του. Τα μαλλιά του έκρυβαν το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του έτσι όπως έπεφταν δίπλα στα μάγουλα του. Πλησίασα σιγά σιγά και γονάτισα μπροστά του. Έπιασα δειλά τα χέρια του και τα κατέβασα στο ύψος του προσώπου μου. Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε παίρνοντας απότομα μια βαθιά ανάσα.

"Δεν μπορούσα να σταματήσω. Όσο και αν το ήθελα καταβάθος." Είπε αδύναμα.

Άκουσα την φωνή του να σπάει, σπάζοντας και την καρδιά μου.

"Δεν πειράζει. Όλα θα πάνε καλά." Του είπα καθησυχαστικά και φίλησα το πάνω μέρος των χεριών του. Τον κοίταξα για λίγο ακόμα μέσα στα σκούρα καστανά του μάτια. Μπορούσα να δω τα συναισθήματα του να παίρνουν μορφή ανάμεσα στις εναλλαγές καφέ και μαύρου, κάτι που με έκανε να θέλω να εκδικηθώ όποιον προσπάθησε ποτέ να τον πειράξει. Δεν άντεχα άλλο να τον κοιτάω έτσι κατάματα και σηκώθηκα κάνοντας νόημα στον Μπίλυ να έρθει μαζί μου σε κάποιο άλλο δωμάτιο. Βρήκα ελεύθερο το υπνοδωμάτιο του και μπήκα περιμένοντας τον να έρθει από πίσω μου. Μόλις έφτασε έκλεισε προσεκτικά την πόρτα και κάθισε στο κρεβάτι ενώ εγώ στηρίχθηκα στον τοίχο απέναντι του.