KORKMAMAYI ÖĞRET (BUĞLEM)

Giriş

Genç kız heyecanla odasında dolanıyordu. Annesi ile dışarı çıkıcak ona ilk maaşı ile hediye alacaktı. İçi içine sığmıyordu. Odasının kapısı çalınınca heyecanla olduğu yerde durdu.

" gir "

diyerek yatağının üzerine oturdu. Odası'nın kapısı açıldığında evde ki çalışanlardan biri içeri girmişti bile.

" Buğlem hanım anneniz sizi aşağıda bekliyor. Hazırsa çıkalım dedi. "

Buğlem ayağa kalkıp odadan çıktı. Merdivenleri ikişer üçer indiğinde annesi onu kapının önünde bekliyordu. Gülümseyerek annesine sarıldı.

" hadi çıkalım anneciğim. Birlikte güzel bir gün geçirelim. "

Alya hanım gülümseyerek kızından ayrıldı.

" hadi çıkalım artık. "

Birlikte evden çıkıp arabada ki yerlerini aldılar. Şöför arabayı çalıştırdığın da genç kız da annesine üç ay boyunca iş yerinde neler yaşadığını anlatmaya başlamıştı. Babası büyük iş adamlarından birisi olmasına rağmen çalışmak istemişti. Babasının karşı çıkmasını engellemek için de tatil için gittiği Antalya da çalışmıştı. Üç ay boyunca maaşını biriktirmişti. Annesi kızının üç ay neler yaptığını dinlerken içinde ki sıkıntıyı dindirmeye çalışıyordu. Araba durduğunda ikili arabadan inmişti. Karşı caddeye geçerken acı bir fren sesi ortalığı kapladığında Buğlem yanındaki annesine baktı. Ama annesi yanında yoktu. Biraz ilerisinde yerde yatan kişiye baktı. İşte annesi oradaydı. Yerde yatan annesinin yanına gidip onu kolları arasına çekti.

" anne kalk. Lütfen anne. Üşümüşsün anne. "

ağlayarak annesini kaldırmaya çalışırken bir yandan da annesinin yüzünde ki kanları siliyordu.

" anne.... "

Genç kızın sesi çıkmaz olmuştu. Korkuyordu. Gökyüzüm dediği annesini kaybetmekten korkuyordu. Ve en büyük korkusu başına gelmişti. Sıkıca sarıldığı annesi kollarının arasından alındığında dünyasının yıkıldığını hissetmişti. Yüreğine düşen ateş ile kendisi de bayılmıştı.

Kendisine geldiğinde bir hastane odasındaydı. O kazayı bir kabus olarak kabul etmek isterken babası odaya girmişti. Eskisinden de soğuk bakıyordu babası.

" sen benim hayatımı batırdın. Dünyaya gelerek benim bu sabah ki şımarıklığın ile annenin hayatını mahvettin. "

Babasının bıçak gibi keskin kurşun gibi ağır tahrip gücüne sahip sözleri genç kızın yüreğinde ki ateşi daha da körüklemişti. Ağlamak istiyordu. Ama babasının gözünün önünde ağlayarak güçsüz olamazdı. Babası kızının yıkılmış halini görmeden odadan çıkıp gitmişti. Buğlem yattığı yerden kalkıp hastane odasından çıktı. Koridorda iki kişi kendi aralarında konuşurken annesinin adı geçince durup onları dinlemeye başladı. Duydukları ile dehşete düşerken yüreğinde ki yangın daha da büyüyordu. İntikam ateşi ile yanmaya başlamıştı. Yıllarca dilinden düşmeyen yemini ilk o gün söylemişti.

" beni on altı yaşında bırakanlar gün yüzü görmeyecekler "

Kendisinin artık bir tarihte takılı kaldığını biliyordu.

~~~~~~~~~~~~~~~~

" BUNU NASIL YAPARSIN BUĞLEM! O İHALENİN BENİM İÇİN ÖNEMLİ OLDUĞUNU BİLE BİLE SEN NASIL BU İHALEYE GİRİP BANA RAKİP OLABİLİRSİN. HERKES GERİ ÇEKİLDİ SEN DE ÇEKİLECEKSİN ! "

Buğlem babasının sözlerini karşılık gülümseyerek ayağa kalktı. Babası yıllar sonra onu ziyarete gelmişti. Kendi ofisinde babası ona bağırıyordu. Artık alışmıştı bu bağırışlarla.