Fight the pain. ~ Liam 1D FanFic.

Hoofdstuk 16.

Hoofdstuk 16.

ik liep naar de koelkast en pakte er een broodje gezond uit, ik schonk ook een glas melk in en ging rustig aan tafel zitten, ik was zo in gedachten dat ik Liam niet aanhoorde komen, ik schrok toen ik 2 handen op mijn schouders voelde en van schrik gooide ik mijn glas om “Liam !” riep ik verschrik “s...sorry.. Liam” ik pakte snel een theedoek en depte de melk van de grond, ik had niet door dat er een glasscherf in mijn hand zat en de witte melk vermengde zich al snel met rood bloed, Liam had ondertussen ook een doek gepakt en kwam naast me op de grond zitten “ik… ik moet sorry zeggen… ik had niet zo bot moeten reageren… jij vroeg gewoon een logische vraag..” ik knikte en keek toen naar mijn hand, Liam zag het ook en schrok, hij tilde me op tafel “blijf zitten” zei hij zacht, even later kwam hij terug met een pincet en ontsmettings pul, voorzichtig ging hij voor me staan en pakte met het pincet de glasscherf eruit, ik klemde mijn kiezen sterk op elkaar want ik wou niet gaan schreeuwen van de pijn maar toen Liam ook nog met het soort Jodium erover ging liep er een traan over mijn wangen, schreeuwen deed ik niet, alleen van binnen… toen Liam de wond had verbonden ruimde hij de laatste glasscherven op en tilde me toen weer van de tafel, hij legde me in de bank neer en kwam zelf naast me liggen, ik keek hem een en legde mijn hoofd op zijn borstkast, ik voelde zijn hartslag en sloot mijn ogen “mijn ouders… mijn ouders hebben me verlaten toen ik klein was, ze wouden me niet hebben maar ik ben nog altijd van ze blijven houden, zij konden er ook niks aandoen… ze hadden weinig geld en konden er niet nog een mond bij hebben om te voeden dus… ze lieten we achter in een weeshuis, een jaar geleden kreeg ik te horen dat mijn moeder gestorven is aan kanker en mijn vader…. Die moet nog steeds ergens rondlopen, ik zou hem zo graag weer een keertje willen zien maar… volgens mij wil hij geen contact meer met me..” ik luisterde aandachtig naar Liam’s verhaal en ging toen half rechtop zitten, “het… het spijt me Liam.. ik had het nooit moeten vragen…” er rolde een traan over mijn wangen en Liam keek me medelijdend aan “het is niet jou schuld…” fluisterde hij, hij trok me naar zich toe en kuste me, zo bleven we even liggen totdat Liam overeind kwam “moeten we niet trainen ?” zei hij met een speelse blik in zijn ogen, ik gaf hem een klein glimlachje en knikte, ik rende naar boven en binnen 5 minuten was ik terug in mijn trainingspak, Liam grinnikte en deed hetzelfde…

Zo trainden we iedere dag, we begonnen met hardlopen en daarna een paar uurtjes in de sportschool, we werden steeds beter en ik pakte mijn eigen training ook weer op, over 2 dagen was het toernooi en ik wilde Liam verassen, hij heeft zoveel voor me gedaan en me zoveel gegeven, ik moest gewoon wat terug doen…

----------------------------------

sorry beetje kort... :$