Addicted to you! (ON HOLD)

35

P.O.V. Calum

de weg naar huis ging niet heel goed, allebei slingerde we erg bij het lopen waardoor we voortdurend tegen elkaar aan knalde. We gingen steeds helemaal stuk om elkaar. We sneakte het huis in want ik was vergeten of mijn ouders thuis zijn. Lekker slim weer van mezelf. Bij de trap zei ik tegen Denise dat ze even moest wachten zodat ik kon kijken of mijn ouders in hun kamer waren. Ik deed de deur op een klein kiertje en keek in het donker of ik ze kon vinden. helemaal niks! Mooizo. die zullen wel naar opa en oma gegaan zijn ofz.

''kom maar!'' riep ik naar beneden waardoor Denise de trap op klom. zewasbijna boven alleen toen verloor ze haar balans en viel achterover. Ik probeerde haar hand nog vast te grijpen maar het was al te laat, ze lag beneden op de grond. Ik liep langzaam naar beneden, bang voor wat ik zal aantreffen. Ze lag daar zo stil, zonder ook maar een spier te vertrekken. Ik haalde me telefoon uit mijn kontzak en begon het alarmnummer in te typen.

*hallo met 112 wat is u noodgeval?*

''ja hallo, m'n vriendin is net van de trap gevallen, ze beweegt niet meer en reageert niet meer.''

en toen ging het snel, er werd een ambulance gestuurd en die vrouw aan de telefoon vroeg me een aantal dingen te doen. en voor ik het wist zat ik in het ziekenhuis te wachten op informatie. Ik zat voorovergebogen, mijn hoofd ruste op mijn handen die weer ruste op mijn knieeen, de hele situatie t overdenken. Waarom haar? Waarom nu? Waarom bij mij thuis? Zou ze het express hebben gedaan? Of verstappte ze zich? Misschien gleed ze uit over een kledingstuk van mij. Wat zal de politie wel niet denken? Misschien denken ze wel dat ik haar heb geduwd!

Okee, ik moet nu echt stoppen voordat ik mezelf helemaal gek maak met deze gedachten. Ik viste mijn telefoon uit mijn broekzak en begon mijn gemiste appjes te lezen, het waren er maar een paar.

van: Michael:

eyyh dude! Michael heeft het weer geflikt hoor! als je begrijpt wat ik bedoel. *pedofaceemoij* hoe gaat ie bij jullie dan? kon je die spastische worst nog een beetje in bedwang houden?

van: James in groep:'stuff enz':

ik heb weer binnen, morgen vaste plek, vaste tijd. jullie weten de regels.

van: Michael in groep:'stuff enz':

jaa joh! komt goed. see you there

van: Mama <3:

hee jongen, doe je wel een beetje voorzichtig? ik hoorde net al een ambulance voorbij gaan. gaat alles goed met je? xx

ik besloot op mijn moeder te reageren en daarna Michael even bellen.

naar: Mama <3:

Hee mam! er is niks mis met mij maar wel met een vriendin, ze is van de trap gevallen en ligt nu in het ziekenhuis, ik ben nu aan het wachten op meer nieuws. xx

ik drukte op zend en belde Michael.

Het duurde even voordat hij oppakte, lag vast te slapen ofzo.

M: H-hallo?

C: heey mike, heb ik je wakker gebeld?

M: Damn, ja. Wat is er aan de hand?

C: Kun je naar het ziekenhuis komen samen met Cheryl? Er is iets gebeurd met Denise.

M: Ja tuurlijk! ik maar haar ff wakker...... Hoe erg is het?

C: dat vertel ik wel als je er bent, ik zie net een dokter mijn kant op lopen, tot zo michael.

en met dat hing ik op. De dokter leek mijn kant op te lopen maar verdween een andere gang in. ''Meneer Hood?'' Ik draaide me geschokt om en zag een dokter staan. ''ja, dat ben ik'' antwoorde ik met een zucht. ''Zou u even mee kunnen lopen?'' ''Weet u al meer over Denise? Waar is ze? Is ze oke? Kan ik naar haar toe?'' vroeg ik tijdens het lopen aan hem. Hij stopte net voor een deur en keek me in mijn inmiddels betraande ogen aan. ''Het spijt me heel erg om u dit te moeten mededelen hier, maar u vriendin heeft flinke letsel aan haar nek opgelopen door de val, het is nog niet duidelijk hoe het met haar bot is, maar haar zenuwen zijn heel erg beschadigd waardoor ze in een zware coma is beland. Morgen middag doen we nog een paar laatste onderzoeken om mogelijke oplossingen te bedenken, maar er is weinig hoop meneer.'' Hij wreef even over mijn arm. ''Ze ligt hierbinnen, je kunt nu naar haar toe. Maar ze moet genoeg rust krijgen en kom vooral niet aan haar nek, maar dat kun je zelf ook begrijpen.'' Toen hij dat zei liep hij weg. Ik draaide me om en greep de deurklink vast. Voorzichtig opende ik de deur, bang voor wat ik zal aantreffen.

Daar lag ze dan, in het grote ziekenhuis bed, in een kleine saaie spierwitte kamer. Het enige geluid dat je hoorde, kwam van de vele apparaten waar ze aan was aangesloten. Er lagen van allerlei draden om haar heen, sommige leiden naar een machine toe, andere weer naar van die doorzichtige zakjes met spul erin. En sommige verdwenen onder haar dekens.

Ik pakte een stoel en ging naast haar bede zitten. Ik staarde haar een tijdje aan. Eigenlijk is het wel gek, iemand die je nog niet eens o gek lang kent dat die persoon nu al zoveel voor je kan betekenen. Ik voel me ook gewoon super ongerust en ik wil haar niet nu al verliezen. Dat gevoel heb ik niet bij heel veel mensen. Ik pakte haar hand vast en liet de tranen, die ik al die tijd heb tegengehouden, lekker lopen. Voor mijn gevoel zat ik daar een paar uur lang, naar een lijkbleek meisje te staren, ze lag daar zo stil, zo levenloos. Je hoorde haar zelfs niet ademen wat je normaal bij haar wel goed kan horen. Het gaf me allemaal niet echt een goed gevoel.

Ik hoorde voetstappen en een iets luide, en een zachtere stem op de gang. Er werd op de deur geklopt. ''Kom maar'' antwoordde ik. Michael en Cheryl liepen de kamer in. Zodra Cheryl Denise zag liggen schoten haar handen voor haar mond en werden haar ogen iets vochtiger, ze probeerde duidelijk niet te huilen. Zodra ze mij zag, begonnen de tranen toch wel te stromen. Michael liep naar me toe en gaf me een knuffel, daarna deed Cheryl hetzelfde. ''wat is er gebeurt?'' vroeg Michael terwijl hij er nog 2 stoelen bij zetten. Ik begon het hele verhaal te vertellen en sloot af met wat de dokter mij verteld had, ze lag in een zware coma omdat haar zenuwen in haar nek heel erg beschadigd waren.