De Buurtpolitie ~ een nieuw gezin

~Sprookjesbos(3)~

Pov Demi
"Laat. Mij. Los! Nee, ga van mij af!"

Ik word wakker. Elise heeft weer een nachtmerrie...

"Blijf met uw vuile poten van mijn lijf, idioot! Rot op, met uw mottige vieze vingers! Ik haat u, klootzak! Gore pedofiel!", en nog heel wat andere scheldwoorden komen uit haar mond. Shiitt, die meid heeft een heel woordenboek vol scheldwoorden denk ik...

Ondertussen zijn de anderen ook al wakker. Ik stap uit bed en ga naar haar kant. "Elise, word eens wakker, het is niet echt.", sus ik. Heel langzaam wordt ze wakker. Meteen begint ze te huilen. En niet gewóón, maar echt liters.
Blijkbaar hebben ze haar horen roepen tot beneden, oeps, want mvr. Van Hooste staat hier al. "Wat is er gebeurd? Elise, kom eens mee", vraagt ze. Ik kijk even naar de anderen, die ook niet snappen waarom zij haar nodig heeft...

Een paar minuten later komen ze terug binnen, en Elise is niet tevreden met wat er gezegd is vermoed ik. Ze kijkt, op zijn zachtst gezegd, boos. Mevrouw Van Hooste gaat weer naar beneden, zodat wij de kans hebben om haar uit te horen.

Pov Elise
"Wat had ze nodig?", vragen ze alle vier tegelijk. "Ze vroeg waarom ik zo aan het roepen was...", zeg ik onzeker. "Maar dat was niet het enige, toch?", vraagt Stef. Ik schud mijn hoofd. "De leerkrachten dachten dat één van jullie iets had gedaan", fluister ik, doelend op Rens en Stef. Iedereen kijkt me geschokt aan. "Ze dachten wát???", roept Louise. "Dat zij iets in hun hoofd gehaald hadden", zeg ik. Ik kijk naar de grond.
Stef en Rens komen naar me toe. "Prinses, je weet toch... dat wij dat nooit zouden doen?", vraagt Rens onzeker. "Tuurlijk weet ik dat, maar zeg dat eens tegen die stomme leerkrachten... Serieus, zeg!", antwoord ik.

"Dat heb je toch gezegd, dat zij dat niet waren?", vraagt Demi. "Ja, maar probeer hen maar eens te overtuigen... 'Je moet niet bang zijn om dat te zeggen he, Elise. Hier kunnen ze je niks doen' zei ze. Serieus, die denken echt dat ik dom ben ofzo...", vertel ik. Er kan een klein lachje vanaf. "Hebben jullie niet nog een vraag voor mij?", vraag ik. "Het antwoord op onze vraag weten we al...", zegt Stef, ineens niet droevig, maar ook niet blij, alsof het jammer is dat ze dat niet meer moeten vragen. Dat is het ook, begrijp me niet verkeerd...

Aangezien het al kwart na vijf is, kruipen we niet terug in ons bed, maar praten we, lachen we en spelen we gezelschapsspelletjes. We bedenken ook een 'plan', om de leerkrachten te laten merken dat we woedend zijn. Het 'plan' is om ze te negeren, niets tegen te zeggen en boos naar hen kijken. *grijns*

Wanneer Bartje om half zeven
want vandaag is het één van de dagen dat we naar een manege gaan
ons komt wekken (en dus onze kamer binnenkomt), liggen we allemaal in ons bed, want wij 'slapen' nog. Demi heeft haar plaats in ons bed gewisseld met Rens en Stef, gewoon omdat het kan. *grotere grijns* "Opstaan, jongelui", wekt hij ons. Ik open rustig mijn ogen, alsof het echt is. Ik kijk naast me, en 'schrik' me rot. "Wat doen jullie hier? Waar is Demi? Ga uit mijn bed!", roep ik hysterisch. "Weet je dan niks meer van vannacht, prinses?", vraagt Rens serieus. Stef kijkt ook van 'het was toch leuk vannacht, weet je dat echt niet meer?' Dit alles, in combinatie met Bartje die geschokt staat te kijken, ik houd het niet meer en ik barst in lachen uit. Hij maakt zich snel uit de voeten, maar zegt nog snel: "Ontbijt binnen een kwartier".

Ik trek snel mijn rijkleren aan - zwart met blauwe rijbroek, in dezelfde kleur blauw een poloshirt en rijkousen met een zwarte tok (die doe ik nog niet aan natuurlijk-. Daarna gaan we naar beneden om te ontbijten. Ik zit tussen Rens en Stef in, maar na een aantal minuten komt de directeur roet in het eten gooien. "Elise, de leerkrachten en ik hebben het liefst dat je niet bij hen in de buurt komt.", zegt hij. Dan wordt het mij teveel.

"Jullie mogen dat het liefst hebben, maar ik blijf zitten. Zij hebben niets gedaan!
En voor het geval jullie dat woord niet kennen: niks, nada, rien, noppes, nishto, nothing, res, nichts, nic, wala, kitu, nimic, kanthu, kahore, apa-apa, niekas, nekas, nihil, niente, ekkert, semmi, típota, nenio.
Da's genoeg denk ik, om te begrijpen wat 'niets' betekent. Er bestaat ook nog zoiets als een nachtmerrie! Als het mag, tenminste... Begrepen?", roep ik gefrusteerd naar de leerkrachten. Ze kijken meteen weg.