Fight the pain. ~ Liam 1D FanFic.

Hoofdstuk 8.

Hoofdstuk 8.

ik wou mijn hand wat verder in het gras zetten maar in plaats daarvan legde ik mijn hand op Loki’s riem “he… waar is Loki eigenlijk ?” bedacht ik me nu opeens, ik ging staan en zette mijn handen voor mijn mond “LOKIII !!” riep ik zo hard als ik kon, ik keek om me heen maar zag het hondje niet aankomen “waar zou hij zijn ?” ik keek Liam aan die nu ook een beetje bezorgd ging staan “Lokiii ! kom eens jochie !” riep hij nu ook, maar nog steeds geen Loki… ik keek Liam bang aan, ik hurkte op de grond en pakte mijn tas en de jas van Liam “kom, we gaan hem zoeken” zei ik snel en samen met Liam liep ik door het park, we bleven maar roepen maar er was nog steeds geen Loki… Het was ondertussen al iets van half 5 geworden en we hebben stad en land afgezocht naar het hondje, “mis… misschien is hij al wel naar huis gedribbeld ?” ik keek Liam vragend aan, hij zuchtte en knikte met zijn hoofd van ja, samen liepen we naar huis maar daar was nog niemand, “ik ga het nog één keer proberen” ik keek Liam aan en liep toen snel weg, ik moest en zou Loki vinden, het was toch een soort van mijn schuld, onderweg vroeg ik allemaal mensen of ze hem gezien hadden, veel mensen wisten nergens van, ik liep overal langs, ik had geen stem meer over van het schreeuwen, ik liep opnieuw langs het park, langs de vijver, door de stad, onder de brugjes door, het enige wat ik vond waren een stel zwerfkatten, ik zuchtte en zetten mijn handen nog één keer voor mijn mond “LOKIII !!” riep ik met mijn laatste beetje stem, ik liet mijn schouders moedeloos zakken, ik trapte tegen een leeg blikje aan en slofte vooruit, opeens hoorde ik geblaf ! ik veerde rechtop en riep nog een keer “Loki !! waar ben je jochie ?” het geblaf werd luider maar toen ik dichterbij kwam bleek het een totaal andere hond te zijn, ik liep weer naar het park, naar de plek waar Liam en ik zaten die middag, ik ging tegen de boom aanzitten en trok mijn knieën op, er rolden een paar tranen over mijn wangen ‘dit is mijn schuld… arme Liam, hij zorgt voor ons, laat ons logeren in zijn huis en ik maak zijn meest dierbare bezit kwijt… Loki…’ zo bleef ik maar denken en ik liet mijn hoofd in mijn handen rusten, ik bleef maar wat snikken en gaf de moed op, straks ligt ie ergens onder een auto… ging er door mijn hoofd, ik zat zo in gedachten dat ik niet merkte dat er iets op me af kwam lopen, ik snikte nog een keer en schrok me dood toen ik een lik over mijn wang voelde “Loki !! waar kom jij vandaan ventje ?” ik pakte het diertje op en knuffelde hem zo hard ik kon, “kom.. we gaan naar je baasje toe, die is helemaal ongerust” ik praatte tegen het diertje alsof hij me begreep en terug praatte, ik bleef hem vasthouden zodat hij niet weer wegrennen kon, gelukkig was Loki niet zo groot en kon ik hem op één arm houden, onderweg keek ik op mijn telefoon, Liam had me 12 keer gebeld en iets van 30 smsjes gestuurd, ik las de laatste en kreeg tranen in mijn ogen, ‘waarom is hij zo bezorgt om me ?’ mompelde ik, ik keek even naar de tijd 00:30 ik schrok, half 1 ?? ik ging iets sneller lopen en belde toen bij Liam aan, even kwam er niemand maar toen hoorde ik wat gestommel van de trap afkomen, een slaperige Jona deed open “daar ben je ! Liam is echt overbezorgd, hij is je aan het zoeken !” ik keek hem verbaasd aan “ma…maar ik heb Loki” ik zette het hondje op de grond die als een wilde naar zijn voerbakje stormde,  Jona trok mij ook naar binnen maar ik hield me vast aan de deur “ik ga Liam zoeken..” mompelde ik, ik liep weer naar buiten en trok de deur achter me dicht, ik liet Jona achter die verbaasd zijn schouders ophaalde, ik pakte mijn telefoon en zette het geluid aan, ik las nog wat smsjes van Liam door, misschien had hij gezegd waar hij heen ging, ik probeerde hem te bellen maar hij pakte niet op, ik kuchte een paar keer om mijn stem wat beter te laten klinken en begon toen weer met roepen, dit keer geen Loki maar Liam, ik riep zo hard als ik kon maar geen Liam, ik liep weer naar het park en ging bij de boom zitten, dat werkte de vorige keer ook en Liam zou vast wel in het park gaan zoeken dus hij moet hier wel langskomen en ik zal wachten… ik trok mijn knieën weer op en sloeg mijn armen erom heen, mijn ogen werden steeds zwaarder en mijn buik knorde alsof zijn leven ervan af hing, ik deed mijn ogen even dicht en liet mijn hoofd op mijn armen rusten, ik keek nog één keer op toen ik wat hoorde maar zag niks, vast een vogeltje geweest… ik deed mijn ogen weer met tegenzin dicht want ik wou wakker blijven maar mijn moeheid won het en ik viel langzaam inslaap…