Bir hafta içerisinde kirazın tüm çabalarına rağmen odadan çıkmıyordu. Oysaki herşey iyiye gidecekken daha da kötü olmuştukiraz onun için çok korkuyordu. Defne bağırarak ağlamaya devam ediyordu yaşadığı şeyler kolay değildi eve gelen psikolog bile fayda etmiyordu odadan çıkmıyor yemek yemiyorum sadece bağırarak ağlıyordu. Bir sabah kiraz defne nin sesinin çıkmadığını farketti endişelenmeye başladı kapı açıktı ve defne içeride yoktu kiraz şaşkınlık içerisinde evde bağırarak defneyi arıyordu. Defneyi banyoda baygın bir şekilde yerde yatıyordu. Apar topar telefonunu bulup ambulansı aradı ve defneyi hastaneye kaldırdılar. Yemek yemediği için yorgun düşmüştü. 1 Hafta hastanede yattıktan sonra kendine gelebilmişti. Kiraz hastaneden çıkış işlemleri yapmak için aşağıya inmişti. O sırada gözüne psikolog Edis KOZCUOĞLU yazısı takıldı hemşireye dönüp "afedersiniz" Edis KOZCUOĞLU ile görüşebilirmiyim dedi. Hemşirede kiraya bakarak "kusura bakmayın 2 günlüğüne iş için amerikaya gitti ama isterseniz kartını verebilirim" dedi kiraz da teşekkür edisin numarası kayıtlı olan kağıdı alıp çantasına koydu çıkış işlemlerinde tamamladıktan sonra eve döndüler eve geldiklerinde defne nin ağzını bıçak açmıyordu odasına çıkmak isteyince kiraz "defne birşeyler yemen gerek" dedi defne kiraya bakmadan "istemiyorum" deyip kendisini odaya kapattı. Sabah olduğunda kiraz defneyi uyandırmak için odasına gittiğinde küçük çaplı bir şok geçirdi. Defne herşeyi siyaha boyamış ve yerde dizlerini karnına çekmiş bir şekilde oturuyordu. Kiraz böyle olduğunu görünce defne nin bir psikolog ile derhal görüşmek zorunda olduğunu hissetti. Kendi odasına gidip çantasından Edis beyin numarası kayıtlı olan kağıdı aldı ve numarasını çevirdi. 2 kere çaldıktan sonra açılan telefondan yumuşak sesli bir adam konuştu
"efendim "
" iyi günler ben Kiraz Aktaş, Defne Karya nın arkadaşıyım geçen hafta ilgilendiğiniz hasta bulduğu mektuptan sonra kendisini odaya kilitleyen hatırlafınızmı "
Kiraz o kadar hızlı konuşuyordu kikekineketi doğru düzgün telaffuz bile edememişti.
" evet hatırladım kiraz hanım buyrun"
Kiraz içini çektikten sonra konuşmaya başladı.
"sanırım defne nin durumu daha da kötüye gidiyor. Yemek yemiyor odasının her tarafını siyaha boyamış ne yaptığını anlamıyorum lütfen! Edis bey bana ne yapmam gerektiğini söylermisiniz korkmaya başladım. "
" korkmayın kiraz hanım sinir krizi geçiriyorum olabilir ilaçlarını kullanıyor mu? "
" evet"
"Tama ilaçların içinde birde sakinleştirici iğne olucaktı onu hasta ya vurun 15 dakika sonra uyur"
Kiraz şaşırmıştı
" ben iğne yapamam Edis bey korkarım yani daha önce hiç yapmadım "
" o zaman bana evin adresini verirseniz hastamı yakından görmeye gelirim " böyle söylediğine göre amerikadan dönmüş olmalıydı. Kiraz evin adresini verip telefonu kapattıktan sonra defne nin yanına döndü. Defne nin ne kadar kötü halde olabildiğini görebiliyordu ve onun için üzülüyordu defne annesine çok bağımlı bir insandı birde olanlardan sonra sinir krizleri daha da artmıştı. Kirazın elinden hiçbirşey gelmiyordu.
10 dakika sonra kapı çalıyordu kiraz dalmış bir şekilde defneyi seyrederken kapının zil sesi ile yerinden sıçramıştı koşup kapıyı açtı.
"hoşgeldiniz Edis KOZCUOĞLU değilmi"
Evet benim defne hanı nerde "
" yukarıda ama dikkat edin beni bile içeriye almıyor " kafa sallayan edis'e kapıya kadar eşlik etti kiraz odaya girmeyip onları yanlız bıraktı fakat hala endişeliydi. Birden edidin ne kadar yakışıklı ve genç bir psikolog olduğunu farkına vardı kendi kendine ne saçmalıyorum ben dedi. Arkadaşı içeride kriz geçiriyordu kiraz neler düşünüyordu resmen kendisinden utanmıştı...
