My Brother And His Best Friends

Rozdział 2

- Tęczowa małpo! Chodź tu na dół!

- Co się stało?...... Czemu telewizor, kanapa, stół i controller są rozwalone?

- Nie wiem. Pytaj się tych ludzi leżących na podłodze lub tych, którzy mizdrzą się na blacie w kuchni i nie słyszeli hałasu z salonu.

- Wypraszam sobie. To Calum zaczął. Nie wiem po co chciał mi zabrać pada, kiedy ja grałam. A i trzeba z nim pojechać do szpitala, bo chyba ma złamany nos.

- Powiedz mi jak ty to zrobiłaś, kiedy ty nie masz w ogóle siły?- Tak Lukusiu? A Calum to mały argument trzeba pokazać, więcej czy jak?

- Chcesz, żebym wypróbowała moją siłę na tobie?

- Nie, nie trzeba. Boję się, że spróbujesz załaskotać na śmierć.

- Pilnuj się Lukasie!

- Dobrze, tylko nie warcz pudelku.

- Nie jestem psem!

- Ej, ej, ej spokojnie, bo ci żyłka na czole pęknie.

10...
9...
8...
Jescze słowo i go zabije
7...
6...
5...
Jesli zaraz nie przestanie się uśmiechać to zamkne go w piwnicy
4...
3...
2...
1...
Okey, już lepiej.

Obróciłam się na pięcie i poszłam do kuchni i był to zły pomysł.

- Coś bardzo powolni jesteście. Dopiero koszulki ściągnęliście. Ja to już dawno w pokoju była. Wstyd mi za was. Normalnie wstyd.

Oderwali się od siebie i popatrzyli na mnie jak na idiotke.

- No co ty, to drugie podejście. W końcu ktoś musiał zrobić obiad.

Odezwał się Ash, a ja dopiero teraz zauważyłam miskę makaronu, a obok niego miska z sosem pomidorowym i pulpetami.

- Aaa... No to spoko, możecie już iść.

- Spoko!

Powiedzieli oboje i wyszli. Czy oni kiedykolwiek coś jedzą? A może to są wampiry? Albo duchy? A może są tak napaleni, że nie potrafią jeść żywności oprócz ich.... Wypocin?

Kiedy weszłam do salonu z półmiskiem makaronu, zauważyłam Luka, który był cały w kleju i kawałkach drewna.

- Co ty chciałeś zrobić za pomocą tych rzeczy na sobie?

- Chciałem naprawić stół, ale chyba mi nie wyszło.

Powiedział pokazując swój stan.

- Wiesz co? Idź się wykąp i jedziemy do sklepu kupić nowe rzeczy do domu.

- Tak jest Panie kapitanie. Już się robi.

I popędził w długą jak struś pędziwiatr. A ja z załamanymi rękoma poszłam za nim.

Zakupy drugi raz w tym dniu i żałuję, że na nie poszłam. Gorzej niż Vicki. Wpatrywał się wszystko z takim zachwytem, że miałam wrażenie, że jestem z dzieckiem na zakupach.
Seryjnie. Dziwi mnie ich zachowanie, a szczególnie jego.

Po tych kolejnych nieszczęsnych zakupach miałam tylko ochotę się położyć i spać nawet na podłodze. Ale, że ja to "pożądna" dziewczyna (bez łóżka nie zasne) doczołgałam się do wyra. Mój kochany wielki magnez czekał na mnie ciepły i miękki. Oj jaka ciepła ta poduszka i lekko twardawa. Hm... To nic. Idę spać.

NARRACJA 3 OSOBOWA

Podczas, gdy Veronica była na zakupach z Lukiem, reszta tej popapranej paczki pojechała do szpitala. Lecz chłopcy nie zauważyli jednej bardzo ważnej rzeczy, że ktoś ich obserwuje. Nie daleko nich stało auto. Wiśniowy Garbus. W środku pojazdu siedziała zakapturzona postać z maską zebry. Obserwowała ich od ostatniego koncertu w Londynie.

W szpitalu okazało się, że Calum miał złamany nos, dwa żebra, stłuczenia i skręcony nadgarstek.

Lekcja z tego jest taka, nie zadziera się z dziewczynami, żadną z nich, kiedy są połowie przejścia gry oraz kiedy są głodne. Nie ucierpi na tym tylko winowajca, ale też niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu ludzia rzeczy.