broken reality

hoofdstuk 2: :: let the game begin

➳ Hoofdstuk 2: :: let the game begin

De volgende ochtend werd ik wakker door het zonlicht dat ergerend in mijn ogen scheen, maar ik weigerde ze te openen. Vandaag was de dag van de markt en als aanvoerder van het voetbalteam moest ik wel komen om de nieuwelingen te verwelkomen, maar ik zou verdomme nog liever sterven.

'Jace, je komt zo te laat!' hoorde ik mijn tante roepen, en al snel kwamen de herinneringen van gisteravond naar boven. Terug gaan naar het studentenhuis was het laatste wat ik wilde gisteren, dus besloot ik naar mijn tante te gaan. Nadat ik simpelweg over het hek was geklommen en de reservesleutel gevonden had, lukte het me ook nog eens om drie keer te struikelen over mijn eigen voeten. En ook al was ik er zeker van dat ik niets van alcohol op had, wist mijn tante me te vertellen dat ik stonk naar bier en zweet.

Na enkele minuten te hebben gemompeld, besloot ik om mijn benen over mijn bed te gooien en me om te kleden. Stiekem was het best wel deprimerend om terug te zijn in de kamer waar ik al bijna mijn hele miezerige leventje in doorgebracht heb. Elke traan die hier gevallen is, de spiegels die ik kapot geslagen heb en de spullen die ik heb weten te verwoesten in een van vele woedeaanvallen. En telkens wist mijn tante mijn kamer weer precies zo in te richten zodat het leek alsof er hier een doodnormaal jongetje in sliep. Ze behandelde me als haar kind omdat mijn ouders dat klaarblijkelijk niet wilde. Zelfs na alle ruzies die we hebben gehad en keren waarop ik haar dingen had toegewenst die te pijnlijk waren om te herhalen. Toch verliet me niet, omdat ze wist dat ik het niet meende, ook al zei ik maar al te vaak dat ik dat wel deed.

'Goedemorgen,' murmelde ik toen ik met mijn slaperige kop aan de ontbijttafel ging zitten. Mijn tante had al koffie voor me klaar gezet en bord gevuld met eten. Om een of andere reden wist ze altijd precies waar ik aan toe was en dat was een van de dingen die ik aan haar waardeerde.

'Goedemorgen Jace,' antwoordde mijn tante met een lach. Ze kwam naast me zitten met een verbanddoos en bestudeerde de wonden op mijn hand die nog steeds pijn deden. Natuurlijk was ik te koppig om dat toe te geven. 'Wat was er gisteravond gebeurt?'

'Gewoon een ruzie,' mompelde ik en pakte mijn vrije hand een boterham van het bord. Zwijgend begon ik te eten terwijl mijn tante mijn handen ontsmette en verbond. Het trieste van allemaal was nog wel dat dit een normale ochtend.

'Je bent te laat,' zei Brendon geïrriteerd en gooide een blauw t-shirt naar me toe die ik grommend trok aantrok voordat ik tegen de muur ging leunen die achter ons kraampje stond. Brendon en Andrew waren druk bezig met het uitdelen van flyers voor het voetbalteam, maar ergens was dat tijdverspilling. Elk jaar staat er een rij jongens te wachten om ze aan te melden om achter een bal aan te rennen. Ironisch genoeg was ik er een van. Vorig jaar had ik doodleuk een bal tegen Williams hoofd getrapt nadat hij beweerde dat ik geen schijn van kans maakte. Drie trappen en een hersenschudding verder, besloten ze dat ik geschikt was voor het team. Het was een goed begin van een nog beter jaar. Jammer genoeg kreeg ik dit jaar de leiding en daar had ik absoluut geen behoefte aan.

'O hell no. We gaan niet meedoen aan een of andere blije schaakclub!' Verbaasd keek ik op en zag hoe een blauw harig meisje haar lange slanke armen over elkaar heen sloeg. Naast haar stond een brunette die langs de rijen met kraampjes liep terwijl ze de clubs aandachtig bestudeerde. Haar bruine ogen straalde enthousiasme uit. Haar blauw harige vriendin daarin tegen, keek alsof ze gedwongen was om mee te komen. De brunette slaakte een zucht en liep op haar dooie gemak door. Haar voeten leken pas te stoppen toen ze ons kraampje zag en aangezien Brendon de twee al vrij snel gespot had, wist hij maar al te goed wat hij moest zegen.

'Een hele goedemiddag, dames,' lachte hij zijn tanden bloot. Ik trok mijn wenkbrauw op en luisterde aandachtig naar wat hij te zeggen had. Natuurlijk vergat hij waarom hij eigenlijk bij het kraampje stond en besloot om maar te improviseren. Althans, zijn manier daarvan. 'Wat doen jullie hier op deze mooie zomerdag?' vroeg hij zogenaamd geïnteresseerd, en ik kon wel door de grond zakken van schaamte.