Defne uyandığında saatin 10:00 olduğunu fark etti.Üzerinde ki yorganı ittirip elini yüzünü yıkamak için yataktan çıkıp banyoya doğru ilerlemeye başladı.Banyoya girip,elini yüzünü yıkayıp, aynaya bakınca,çığlık çığlığa koşarak odasına gitti.Kiraz henüz uyanmamıştı çığlığı duyunca yatağından fırlayıp defnenin yanına gitti. Defne o sırada ağlıyordu,kiraz defneye "ne oldu, neden ağlıyorsun "diye sordu.Konuşamayan defne ağlamaya devam etti "o ;onu gördüm yanımdaydı "dedi merakla bakan kiraz "kim;kimi gördün, sakin ol"diyerek defnenin yağında ki gözyaşlarını sildi."Annem buradaydı kiraz onu gördüm".Kiraz şaşkınlık içinde ne olduğunu kestirmeye çalışıyordu oysaki, Nurten anne 3yıl önce defnenin gözü önünde intihar etmişti.Kimse intihar sebebini bilmiyordu defne bile.O günden sonra bir çok kez annesini rüyalarında görüyordu ama bu kadar ilerleyeceğini düşünmeyen kiraz"senin yardıma ihtiyacın var defne"dedi. Sinirlenen defne dudağını ısırmaya başladı ve gerçekten Kiraza çok kırılmıştı. "Madem yardıma ihtiyacım vardı ne diye beni kötü durumda bırakıp,lanet olası bir tiyatronun peşine düştün. Çık odadan!"diye bağırdığında kiraz çok üzülmüştü.O da istemezdi,lanet olası bir tiyatronun peşine düşüp,arkadaşını o halde bırakmayı.Ama o gitmeye mecburdu, gerçekten defnenin bu kadar sinirleneceği aklına gelmemişti.Odadan çıkıp su içmek için mutfağa gitti 15 dk sonra kirazın yanına gelen defne masaya oturdu. Kiraz da defnenin karşısına oturdu,elini tutarak konuşmaya başladı "Bana kızacaksın biliyorum ama senin için korkuyorum. "diyerek onu psikoloğa götürmeye ikna etmeye çalıştı.Defne mırıldanarak "ben deli değilim benim psikoloğa ihtiyacım falan yok!"diye çıkıştı.Gerçekten defne Kiraza kırgın olmalıydı. Çünkü defne kirazı hep dinlerdi.Aslında bunun sebebi, Nurten annenin ölümünden sonra kendisine kirazdan başka iyi gelen bir insan yoktu. Babası zaten çocukken defneyi terk edip, başka bir kadına kalmıştı. Candostu da onu bırakıp tiyatro için Norveçe gidince yalnız kalmıştı. Bu yüzden defne Kiraza çok sinirliydi ama yine de kirazdan ayrılmıyordu ve yüzünü Kiraza çevirerek "gerçekten gerekliliği beni bu durumda bırakıp gitmen" dedi.Kiraz o sırada yutkunarak ve hıçkırarak ağlamaya başladı, defnenin yüzüne bakmadan konuşmaya başladı. "mecburdur Defne! bende seni o durumda bırakıp gitmek istemezdim elbette " dedi. Defne ne yapacağını bilmiyordu kirazı bir nebze rahatlatmak için psikoloğa gitmeye karar verdi. Kiraz bunu duyunca sevinmişti ama bir yandan da koruyordu ya defne daha kötü olursa ya onu tamamen kaybederse işte bu kirazı çok endişelendiriyordu.
