Inside

Ik sluit mijn ogen. De handvaten van de plastic tas snijden in mijn vel. Ik durf niet weg te gaan. Ik kijk nog één keer mijn kamer rond. Bobby, mijn knuffelbeer kijkt me aan, alsof hij smeekt om hier te blijven. Wat een schatje, ik had hem toen ik klein was altijd bij me.
Mijn bureau. Er liggen nog wat boeken van Nederlands, ik zou eigenlijk gaan leren om die onvoldoende op te halen. Mvr. Van Oorschot zal me niet missen.
Ik draai me om en sluit de deur achter me dicht. Ik had nooit gedacht dat het zo ver zou komen. Ik heb alles geprobeerd, het is niet gelukt. De gelukkige Isabel is veranderd in een hoopje as.
Ik strompel de trap af en loop de keuken binnen, op de tafel ligt het briefje:

Hoi lieverd,
Ik ben over een minuutje terug, want ik ben even boodschappen doen
XXX mam
Als mama een minuutje zegt bedoelt ze 10 minuten. Ik heb nog, ik kijk op mijn horloge, 3 minuten! Shit, ik moet opschieten.
Ik trek vlug mijn jas aan en doe buiten de deur op slot. De plastic tas hou ik stevig vast. De sleutel die ik vast had wil weer niet meewerken. Vloekend probeer ik het onding om te draaien en met een piepend geluid lukt het.
Opgelucht ren ik de straat op. Ik werd de laatste tijd steeds banger voor dit. Ik twijfelde, en twijfelde, maar elke seconde die ik in mijn nieuwe afschuwelijke leven doorbracht, werd de drang groter. Maar nu het over een paar minuten gaat gebeuren, durf ik niet meer. Ik gromde. Ik wordt gek van mezelf. Het zal wel moeten, het zal gebeuren. Ik sluit mijn ogen en doe het gewoon, hoe moeilijk kan het zijn?
Als ik langs de bloemenwinkel loop zie ik uit de zijstraat een grijze volvo rijden, mijn kant op. Hij lijkt verdomd veel op mijn moeders auto. Langzaam lees ik het nummerbord, 54-A-23...
Nee! Shit, oh nee!! Het ís mijn moeder!! Ik ren zo snel als ik kan, ik weet niet waar ik heen ga maar ik moet iets vinden om me te verbergen. Ik zag nog net dat de auto sneller begon te rijden. Een muurtje. Tegen een enorme skatebaan. Ik ren ernaartoe en ga erachter staan.
Kut. Dit gaat totaal niet volgens plan. Ze kwam waarschijnlijk eerder van de supermarkt terug en..., heeft een omweg genomen? Doe niet zo dom, ze is er achter gekomen. Ik werd misselijk van dat idee en ik voelde dat m'n keel dichtkneep. Ik wou haar geen verdriet doen, nu nog niet. Als ik snel ben haal ik het nog.
Ik begin te rennen, steeds harder en harder. Bij elke stap word ik zenuwachtiger. Stel dat ze me zou vinden, o god, hoe zou ik dat uit moeten leggen?!
Mijn benen zijn te vermoeid om door te gaan, maar ik mag niet stoppen, mag niet!
Dan ben ik er. Ik had het niet eens in de gaten, maar het is gelukt. Mijn handen trillen. Mijn adem stokt. Mijn knieën knikken. Ik blijf maar niet stoppen met beven.
Een bel. Licht. Het gaat gebeuren. Heel snel zelfs. Achter me hoor ik een dichtslaande de deur, een jammerende, krijsende maar ook bijna afschuwelijke stem schreeuwde mijn naam. Ik hoorde de naam elke keer dichterbij komen.
Ik negeerde het.
De slagbomen waren dicht. Het rode licht is nog nooit zo rood geweest. De rinkelende bel was nog nooit zo luid geweest. Ik deed een stap naar voren.
Dit is het moment....