My Painkiller✔️

9: The Sick

Friend? Higit ata sa isang daan ang masasabi kong kaibigan. Kung Facebook naman ang basihan, hihigit sa apat na libo ang friends ko. Twitter naman may higit sa limang libo ang follower ko. Sa Instagram nasa isang libo. Kung basehan ang social media, marami akong friends.

Sa university kaliwa't kanan ang mga bumabati at kumakausap sa akin. Ang iba pa nga sa kanila hindi ko kilala.

I'm popular and that's the disvantage. Masyado kasi akong naka-focus sa academics, extra-curricular at pagkakaroon ng maraming kaibigan. Hindi ko napagtuunan nang pansin kung sino talaga ang makakasama ko sa panahong kailangan ko nang masasandalan.

Sabihin na nating kaibigan ko si Verra, secretary ng SC, pero hindi ko pa s'ya nakakausap labas sa usapang school activities. Mukha naman siyang mabait at masayahin.

"Naiilang ako." Sabi niya sa akin habang kumakain kami sa cafeteria. Naiilang daw siya pero para namang kinikilig.

"Bakit naman?" Nagtanong ako.

"Nakatingin kasi yung mga varsity players sa atin."

Gusto ko lumingon kaso lang ayoko namang maging obvious. At saka napansin ko na rin sila kanina noong dumaan kami. Ayokong pinapansin sila sa mga catcalls nila. As a vice president, dapat minemaintain ko ang respectful image ko. Idagdag pang may boyfriend ako last two years hanggang sa ginago niya ako noong isang araw at kahapon.

"Okay ka lang?" Tanong niya sa akin nang parang maiiyak na naman ako.

Buti na lang medyo napagod na ang mata ko kakaiyak at distraction talaga yung hiyawan nila sa isang table. Napalingon ako sa grupo ng pinaghalo-halong varsity player. Sa kalagitnaan ng ingay nakita ko si Owen. Nagulat pa ako nang makita ko siya. Nawala sa isip kong isa pala siya sa mga jerk, I mean, jock.

Inirapan ko na lang sila at bumalil sa sa pagkain.

"Nga pala, nagpapatawag nang meeting si Prof. Adolfo sa lahat ng council."

Parang maiduduwal ko naman ang kinakain ko sa nabanggit niya. Ayokong makita si Prof. Adolfo. Kung pwede lang magku-quit na ako sa student council. Wala na akong paki sa lahat nang pinaghirapan kong posisyon.

"Verra, I want to quit." Sabi ko sa kaniya. Malungkot ako kasi iiwan ko sila.

"Quit, saan?"

"Council"

"What?!" Napatayo pa talaga siya. Umupo rin siya kaagad kasi napalingon sa kaniya ang mga nasa cafeteria. "Ikaw? Aayaw? I know you, Cici. Gustong gusto mo ang pagiging leader."

I know right. Before I joined the council just to be known in our school but as the time passed-- projects, leadership training, advising, guiding-- I came to love this thing. Maybe being leader is my real passion.

Pero sa tuwing maiisip ko si Prof. Adolfo...

"Pag-isipan mo muna 'yan Chantalle." Payo ni Verra. "Kailangan ka namin sa council."

***

After class, nagsimula ang meeting namin sa council. Pinag-uusapan namin ang tungkol sa mga tatakbo sa election next sem.

"Alam naman natin kung sino ang napipisil nating lahat para tumakbo as president for the election." Sabi ni Prof. Adolfo habang nakatingin sa akin. Ibang kalseng tingin.

Halos lahat din nakatingin sa akin. Hindi ko magantihan ang tingin nila. Pakiramdam ko kasi may nalalaman at nakikita silang hindi dapat makita. Tulad nang kakaibang tingin sa akin ni Prof. Adolfo.

"Gusto ko rin sana i-encourage si Verra." Rinig kong sabi ni Dillion.

"Gusto ko pero mukhang malabo." Siniko aki ni Verra dahilan para mapatingin ako sa kaniya. "Sigurado na kasing si Cici ang mananalo."

"P-pero," sumabat na ako. Baka mapansin kasi nilang may mali sa akin kung mananahimik lang ako. "Sigurado nang tatakbo si Richard Bitangco nang pol sci. He got the knowledge and advantage. If ever na hindi ako tatakbo, he will be a great leader."

Siniko ako uli ni Verra.

"Anong "if ever" na hindi ka tatakbo, Ms. Amadeo? Tatakbo ka. Ito na ang pinakahihintay mo." Sabi ni Prof. "Gusto kitang makausap nag personal tungkol diyan."

Sa sinabi niya wala na akong maintindihan buong meeting. Nangangatog na ang katawan ko. Kung ano-ano nang pumapasok sa isip ko. At nang dumating ang oras na kami na lang ang maiiwan wala akong magawa.

Gusto ko sana magmakaawa kay Verra na wag niya ako iwan pero anong iisipin niya? Idolo nilang lahat si Prof. Adolfo. Maski ako hinahangaan ko siya dati. Kung sasabihin kong may balak gawing masama sa akin si Prof. Adolfo maniniwala ba sila sa akin?

"Ms. Amadeo," tawag niya sa akin.

Tuluyan na akong nanigas sa kinauupuan ko.

"You got a bright future ahead of you." Dagdag niya habang nakatingin naman sa hinaharap ko. "Wag mo sayangin ang mga bagay na ito dahil lang sa atin."

Atin?

Lumapit na naman siya sa akin. Kung pwede lang matunaw sa kinauupuan ko kanina pa ako natunaw. Hinawakan niya ang balikat ko. Napapikit ako. Sa takot. Sa sensasyon.

Hinimas- himas niya ang balikat ko. Pababa sa dibdib ko.

"Prof..." Nagmamakaawa kong sabi. Sa totoo lang hindi ko alam kung pagmamakaawa pa ang pagkakasabi ko noon. Natatakot ako.

Inikot niya ang revolving chair ko papaharap sa kaniya. Paniguradong nakita niya ang hindik at luha sa mga mata ko pero wala siyang binanggit tungkol doon.

"Yes, Cici?" Nakangisi niyang sabi. Halos isang dangkal na lang ang layo ng mukha niya sa mukha ko. "Are you begging for more?" Nagawa na naman niyang igapang ang kamay niya sa loob nang palda ko. Ngayon mas higit pa ang narating niya.

Itulak mo siya. Sumigaw ka. Sipain mo siya.

I gasped when I felt his hand inside my undies. Nangangatog ako ngayon sa galit. Wala na ang takot. Galit na lang. Galit.

"You're so wet, Ms. Amadeo."

Galit na galit ako sa sarili ko.