Beklentiler sadece üzer, beklememek ise umutsuz kılar beni. Beklenen kişinin gelmediği zaman da ise alışmak için çaba gösterir benliğim.
Beklemem zaman aldı, uçurdu omuzumda ki kanadı kırık kuşları, acı çektire çektire hayatı aşıladı. Azıcık özgürdü,birazcık ise sarmaş dolaş acıların verdiği korku ile sınırlı bir yolculuktaydı. O yolculukta ise birer birer kaybeder insan ruhunun tanrciklerini,eksilir eksildikçe yok olur tesellileri.
Beklemekten hoşlanmayan ve tek başına bir çocuk gibi çaresiz düşünceli eylemlere geçirmek korkutur bizi. Elden birşey gelmez,getiremez düşünceleri.
Umutsuzluğa kapılıyorum,kaplıyor düşünceler ruhumu. Geçilmez bir zar oluşuyor içimde ne duyguları geçiriyor, ne de uykuları. Acı çektirmek ise cabası. Değişiyor insan gelişmekten ziyade yok oluyor düşünceleri özgürlüğe açılabilecek bir kapı üretemiyor, dar geliyor geceler,yağmurlar hüzünlü göz yaşı gibi dökülüyor bulutun teninden kısacası iklimler karışıyor,değişiyor insanlar değişiyor çok değişiyor. Yaralarıyor karakterini acı dinmek bilmiyor kabuk bağlayan yaraların kabuğunu kaldırmak güçsüz kılsa da beni,direncimi artırıyor,yalnızım ne de olsa bana hayatın önere bileceği düşünceler lazım.
İliklerime kadar sen doluydun şimdi ise iklimler de kayboldun.
