{Daniël}
Langzaam keek ze me aan, ze beet onhandig hard op haar lip, ik deed hetzelfde. Een tijdje bleven we zo staan, we staarde in elkaars ogen terwijl we niks zeiden, onze gedachtes en gezichtsuitdrukkingen spraken boekdelen.
Onverwachts verbrak Luna de verbinding, die we voor een moment hadden, woest, ze rende huilend mijn kamer uit, zonder ook maar één woord te zeggen.
Terwijl ik haar van de trap af hoorde stommelen, kon en deed ik niets om het tegen te gaan. Ik stond versteend in mijn kamer, verlaten en verward.
Ik zakte als een papje op de grond en ook ik moest nu huilen.
Ik kon de tranen niet tegen houden, ik haatte dit zo, ik was een jongen ik moest toch sterk zijn?
Ondanks mijn ideaalbeeld over de man huilde ik nu, door merg en been, alles eruit wat er nog in zat. Ik was er echt kapot van.
Alles ging me te snel voorbij, dus rustig liet ik even bezinken wat er net allemaal is gebeurd en ik probeer het op een rijtje te zetten.
Oke, ik probeer me te herinneren wat er zojuist in de afgelopen 1/2 uur allemaal is gebeurd.
Meteen begint alles weer te dagen..
Het verhaal over Zoë, over hoe ik vreemd was gegaan in mijn relatie met Luna.
En dan nog niet gesproken over de tij dat ik het geheim heb gehouden en de duur van de affaire. Het was vreselijk, vreselijk dom want ik heb het zelf toegelaten, zonder na te denken over de gevolgen.
Toen ik Luna net leerde kennen merkte ik aan alles aan haar hoe onzeker ze diep van binnen was, de manier waarop haar ogen alles verwerkten en alle beelden opgeslagen verplaatste naar delen van haar hersenen en geheugen.
Het diepe verlangen in mij om haar te helpen en dé jongen te zijn voor haar was zó groot. Toch besloot ik dit grote geheim voor mezelf te houden. Zelfs mijn moeder wist hier niets van, maar Luna was met niemand te vergelijken.
Een traan vind zijn weg over mijn wang en voegt zich daarna langzaam samen met mijn speeksel, met als gevolg de zoute smaak die zich over mijn tong verspreid.
Ik heb er echt spijt van, ik snap niet hoe ik het ooit in mijn hoofd heb kunnen halen om die avond mee te gaan naar Zoë en hoe ik alle alarmbellen heb kunnen negeren.
Het was echt afschuwelijk, maar toch veroorzaakt het dé flashback bij me.
Flashback;
Verward kijkt ze om zich heen, haar haren zitten in een wilde knot, maar een paar plukjes bedekken haar gezicht. Het lijkt haar eerste keer in dit ziekenhuis. Gehaast kijkt ze om zich heen en na een paar seconden ziet ze mij zitten, snel loopt ze mijn kant op. Een rilling loopt over mijn rug via mijn ruggengraat, de manier waarop ze naar me kijkt maakt me bang. Haar ernstige blik schrikt me even hard af, als dat het me nieuwsgierig maakt naar de reden waarom ze zo ernstig kijkt.
Haar gezichtsuitdrukking veranderd wanneer ze bij mijn stoel aan komt, van ernstig en gehaast, gaat haar blik naar opgelucht en zacht. Ik bestudeer haar even kort terwijl zij op adem komt. Ik schat haar zo'n 17 jaar.
"Euhm weet jij toevallig waar de wc's zijn?" terwijl ze mij de vraag stelt kijkt ze me ongemakkelijk aan. Een glimlachje verschijnt op mijn gezicht, ik knik langzaam. "Loop maar met mij mee". Opgelucht zie ik haar schouders ontspannen en samen lopen we naar de wc's. "Ik wacht wel even voor het geval dat je de weg niet terug kunt vinden" Lachend kijk ik haar aan en geef ik haar een speelse knipoog. Ik zie dat ze ervan moet blozen en snel loopt ze de vrouwen wc in.
Na wat een eeuwigheid leek te duren kwam het meisje eindelijk de wc's uit, ze kijkt me lachend aan.
Ik steek mijn hand uit en stel me voor. "Hoi ik ben Daan". Nadat ze zichzelf heeft voorgesteld als Zoë, bijt ze onzeker op haar lip, maar ergens spot ik een beetje brutaliteit op haar gezicht. Haar uitdrukking zorgt ervoor dat ik meer over haar wil weten, veel meer..
Na een tijdje te hebben gepraat stel ik haar voor om ergens wat te gaan drinken we waren tenslotte beide wel toe aan wat afleiding. "Alleen een drankje, niks anders ik beloof het" de woorden komen lachend uit mijn mond. Ik zie meteen dat ze ervoor zwicht en vastberaden knikt ze ja.
De tijd ging snel en al gauw zaten we 2 uur later aan ons 5e drankje. Hoe meer we praatte hoe losser Zoë en ik werden. Na ons 6e drankje hadden we er beide genoeg van. "Ik woon hier op de hoek, ga je mee naar mij voor een gratis watertje?" Lachend knikte ik ja. Ze had al verteld dat ze vanuit Amsterdam hierheen is verhuisd en dat ze heel erg moest wennen aan het Achterhoekse leven. Rustig liep ik naar de bar en rekende ik af, achter me voelde ik 2 armen die mij mijn jas aan deden. Ik raaide me glimlachend om, maar voordat ik een kans kreeg om haar te bedanken raakte ik de weg kwijt in haar ogen. Vanaf dat moment had ik het gevoel dat ik ergens in was beland waar ik beter uit kon blijven.
Einde Flashback.
Verward keek ik om me heen en mijn ogen bleven hangen bij mijn mobiel, het scherm was verlicht en daardoor was de té leuke foto van Luna en mij zichtbaar.
Opeens herinnerde ik me dat het niet duidelijk was hoe we nu verder moesten.
Ik bedoel het was obvious dat Luna pissed off was, maar het was niet duidelijk of het uit was.
Even snel vanuit een impuls checkte ik mijn 9292, maar toen drong het tot me door dat Luna misschien helemaal niet onderweg was naar huis, de laatste keer dat ze zo uit mijn huis vluchtte zat ze ook in een totaal verkeerde trein.
Zuchtend liet ik me tegen de muur zakken en haalde even kort mijn handen door mijn haar.
Ik had echt géén idee wat ik moest doen, maar wat ik wel wist was dat ik in ieder geval iéts moest doen om d'r voor te zorgen dat dit niet de laatste keer was dat ik mocht genieten van Luna's aanwezigheid..
