Wild And Unruly (Larry Stylinson) - Tłumaczenie

Rozdział XII

  - Margarita! Cześć! – zawołał Niall, kiedy schodzili na dół po schodach do kuchni. - Twój mąż jest w domu! Przyprowadziłem gościa, tak jak prosiłaś.

Maggie siedziała przy kuchennym stole z powieścią o podartej miękkiej oprawie, która wyglądała, jakby należała do szkoły. Maggie przewróciła oczami czule, kiedy Niall wszedł w pole widzenia.

- Cześć, Louis - powiedziała, uśmiechając się do niego ciepło i wstała, aby zgnieść go w uścisku. Potem odwróciła się do Nialla, krzyżując ramiona. – Pachniesz jak krowie placki, kochanie. Kolacja gotowa. Proszę wziąć prysznic, żebyśmy mogli zjeść.

Niall poruszył się i szybko pocałował Maggie w policzek, zanim rzucił się w kierunku klatki schodowej, mrucząc z udawanym oburzeniem, kiedy szedł. – Co za przyjęcie! Nie mogę uwierzyć!

- Chcesz piwa? - zapytała Maggie, otwierając lodówkę.

- Poproszę.

Chwyciła dwa, wręczając Louis jedno z nich, przed kiwnięciem głową w stronę salonu. – Chodź. Zrobię ci małą wycieczkę po dole. Nie potrwa długo.

Kilka minut później, po krótkich przystankach w salonie i jadalni, znaleźli się w małym biurze Maggie. Jedna z jego ścian została niemal w całości pokryta oprawionymi zdjęciami i Louis patrzył na nie z nieukrywaną fascynacją.

Było ich tak wiele z Maggie i Niallem z Harrym w tak wielkiej ilości różnych przedziałów wiekowych, a Louis nie mógł już nawet siebie okłamywać o tym, kogo oglądaniem był najbardziej zainteresowany. Starał się być subtelny, ale myślał, że zobaczył błysk zrozumienia w oku Maggie.

- Kiedy to było? - zapytał, wskazując na ładne zdjęcie Harry'ego i Nialla. Stali oni obok siebie przed czerwonym pickupem, nogi mieli skrzyżowane w kostkach, ręce pod głową, kiedy wyciągali szyje, aby uśmiechnąć się do kamery.

Maggie podeszła trochę bliżej, marszcząc brwi. Cicho cmoknęła z uznaniem.

- Och, to było w noc wyjazdu Harry'ego do Princeton. Mieliśmy osiemnaście lat... Uwielbiam to zdjęcie. Zrobiłam je.

Louis skinął głową. Myślał, że musiało być zrobione co najmniej dziesięć lat temu. Byli młodzi na zdjęciu; ich twarze nie wyglądały na wyczerpane. Ciało Harry'ego było znacznie mniej pokaźne. Niewielkie, jakby był jeszcze chłopcem.

- Płakali tej nocy - powiedziała Maggie czule, uśmiechając się. Zwróciła uwagę na Harry'ego, chichocząc, a Louis pochylił się. – Po Harrym zawsze to widać. Można to dostrzec w jego nosie.

Louis roześmiał się z nią, coś słodko - gorzkiego wcisnęło się do jego serca, gdy lepiej przyjrzał się uśmiechowi na twarzy Harry'ego i zobaczył, jak kruchy był.

- A ty płakałaś? - zapytał. On nie płakał, kiedy wyjeżdżał do college'u, dopóki nie znalazł się sam w swoim pokoju w akademiku po raz pierwszy, czekając na pokazanie się jego współlokatora. Poczuł się wtedy tak, jakby się odcinał.

- Nie - powiedziała Maggie łatwo.

- Tak, cóż, powinnaś teraz! - ogłosił Niall, kiedy pojawił się w drzwiach. Uśmiechnął się do Louisa. – Staje się miękka wraz z wiekiem. Kiedyś przyłapałem ją na płakaniu nad Antologią Calvina i Hobbesa.

Maggie wydała dźwięk protestu i skrzyżowała ramiona na piersi, rzucając mu spojrzenie.

- Seria płyt o umierającym szopie jest bardzo emocjonalna, ty dupku!

- Tak, wiem - Niall zaśmiał się delikatnie, przebiegając palcami przez wilgotne włosy. Wskazał kciukiem przez ramię. – Zostawiłem obiad na stole.

- Och, dziękuję – powiedziała Maggie, podchodząc do niego i całując go w policzek. Uśmiechnęła się na niebieskie spodenki z siateczki, które założył Niall po prysznicu. - Co to? Moje ulubione spodenki do obiadu? Starasz się mnie rozproszyć?

Niall zaśmiał się, odwracając się i kierując w stronę holu.

- Posłuchaj tej kobiety, Louis! - zawołał do nich, idąc do jadalni. – Po prostu słuchaj! Czy słyszysz, z czym muszę się zmagać? Stale mnie uprzedmiotawia!

- Ma piękne łydki – powiedziała Maggie bardzo spokojnie, wzruszając ramionami do Louisa i nadal obserwując swojego męża. - Nie jestem pewna, czego ode mnie oczekuje. Że je zignoruję?

- Jak długo jesteście razem? - zapytał z rozbawieniem, kiedy wszyscy usiedli przy stole.

- Od trzeciej liceum - powiedział Niall z dumą, podając Louisowi talerz spaghetti. – Małżeństwem od '07!

Louis pomyślał o zdjęciach ślubnych, które widział na ścianie. Maggie wyglądająca pięknie z koralikami z kości słoniowej i Niall, wyglądający wytwornie w smokingu. Harry, tak przystojny, z rękami wokół ich obojga.

- Kto ujął się za Harrym? - zastanowił się głośno.

- Nasza dwójka - powiedziała Maggie z małym, dziwacznym uśmiechem, rzucając mu to samo znaczące spojrzenie z wcześniej.

- To wciąż nielegalne tutaj? - zapytał Louis. – Dla...

Niall mruknął z niezadowoleniem, potrząsając głową i wzdychając.

- Yep. Lepsze zmiany mają nadejść w ciągu najbliższych kilku lat... Przysięgam na Boga...

Maggie patrzyła na Louisa w zamyśleniu, biorąc łyk piwa.

- Czy uważasz, że chcesz wyjść za mąż, Louis? W pewnym momencie? Założyć rodzinę...

Louis wzruszył ramionami i wygładził serwetkę na swoich udach przed wzięciem widelca.

- Gdybym znalazł odpowiednią osobę.

Louis zazwyczaj nie martwił się o to zbyt mocno. W przeważającej części było mu naprawdę dobrze, żyjąc na własną rękę. Nawet po kilku latach ciągłego ogłaszania przez jego przyjaciół zaręczyn i wesel, i teraz dzieci, on nie czuł presji, by pójść w ich ślady. Nigdy nie wpadł w panikę, że pozostanie w tyle. To nie było tak, że nie chciał, ale na pewno nie będzie robił tego na siłę. Nie chciał się ustatkowywać.

Chociaż było coś w Maggie i Niallu. Ich proste żarty i uroczy sposób afiszowania się tylko trochę. Sprawiło to, że odrobina zazdrości wślizgnęła się do ciała Louisa, który nagle chciał kogoś własnego, kogo piękne łydki mógłby podziwiać.