Geçen akşam eve giderken, ön koltukta oturan küçük bir kız çocuğunun gözleri değdi gözlerime.
Elleri kirli, gözleri parıl parıl parlayan küçük bir kız çocuğu.
Yüzü kirli, gülüşü tertemiz bir kız çocuğu.
Gülümsedim, gülümsedi.
Çocuklara karşı olan sevgim arttı, sarıp sarmalamak o toprak olmuş ellerini sevmek istedim.
Temiz bakışlarına doymak istedim.
Ben hep sevdim o masum çocukları. Iyiyi kötüyü ayırt edemeyen, kirlenmekten korkmayan, çamurla oynayabilen çocukları çok sevdim.
Masum gülüşlerinden içmek istedim.
Onlara her baktığımda inandım hayatın devam ettiğini.
Her derdi bi' kenara bırakıp arada izleyin herşeyden habersiz olan o küçük kahramanları.
Gülüşlerinizle, bir çikolatayla hatta oynanan oyuna dahil olmanızla mutlu olabilcek o çocukları unutmayın.
Mutsuzluğu tatmaya başladığında, ''ben küçükken eğlendim'' diyebilceği anılar biriksin hafızasında.
Geçen akşam küçük bir kız çocuğunun temiz bakışları değdi gözlerime.
Utandım kendi gözlerimden.
Mutluluğu değdi.
Çok iz bıraktı bende.
