Το πάτωμα μυρίζει βερνικωμένο ξύλο και οι τοίχοι όλοι, φρεσκοβαμμένοι, σχεδόν λάμπουν με ένα πρώτο, φευγαλέο βλέμμα. Το σπίτι που αγόρασε για να στεγάσουν τον έρωτά τους είναι απλά υπέροχο. Μένει μόνο να επιπλωθεί και το κυριότερο να κατοικηθεί. Φιλιούνται γλυκά στο στόμα λίγο πριν βγουν και μπουν στο αυτοκίνητό του.
«Πότε θα πάμε να δούμε έπιπλα, αγάπη μου;» τον ρωτάει η Μόνικα και εκείνος την καθησυχάζει πως όλα θα γίνουν στην ώρα τους. Δυστυχώς δε θα μπορέσει να δειπνήσουν μαζί απόψε γιατί έχει υποσχεθεί στο γιο του να τον πάει σινεμά.
«Μα καλά, ποια παιδική παράσταση παίζει τέτοια ώρα; Δηλαδή, θα πρέπει να σε μοιράζομαι πάντα; Θα έχουμε τον γιο σου με τα προβλήματά του που θα πρέπει να σε απασχολούν αιωνίως;»
«Μόνικα, σύνελθε, σε παρακαλώ. Παιδί μου είναι. Ο μονάκριβος γιος μου. Τι θέλεις, δηλαδή; Όταν ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, θα τον φέρω να ζήσει μαζί μας».
«Μαζί μας; Από πού και ως πού; Τα παιδιά πρέπει να μένουν με τις μητέρες τους» δικαιολογεί η Μόνικα το γεγονός πως δε θέλει σε καμιά περίπτωση ένα παιδί που δεν είναι δικό της να μπλέκεται στα πόδια της.
«Το παιδί θα μείνει μαζί μας, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα. Μ' άκουσες;» της φωνάζει τόσο έντονα, που εκείνη τρομάζει. Μαζεύεται στο κάθισμά της και δεν ξαναμιλάει μέχρι να την αφήσει στο σπίτι της. Βγαίνει απ' το αυτοκίνητο χωρίς να του πει καν καληνύχτα. Είναι άραγε πραγματικά διατεθειμένος να εγκαταλείψει την προηγούμενη ζωή του; Όχι, δεν είναι. Πάντα θα κουβαλά τα φαντάσματα της ζωής αυτής και αν τον θέλει, πρέπει να τον δεχτεί έτσι όπως είναι. Με τον γιο του, το διαζύγιο, τον οξύθυμο χαρακτήρα του.
Ανεβαίνει από τις σκάλες. Είναι πολύ νευριασμένη με τον Χ. Βγάζει από την τσέπη της το κινητό. Κοντοστέκεται πάνω σε ένα σκαλί. Μετά χωρίς δεύτερη σκέψη, στέλνει μήνυμα στον Κ. «Δεν έχεις ιδέα πόσο μου λείπεις» του έχει γράψει. Είναι σίγουρη ότι θα της απαντήσει αμέσως. Όμως όχι. Κρίμα, ίσως εκείνος την έκανε να ξεφύγει από όλη αυτήν την αρρώστια. Βάζει τα κλειδιά στην πόρτα. Ξεφυσάει απογοητευμένη και τη χτυπά πίσω της με ορμή.Ένα νέο μήνυμα. Ένα χαμόγελο που ζωγραφίζεται αργά αργά στο πρόσωπό της. «Και σε μένα λείπεις. Όσο δε φαντάζεσαι».
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dilemma
RomantizmΔυο άντρες, μια γυναίκα. Δυο γυναίκες, ένας άντρας. Δυο αδέλφια. Φιλίες μετέωρες. Εκείνος ή εκείνος; Εκείνος ή μια φιλία σημαντική; Σεξ ή κάτι περισσότερο; Αδέλφια ή αντίζηλοι; Σχέση ή μήπως μια αγκαλιά στον εαυτό μου; Κάθε μέρα και ένα κεφάλαιο, κ...
