Ingehaald door het Verleden - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 7

Deze keer maar een kort hoofdstuk, anders kwam het niet uit met afbreken en de volgende hoofdstukken. Alvast bedankt voor het lezen!

***

"Waar ben je precies mee bezig? Of waar is Horsberg mee bezig?" vroeg Eva nu, nadat ze Wolfs' poging tot toenadering met een klein knikje van haar hoofd had beantwoord. "Ik bedoel, als ze een lek willen bij de politie hebben ze toch niets aan jou als jij hier bent?"

"Eddie wil eerst zeker weten dat ik de waarheid spreek. Dat ik niet toch voor de politie werk."

"Maar brengt mijn aanwezigheid jou dan niet in gevaar?" vroeg Eva zich af. Ze voelde zich nu bijna schuldig dat ze gewoon had aangebeld bij het woonhuis en niet de tijd had genomen om Wolfs op een onopvallendere plek te benaderen.

Wolfs reageerde niet direct. Uiteindelijk zei hij, "Dat zou kunnen ja. Maar daar verzin ik wel wat op. Cor denkt dat je mijn vriendin bent, daar zit nog wel wat speelruimte in."

Weer zwegen ze allebei even, maar nu was de stilte een stuk comfortabeler dan eerst. Ze keken een beetje om zich heen en hielden bijna onbewust de ander ook in de gaten. Na een paar minuten was het Eva die de stilte doorbrak. "Ik heb van het CIE opdracht gekregen om wel elke dag contact met je te maken. Wat is de beste manier om dat te doen?"

Wolfs dacht even na. "Ik denk gewoon hier. Maar ik weet niet of elke dag gaat lukken, of hoe lang ik überhaupt nog hier ben. Ik hoop dat ik over een week gewoon weer in Maastricht ben, anders gaat heel die opdracht sowieso mislukken. Mijn aanwezigheid hier is om het vertrouwen van Horsberg te winnen, zodat ik uiteindelijk terug kan naar Limburg om hem vanaf daar informatie door te spelen. Hier kan ik weinig."

"Hoe gaat dat vertrouwen winnen?" vroeg Eva.

"Beter dan in het begin," reageerde Wolfs sarcastisch. Eva keek hem aan en trok enkel haar wenkbrauw omhoog. Wolfs had direct door dat Eva niet blij was met zijn nietszeggende antwoord en breidde verder uit. "Hij was in het begin niet zo zeker van mijn bedoelingen en dat pakte nogal pijnlijk uit zeg maar..."

Nu bekeek Eva hem kritisch van top tot teen, maar ze zag niets bijzonders aan hem. Alleen zijn wang was een beetje rood, maar dat had ze zelf gedaan. Wolfs voelde Eva's blik over zijn lijf gaan en sprak al snel. "Niets waar je dat zou kunnen zien."

Eva keek Wolfs diep in zijn ogen. "Ben je okee?" vroeg ze bezorgd.

"Ja hoor, ik ben altijd okee," reageerde Wolfs. Hij keek op zijn horloge en stond op. "Ik bel je, okee? Dat probeer ik elke dag te doen, en dan kunnen we per dag kijken hoe we contact houden." Wolfs draaide zich resoluut om en liep weer terug in de richting van de woning. Eva keek hem na. Ze voelde zich schuldig dat ze Wolfs waarschijnlijk in de problemen had gebracht door hem hier op te zoeken. Aan de andere kant was ze blij dat ze hem gezien had en nu wist dat het goed met hem ging. Ze zag dat hij onder druk stond, maar ze wist dat haar partner dat aan kon. Hij was sterk; zowel fysiek als mentaal.