'Weet je zeker dat het gaat?' Drake keek me aan met een glinstering in zijn ogen, terwijl we al vele uren achter de rug hadden. Het werd al laat, wat alleen kon betekenen dat we er bijna waren. Toch brak het zweet me nu al uit. 'Het gaat wel..'fluisterde ik zachtjes terug maar mijn hart bonsde zo hard in mijn keel, dat het zeer begon te doen. Misschien gebeurde er vanavond niks, maar toch had ik na Mila's verhaal de rillingen gekregen. Maar Mila leek niet bang te zijn voor de situatie. Doordat we omringd zouden worden door vele andere weerwolven, kon het geen kwaad als er iets zou gebeuren. Hun konden me tegenhouden, of zelfs helpen. Tot nu toe leek alles nog goed, alsof er niks mis met me was. Maar diep van binnen kon ik het voelen. Een verborgen kracht die zich langzaam in mijn lichaam begon te verspreiden.
'Snel, jongens. We zijn al laat..' Mila wees naar een grote grot, die ondergronds leek te gaan. Het was omheind met grote dorens, die Drake in één keer aan de kant kon duwen. Hij stak zijn hand naar me uit, en terwijl ik mijn zwarte jurk omhoog hield, liepen we met zijn allen de grot in. Ik keek nog even terug naar de ingang, waar ik de takken die Drake net opzij had gehaald, weer voor de grot zag groeien. Het was alsof de doorgang behekst was, niet dat ik dat raar vond, ik had genoeg onverklaarbare dingen gezien. 'Oké, het belangrijkste is dat je kalm blijft Jennifer. Je rust kan het proces van je doorbloeding vertragen, waardoor de kans op transformatie verkleint is.' Ik knikte naar haar, en nam een aantal diepe zuchten. 'En voorderest moet je er niet teveel aandenken. Je moet nu feest vieren. Ookal zullen wij bij de vergadering zijn, willen we wel dat je je een beetje vermaakt.' 'Ik zal het proberen..'fluisterde ik zacht naar Drake, die me met een kleine glimlach aanstaarde.
'Lange tijd niet gezien, Camila.' Een man met een donker gewaad aan, lijkend op die van Drake, stond voor de ingang van een andere doorgang in de grot. Hij zag er wat angstaanjagend uit, maar Mila vertrouwde hem. 'Garbald, ik kan niet geloven om jouw hier te zien! Na al die jaren.' Ze groette de man met een opgewonden blik in haar ogen, die duidelijk wederzijds was. 'En dit zijn je kinderen?'vroeg hij aan haar terwijl hij ons onderzoekend aankeek. 'De ene is mijn zoon, Drake. De ander is als een dochter voor me, Jennifer Hale.' Mijn achternaam sprak ze wat uitdrukkelijk uit, waardoor de man wat dichterbij me kwam. 'Hale zeg je? Tjonge, ik kan niet geloven dat ik met John Hale zijn dochter praat. Ongelofelijk. Wat een gelijkenis..' Ik schaamde me een beetje, aangezien ik de man niet kende, en dat merkte hij ook wel. 'Mijn naam is Garbald Austin. Ik was een grote vriend van je vader, hij is.. ik bedoel was.. een man met een groot hart. Gecondoleerd met uw verlies.' Hij schudde even mijn hand stevig, maar besloot er niet teveel aan te denken. 'Maar we zijn hier voor de gezelligheid'zei hij meteen weer met een scheve glimlach, terwijl hij ons naar de poort wees waar hij al die tijd voor stond. 'Gaat u maar naar binnen. De vergadering begint zo.' Garbald keek me nog even knikkend aan voordat ik net als de rest de prachtige balzaal binnen kwam lopen.
Het leek net alsof ik terug in de tijd had gereisd, om in de 17e eeuw te komen. Alles was authentiek, en alle mensen die er waren droegen prachtige gewaden en jurken, net als ons. Het was erg bevolkt in de zaal, waardoor ik me een beetje ongemakkelijk begon te voelen. Ik herkende niemand, en als Drake en Mila die belangrijke vergadering gingen hebben, zou ik helemaal alleen zijn. Maar toch kon ik een bekende geur ruiken, die de balzaal vulde. Het enige pluspunt dat het middel wel had, was dat ik mijn weerwolfzintuigen weer terug leek te hebben. Langzaam bespiedde ik met mijn weerwolven zicht alle mensen die in de zaal waren. Maar nog niemand kon ik herkennen. 'Waar ben je naar opzoek?'vroeg Drake die mijn blik kende. 'Ik dacht dat er misschien iemand was die ik kon..'fluisterde ik zacht. 'Verwacht daar niet teveel van, weerwolven komen uit alle uithoeken van het land om hierheen te komen. Het is geen wonder als je niemand kent.' Opeens verscheen er een glimlachende dame met een witte jurk voor onze neus. 'Mila, Drake! Wat leuk om jullie te zien!' Ze had ongeveer dezelfde leeftijd als Drake, en Drake herkende haar uit duizenden. 'Elizabeth! Wat een genoegen'zei hij terwijl hij als een echte heer haar begroette. 'Ach hou op man, noem me gewoon maar weer Lizzy'zei ze glimlachend, en keek even naar mij. 'Wie is dit?' 'Ik ben Jennifer, een vriend van de familie'zei ik tegen haar, en we schudde elkaar de hand. 'Leuk om je te ontmoeten, ik ben dus Lizzy. Een hele goede vriendin van Drake hier'zei ze terwijl ze naar hem knipoogde. 'Maar genoeg plezierigheden, ik moet even mijn vader vinden. Hij was hier net nog..'zei ze en ik zag hoe haar ogen schakelden in een gele kleur, terwijl ze de kamer doorspiedde.
Mila en Drake bleven nog gezellig met wat anderen mensen praten, aangezien de vergadering toch nog niet begon. Ik was maar een beetje bij het buffet aan het kijken, of ik iets smakelijks zag. Maar alles was niet zo lekker als ik dacht. 'Blake, wat zie je er goed uit vanavond..' Meteen stikte ik door één van de hapjes, en keek ik in het rond, kijken waar het gesprek plaatsvond die ik had meegekregen. Gelukt.. In de verte stond een dame en een jongeman met elkaar te praten. De man kende ik uit duizenden, dat was Blake. Maar nog steeds vond ik het raar om hem hier te zien. Al leek het logisch, aangezien hij ook een alfa was die ook aan de vergadering meedeed. Ik twijfelde of ik naar hem toe zou lopen, maar meteen bedacht ik me. Wat nou als hij me hier zag? Wat zou hij dan doen!? Daarnet had hij me nog bewusteloos geslagen en aan een boom vastgebonden. Hoe zou hij reageren als hij wist dat ik hier was? Paniekerig liep ik weg van het buffet, en ging ik ergens in de hoek staan waar wat mensen om me heen stonden, zodat hij mij niet kon zien. Met moeite probeerde ik het gesprek van hem te volgen, wat me wel lukte, aangezien mijn gehoor weer super was. 'Dankje, Tariel. Het is erg fijn om je hier te zien. We hebben elkaar al een tijdje niet gesproken.' 'Nee zeker niet'antwoorde de dame terug. 'Hoe gaat het met Kimberly?'vroeg ze, en meteen dacht ik terug aan dat wijf, die ik het liefst compleet was vergeten. 'We zijn al heel erg lang niet meer samen.' 'Gelukkig maar, ze had een slechte invloed op je. Heb je nu iemand anders op het oog?' Hij schudde zijn hoofd, wat alleen maar tot mijn verbazing leidde. 'Nee, niemand..'zei hij op een kille en serieuze manier, terwijl ik van een afstand naar hen staarde, stokstijf alsof ik bevroren was.
