Moslima in de prostitutie

#1

"Schiet je op?", vroeg ik aan Elif.
"Jaa-ha, stop nou maar met zagen!", antwoordde ze geïrriteerd.
Ik ben Dunya en dit is Elif, mijn beste vriendin. Ik ben Marokkaans en zij is Turks. Ik ken haar al sinds de basisschool ondanks ze 2 jaar ouder is dan mij (ik ben 15 en zij is 17).
"Ik wil op tijd thuis zijn, dat weet je!", riep ik terug.

Ik heb strenge ouders, ik mag bijvoorbeeld bijna nooit weg met een vriendin ofzo. Alleen met Elif, omdat ze haar heel goed kennen. Maar dat is soms ook zagen tot het mag. Vandaag bijvoorbeeld, ik heb gezegd dat ik even met Elif de stad inga om hoofddoeken te kopen voor mezelf (wat dus niet waar is). Elif wilde zo nodig shoppen en het duurt echt jaren eer dat ze een leuke jas heeft gevonden. Ik moet voor 15u thuis zijn. Een hoofddoek moet ik dragen van mijn ouders. Ik draag het wel, maar alleen om hen een plezier te doen. Ik vind mezelf er te jong voor en wil het pas dragen met de juiste intentie als ik er klaar voor ben. Bidden doe ik elke dag en dank Allah voor alles Alhamdoulillah.

"Nou, dat werd tijd!", zuchtte ik toen Elif zich (eindelijk) naar de kassa begeef.
"Zeur niet, Dun, je hebt nog een halfuur. Trouwens, moet jij geen nieuwe outfit voor als je naar je nieuwe school gaat?", vroeg ze me terwijl we de winkel uitliepen.
"Nee, mijn ouders zullen zich weer afvragen voor wie ik er goed uit wil zien, je weet hoe ze zijn..", zei ik.

Ik ga trouwens naar een nieuwe school. Elif, die altijd met mij op school zat, gaat nu naar de universiteit. Ze gaat me dus alleen achterlaten tussen al die rotkinderen. Gelukkig heb ik mijn ouders overgehaald om te mogen veranderen van school.

Onderweg naar huis in de bus zat ik te denken aan mijn ouders. Waarom mag ik niets? Waarom heb ik geen vrijheid? Waarom moet ik juist zo opgevoed worden? Waaraan heb ik dit te danken? Ik ben jong, ik wil genieten van mijn leven, ik wil vrijheid. Ik mis het echt, ik mis echt een persoon in mijn leven die laat zien dat hij zoveel om me geeft, maar dat krijg ik jammer genoeg niet.

Toen ik thuis aankwam, waren mijn ouders rustig. Gelukkig, geen preek van hier tot Tokyo dit keer voor een kwartiertje te laat thuiskomen. Ik liep naar mijn kamer en ging in mijn bed liggen. Ik was zo moe, ik had maar weinig geslapen doordat ik zo depressief ben de laatste tijd. Ik deed mijn ogen dicht en plots was alles zwart.
~
Verdergaan?