Pes etmeyen insanları sevipte, kendim pes ediyorum ya!Bunu neden yaptığıma veremediğim bir anlamsızlık var ortada.Cümleler karışıyor, noktalama isaretleri kayboluyor,kelimelerim gerçek anlamlarını yitiriyor...Kayboluşumun böyle olacağını yeni yeni fark ediyorum.Tutunduğum her dal kırılıyor.Ama ben istemsizce elimi uzatıp dal arıyorum.Bilinmezliklerin içindeki bir bilinmeyenden fazlası olmaya çalışmıyorum ama öyleyim.Herşeyi bir kenara bırakıp ölesim var!! Sonra çevremdekiler geliyor aklıma az da olsa güldürebiliyorum ya onları.İçimde sakladığım acıyı görmelerini engelliyorum . Zorda olsa yapıyorum bunu.Çünkü biliyorum.Benim acımı hiç anlamayacaklar .İçimdeki kara deliği hiç fark etmeyecekler. Çünkü...
