Ingehaald door het Verleden - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 1

Ja, je ziet het goed; een nieuw verhaal van Bemmelaar! :) Met dank aan saragroots voor het benodigde duwtje in de rug ;) Ik hoor graag wat jullie er van vinden! 

Eva en Wolfs zaten aan hun bureaus en waren allebei op hun computer aan het werk toen Mechels op hen afgelopen kwam. Ze waren zo gefocust op hun werk dat ze beiden hun leidinggevende niet aan zagen komen. Pas toen Mechels sprak keken de partners op van hun beeldscherm. "Wolfs, wil je even meekomen naar mijn kantoor?"

Bijna automatisch kwamen zowel Eva als Wolfs omhoog, maar Mechels stopte Eva. "Jij niet Eva, dit gaat alleen Wolfs aan."

Vragend keek Eva Wolfs aan, maar aan zijn blik te zien wist hij ook niet waar dit over ging. Hij haalde zijn schouders op en liep achter hun leidinggevende aan. Eva keek hen na en zag dat er al twee mannen in het kantoor aanwezig waren. Ze zag hoe Wolfs hen de hand schudde, maar daarna kon ze niets meer zien omdat Mechels de luxaflex dicht draaide en vervolgens zelf het kantoor verliet.

"Wat wil Mechels met Wolfs bespreken?" Marion op het bureau van Eva af gelopen. Nu was het Eva die haar schouders ophaalde. "Ik heb geen idee. Ze is er in ieder geval zelf niet bij. Ze liep net weg, hij zit nu met twee mannen in het kantoortje."

"Heeft hij weer iets uitgespookt?" vroeg Marion weer.

"Ik zou het niet weten. Als dat zo is, was ik er niet bij."

Marion keek richting het kantoor van Mechels. "Misschien is dat ook wel zo. Jij zit nog gewoon hier..."

Eva keek Marion doordringend aan. Marion voelde zich kennelijk wat oncomfortabel want ze krabbelde snel terug. "Ja, uh, ik weet het ook niet hoor. Misschien is het wel helemaal niets!"

Eva was echter in gedachten verzonken. Het gebeurde inderdaad wel vaker dat haar partner iets uitvoerde waar zij niets van wist. Marion was ondertussen teruggelopen naar haar eigen bureau en Eva staarde naar haar beeldscherm. In gedachten ging ze langs al hun lopende zaken en wat Wolfs daarbij had gedaan. Maar ze kon niets verzinnen waarvoor hij op het matje zou moeten komen. Zelfs zijn interactie met de Officier van Justitie, Jens Bols, was de afgelopen tijd netjes geweest. Eva besloot zich weer te focussen op haar werk en ze was diep in gedachten verzonken toen ze onbewust toch ineens merkte dat er iets veranderd was in haar omgeving. Eva keek op van haar beeldscherm en zag hoe de deur naar het kantoor van Mechels open was gegaan. Een van de mannen in het kantoor stak zijn hand uit naar Wolfs, maar die negeerde dat en liep direct door naar de uitgang van het kantoor. Hij keek niet eens naar Eva, iets dat hij normaal gesproken altijd wel deed.

Zonder na te denken stond Eva op en volgde ze haar partner naar buiten, maar Wolfs was te snel. Toen Eva naar buiten stapte, sloeg Wolfs net de portier van zijn auto dicht. "Wolfs!" Eva riep nog naar hem, maar met gillende banden reed Wolfs het parkeerterrein af.

Even keek Eva de auto na. Wat was er in dat kantoor gebeurd waardoor haar partner haar nu negeerde en zo snel weg wilde?

Toen Eva de kantoortuin weer binnenstapte stond Mechels haar bij haar bureau op te wachten. "Wat was dat net met Wolfs?" vroeg Eva haar direct. Mechels ontweek echter haar vraag. "Brigadier Wolfs heeft de rest van de middag vrij. Kun jij zonder zijn aanwezigheid verder met je werk?"

"Uh, jawel," stamelde Eva.

Een momentlang keken Mechels en Eva elkaar enkel aan. Uiteindelijk verbrak Mechels de stilte die tussen hen was ontstaan. "Nou, vooruit dan; aan de slag!"

FM

Toen Eva 's avonds rond zes uur de Ponti binnen stapte was alles nog donker binnen. Stiekem had ze gehoopt dat Wolfs op zijn gebruikelijke plekje aan de eettafel zat en op haar wachtte met een vers gekookte maaltijd, maar dat was helaas niet zo.

Eva had nog niet echt honger en besloot om eerst nog even een stukje te gaan rennen. Misschien zou Wolfs wel thuis zijn als ze terugkwam. Maar ook toen ze een uur later de deur van de Ponti opnieuw opende was alles nog steeds donker. Met een zucht van teleurstelling belde Eva de Chinees en bestelde ze genoeg eten voor twee personen. Daarna dook ze snel onder de douche. Ze was net haar haar aan het afdrogen toen ze hoorde dat er op de deur werd geklopt. Ze hoopte dat het Wolfs was die zijn sleutel vergeten was, maar het bleek de bezorger van de Chinees te zijn. Niet veel later zat ze in haar eentje aan de eettafel achter een groot bord met bami. Ze at wel vaker in haar eentje, maar meestal liet Wolfs haar wel weten dat hij niet mee zou eten of wat langer weg zou zijn. Maar ze kende Wolfs ook goed genoeg om te weten dat hij af en toe zijn 'Wolfs-momentjes' pakte, zoals hun leidinggevende dat ooit had benoemd. Als hem iets echt dwars zat, kon hij soms lang wegblijven zonder iemand te vertellen waar hij was of hoe het met hem ging. Zodra hij dan terug kwam deed hij alsof er niets was gebeurd en ging hij weer gewoon verder met zijn leven. Meestal kwam Eva er op de een of andere manier toch wel achter wat er aan de hand was geweest, maar alleen bij hoge uitzondering bespraken ze dat met elkaar. Eva wilde zijn privacy respecteren en zo lang hij nergens over begon, deed zij dat ook niet.

Toch ging ze die avond met een onrustig gevoel naar bed. Het was inmiddels alweer een tijd geleden dat Wolfs een 'Wolfs-momentje' had genomen, en ze had het idee dat naarmate hun band groeide, hij er minder behoefte aan had gehad. De laatste keer was geweest toen zijn dochter tot een gevangenisstraf werd veroordeeld, en dat was ondertussen alweer een paar jaar geleden.

Eva had een onrustige nacht en werd meerdere keren wakker. Een uur voordat haar wekker af zou gaan hield ze het slapen, of proberen te slapen, voor gezien. Veel vroeger dan normaal kwam ze op het politiebureau aan. Op de automatische piloot gooide ze haar jasje op haar stoel en pakte ze wat te drinken. Ze liep terug naar haar bureau en zette haar computer aan. Pas toen de computer aan het opstarten was en ze wat om zich heen keek zag ze dat Wolfs gewoon achter zijn bureau zat en al aan het werk was.

Ze begroette haar partner met een veel hardere stem dan ze bedoeld had. "Wat doe jij hier?"

Wolfs schoot overeind achter zijn computer. "Wat?" Hij keek een beetje verwilderd om zich heen.

"Ik vroeg wat je hier doet? Je bent gisteren helemaal niet thuis geweest." Eva keek hem onderzoekend aan. Wolfs had dezelfde kleren aan als de dag daarvoor. Zijn haar zat wat wild en zijn baardje zag er onverzorgd uit.

"Uh, nee, nee. Ik was met iets bezig."

"Oh." Eva trok haar wenkbrauwen op. "Wat dan?" Terwijl ze sprak liep ze naar Wolfs toe om op zijn beeldscherm te kijken. Maar zodra ze in beweging kwam, klikte Wolfs snel een paar tabbladen weg.

"Mag ik het niet zien?"

"Uh... Nog niet."

Eva gaf Wolfs een verontwaardigde blik. "Waarom niet?"

Wolfs kon haar doordringende blik niet vasthouden en keek weg. "Het is nog niets concreets. Als ik meer weet hoor jij het als eerste, okee?"

Eva was niet helemaal tevreden met zijn antwoord, maar wist ook dat ze nu niet meer uit haar partner kon krijgen. "Het moet maar." Ze keek Wolfs nog even goed aan. "Ben jij okee?"

Het duurde Eva net even te lang voordat Wolfs reageerde. "Ja hoor, prima."