Chris

1

Ik loop over straat, na die ruzie met mijn ouders wil ik niet meer thuis zijn.
Mijn leven is een ramp! Ik ben te dom om een goeie baan te nemen, of om te studeren, heb geen vrienden want ik ben net verhuisd, en mijn ouders... Ja dat zijn mijn ouders helaas. Zelf schrik ik van die gedachten maar haal adem en besef dat het klopt. Het zijn de slechtste ouders ooit! Ze hadden alleen maar aandacht voor Jacob mijn broer, en toen hij overleed... Ach fuck it! Ik kan niks meer met mijn leven.
Normaal gesproken zouden mensen op momenten zoals deze zelfmoord plegen, maar ik leef maar een keer, en misschien gebeurt er nog iets goeds.
Mijn telefoon gaat over: papa. Zo snel als ik kan druk ik hem weg. Maar ineens word ik op mijn schouder getikt.... Mam.

"Mam hoe weet je dat ik hier was?"
"Chris, je word boos als we het zeggen maar we hebben een chip in je telefoon gestopt..."
"Waarom mam! Je geeft geen barst om me, waarom zou je willen weten waar ik ben?"
"Chris doe normaal! Ik geef heel veel om je!"
"Laat dat maar eens een keer merken dan, mam!" Ineens besefte ik me dat io heel hard schreeuw en iedereen kan me horen. Ook zie ik tranen in mijn moeders ogen.
"Mam ik bedoelde het niet zo...."
"Chris, waarom...? Ik, ..."
"Mama, waarom heb je nooit aandacht voor mij? Haat je me? Ben ik waardeloos?"
"Nee Chris, helemaal niet! Hoe kom je daarbij?"
"Toen Jacob er nog was hadden jij en pap alleen maar aandacht voor hem, en nu nog, waarom?"
"Vraag dat maar aan pap, dat kan ik niet zeggen."
"Is er iets dat ik niet weet?"
"Kom nou maar naar huis Chris, je vader zoekt een baan voor je."

Eenmaal thuisgekomen zitten mijn vader en ik achter zij computer.
"Wat dacht je ervan om in het ziekenhuis te werken?"
"Nee pap, ik ben te dom om daarvoor te studeren, en de hele dag mensen pakjes SAP te brengen is ook niet leuk."
"Achter de bar dan?"
"Denk je dat het leuk is om midden in de nacht drinken thuis te komen? Verwacht je dat van me!?"
"Nee."
Een lange stilte volgt...
"Chris, wat dacht je van model? Je bent knap genoeg en je verdient er goed mee."
Ik staar lang naar de advertentie, en weet dat er niks mee is. Een ego ben ik niet, maar ik ben best knap.
"Oke pap, goed. Ik stuur ze wel een mailtje."
"Oke."
Het gaat stroef tussen mijn vader en ik, maar ik hoop dat het goed komt.