Burada yazdığım her şey kendi gerçektir. Hayal ürünü değildir. Kamu spotu gibi oldu byü dnfhf
"İdil, kıyafetlerini poşetlere yerleştirmeni söylemiştim."
"Valla ben size dedim, çalışıyorum dedim. Dersim var dedim. Ama siz tutturdunuz ille de bu ay taşınalım."
"Yaz tatilinde ne dersi bu? İstersen ocak ayında falan taşınalım idil. Daha zor olur hem bizim için de güzel olur. Kalk hadi kalk."
Yerimden zorla da olsa kalktım tabii. Şimdi evimizden ayrılmakla ilgili hüzünlü bir konuşma yapabilirdim ama burayı zaten sevmiyordum. İş nedeniyle gelmiştik ve şimdi kurtuluyorduk. Yine de taşınmak? İşkence.
Kıyafetlerimi annemin verdiği büyük çöp poşetlerine yerleştirip, -ya da tepmişte olabilirim bilmiyorum- tekrar odamda tek kalan şeye yani yatağıma attım kendimi.
Tek ayağımı diğer dizime atıp, aşağı yukarı sallamaya başladığım da sıkılma noktasının doruğun da olduğumu fark ettim. Derin nefes alıp ellerimi yukarıya kaldırdım.
"Hadi bakalım idil. Göster yeteneklerini."
Ayağa kalkıp, elimde mikrofon varmış gibi yaptım.
Başlıyoruz.
"Şappur şuppur beni ye. Happur hupur beni ye. Onlar acı ben tatlı, söyle benden başka böyle var mı?"
Şarkıyı ve sözlerini tam olarak bilmediğimden gerisini mırıldanarak söyleyip saçma sapan hareketler yapmıştım.
Evet arada yapıyordum böyle çılgınlıklar.
Bazen kendi kendimin aklından problemi olduğunu düşünüyordum. Ama sadece ben düşünebilirdim. Başka kimse düşünemez. Çünkü canım kendim.
"İdil yorganın falan da topla, yatağını almaya gelecekler."
Hayır ya, yatağım olmaz!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SANIRIM AKLIMI KAÇIRIYORUM
Teen FictionHayat dediğimiz, her an ne olacağı bilinmeyen ve mutluyken her an sizi bok çukuruna götürebilen aynı zamanda o çukurdan çıkarabilecek beş harfli, ilginç ve saçma bir şeydir. Benim hayatım, o şehre tekrar dönmemizle başladı. Yapmam dediğim şeyler, k...
