{Luna}
Daar zat ik dan, ik kijk de langzaam weg rijdende trein angstig na.
Ik wist niet waar ik was, ik wist niet waar ik heen moest en hoe ik weg moest. Ik had zojuist een jongen afschud waarvan ik zijn naam niet eens wist. Het was niet dat ik nooit gekke dingen mee maakte ofzo, maar dit kwam anders wel redelijk dicht bij bizar.
Het duurde even voor ik ontwaakte uit mijn gedachtes over de onbekende jongen, maar een stem haalde mij al heel gauw uit mijn eigen wereld, het trok me de echte harde wereld weer in. Geschrokken keek ik omhoog en waar ik bang voor was werd werkelijkheid; het was de jongen de ik net probeerde af te schudden. Hij keek me bezorgd aan. "Sorry, heb ik je afgeschrokken?" De vraag was zo direct dat ik me heel even ongemakkelijk voelde in zijn bijzijn. Akward krapte ik over mijn hoofd heen en knikte ik zachtjes ja. Zijn energie was zo sterk aanwezig, ik nam even kort de tijd om hem verder te bestuderen.. Ik gokte dat hij rond de 16 was, jonger dan mij. Er waren duidelijke signalen dat ik weg moest lopen, hij was géén goede jongen. Maar zijn blik trok me aan en zijn aanwezigheid maakte me nieuwsgierig naar wat er allemaal achter die blauwe ogen schuil hield.
"Kun je het zien?" Hij sprak de woorden grinnikend uit. Ook ik moest er om lachen. Normaal gesproken had ik beschaamd weg gekeken, maar hij wakkerde een of ander gevoel aan dat er voor zorgde dat ik zelfverzekerd zijn kant op bleef kijken, met als gevolg een brutale en uitdagende reactie; "Jazeker, verander vooral niet van houding want op deze manier kan ik je helemaal bestuderen."
Geschokt was ik van mijn brutale reactie, het was gedurfd en gewaagd. Iets wat de onbekende jongen in mij naar boven haalde. Aan zijn gezicht te zien was ik niet de enige die geschrokt was van mijn actie. Als snel veranderde zijn blik in uitdagend en met een zachte stem zei hij;
"Maar vertel eens, waarom rende je zo hard weg? Op die manier blijf je tegen knappe jongens aan botsen.." Hij grinnikte om zijn eigen opmerking wat er voor zorgde dat ik ook een lachje liet gaan. Hij was brutaal en het trok me aan.
"Uh ja.. Nou .. Uh laat maar.." gevolgd door wat onverstaanbaar gebrabbel. In de loop van de jaren ben ik er achter gekomen dat het soms beter is om te doen alsof er niks aan de hand is. Sommige mensen begrijpen het toch niet, het kostte me meer energie om het helemaal uit te leggen dan een leuk babbeltje te maken alsof alles goed en prima was.
Geamuseerd keek hij me aan, ik irriteerde me aan zijn blik diep van binnen wilde ik janken en alles eruit schreeuwen, maar zijn reactie liet weten dat ik gelijk had om het niet vertellen. Zijn blik veranderde van amuserend, naar serieus en een sprankeltje geïnteresseerd. "Maar uh.. Nee? Of ja?" Shit, door het lange moment van staren had ik echter niet verwacht dat hij nog door zou vragen over mijn toestand, maar tevergeefs, hij deed het wel.. Om eerlijk te zijn wist ik niet 100% zeker hoe ik me voelde, want ik bedoel hoé moet je je voelen als je er net achter bent gekomen dat de relatie die je dacht te hebben met iemand, uit leugens bestaat. Ik voelde me zó schuldig over de zoen met Theo, terwijl Daan achterwege hield dat hij een tijdje met een ander meisje is geweest tijdens onze relatie.. om het makkelijk te houden vertelde ik de jongen dat dit niet mijn beste dag was; "Nou ja, ik heb betere dagen gehad." Ik sprak de woorden uit met een klein uitgeperst glimlachje, want eerlijk gezegd kon er ook niet meer vanaf.
Langzaam begon de jongen half zenuwachtig te lachen, begrijpend vertelde hij me;
"Ja, dat dacht ik al wel te zien ja." Hij schonk me een warme glimlach, het zorgde voor een warm gevoel in mijn buik en automatisch kreeg mijn gezicht ook een liefelijke glimlach.
Voor even stonden we onophoudelijk naar elkaar te staren maar al gauw verbrak hij de stilte door mij een vraag te stellen. "Ondanks dat ik eigenlijk het antwoord wel weet vraag ik het me toch af; Wat doe jij hier op dit afgelegen station? Weet je waar je bent en hoe je hier weg komt?"
Zijn woorden brachten me in gedachten omdat ik eigenlijk helemaal niet wist waar ik was en op welk station ik me bevond. De enige reden dat ik de trein uitsprong was om het gesprek dat we eerder voerde.. Mijn gedachtes brachten me terug naar de reden waarom ik überhaupt in een trein zat. De gedachte bracht me terug naar het huis van Daniël en de ruzie die zich daar heeft afgespeeld in de afgelopen paar uur. Langzaam ontstonden er weer tranen in mijn ogen, maar echt mijn best om ze tegen te houden deed ik niet. Ze vonden rustig hun weg over mijn wangen en lieten zich daarna vallen op mijn kleding, het zorgde voor donkere vlekken op mijn al zwart/donkere t-shirtje.
Opeens voelde ik een warme hand onder mijn kin en langzaam werd mijn hoofd lichtjes omhoog geduwd tot mijn ogen verloren raakte in die van de jongen die voor me stond. Bezorgde staarde de jongen naar me en kort daarna voelde ik ook zijn andere hand op mijn gezicht. Zijn beide handen bevonden zich nu op mijn wangen, ze voelde warm aan en zorgde voor een warm gevoel in mijn buik. "Hey, waarom huil je nou?" Huilen, wat vond ik dat toch een verschrikkelijk woord, het klonk zo zwak en ik wilde niet zwak zijn, ik wou sterk zijn. Maar sterk was ik niet, ik was zwak, en ik wist het maar al te goed, verdomme wat haatte ik mezelf toch.
Voorzichtig schudde ik mijn hoofd en haalde ik mijn schouders op. Ik voelde zijn duimen heel lichtjes over mijn wangen glijden en beschaamd keek ik naar de grond. Ik was gewoon aan het huilen terwijl een of andere knappe jongen mijn gezicht vertederde met zijn handen. Ik wist niet hoe ik hierop moest reageren en daarom besloot ik maar weg te lopen. Verward maakte ik me los uit zijn greep en liep ik op hard tempo naar de andere kant van het kleine stationnetje. Ik hoorde dat zware en snelle voetstappen mij achtervolgden in mijn poging om te ontsnappen aan de lieve maar opdringerige jongen. Ondanks dat ik wist dat hij me zou inhalen, zette ik toch voort en stak langzaam over aan het einde van de straat, maar eenmaal óp de straat bedacht ik me dat ik echt géén idee had waar ik was en dus waar ik heen moest, dus ik draaide om, om weer terug te lopen. Helemaal verzonken in mijn gedachten botste ik op tegen de borst van de, nog steeds, onbekende jongen.
Hopeloos keek ik hem aan, zijn gezicht stond strak waardoor ik geen emotie kon aflezen.
Angstig zette ik een stap naar achter, maar omdat ik net de stoep op was gelopen struikelde ik dus naar achter. Ik verloor mijn evenwicht en neigde naar achteren te vallen, maar de sterke hand van de jongen ondersteunde mijn rugholte waardoor ik niet op de grond belandde.
Dankbaar keek ik hem aan en vrijwel meteen begon hij te praten. "Oke ten eerste, wat is je naam?" Omdat ik nog meer vragen verwachtte, wachtte ik even met antwoord geven, maar toen ik doorkreeg dat hij niks meer ging zeggen vertelde ik hem mijn naam. Hij stak zijn hand uit en sprak daarna zijn formele begroeting uit.
"Aangenaam kennis met jou te maken Luna." Hij schonk me een warme lach en lachte daarmee zijn tanden bloot. Het zorgde ervoor dat ik ook moest lachen.
"Aangenaam meneer..?" Ik gebruikte het woordje 'meneer' met opzet en keek hem grijnzend aan.
"Meneer Jordan voor jou." Hij zei het met een grijns en schonk daarna zijn liefste glimlach. Maar niet veel later stond zijn gezicht weer strak. "Maar Luna.. Waarom huilde je nou zonet? Vertel het me, als je wilt natuurlijk." Bij de laatste woorden stonden zijn ogen onzeker en haperde zijn stem een beetje. Het was aandoenlijk om te zien. Even twijfelde ik of ik een leugentje om best wil in de strijd zou gooien, maar ik besloot toch maar om de waarheid te vertellen, de jongen was misschien wel een beetje opdringerig maar hij leek me zeker niet onredelijk. Onzeker begon ik met praten.. Ik begon met het verhaal over hoe ik Daan had bedrogen en hoe hij daarna raar reageerde. Ik sloot het gesprek af met hoe ik weg rende bij Daan vandaan.
Het verbaasde me dat ik niet huilde terwijl ik het verhaal vertelde aan Jordan die aandachtig naar mij luisterde. Hij keek me medelevend aan en opende zijn armen als uitnodiging voor een knuffel, ik twijfelde even, maar nam toch zijn uitnodiging aan en schoof in traag tempo in zijn armen. Ik drukte mijn neus in zijn shirt en snoof zijn geur op, even schrok ik... Het was de zelfde deo als die van Daan.. Apollo van Axe. Het was, in de tijd dat ik samen was met Daniël, mijn favoriete geur geworden.. Langzaam ontspande ik terwijl ik gulzig zijn geur verder opsnoof, het voelde zo vertrouwd, 2 armen om me heen gepaard met deze geur. Ik wist dat we niet eeuwig zo konden zitten dus ik schoof teleurgesteld weer uit zijn armen. Toen zijn blik de mijne vond zag ik ook een tikkeltje teleurstelling in zíjn ogen.. Of verbeelde ik me dat alleen?..
Zonder verder nog aandacht te schenken aan de vraag of hij nou wel of niet teleurgesteld was, keek ik ongemakkelijk de andere kant op. Het voelde raar om in iemand anders armen te liggen en niet in die van Daniël. Ondanks de fout die Daan begaan was voelde het niet goed om nu al zo close te zijn met een andere jongen...
