Tot op heden had dit geen vervolg, geen kansen, geen wensen, geen dromen meer.
Tot nu, nu dat ik weet dat je leven verschrikkelijk hard zal veranderen, geen kansen meer nu. Het spel is gespeeld. Ik verwijs terug naar een paar hoofdstukken terug, waar ik twijfelde om mijn kans te grijpen. Nu, na al die maanden, zelfs jaren kan ik zeggen. Fuck. Waarom heb ik dat niet gedaan, meer gedurfd? Meer gezegd wat ik wilde zeggen? Zeggen wat er van mijn hart moest, zeggen dat je het nu tenminste wist. Dat je wist waarom, wist waarom ik zo was en dat er geen andere reden was ervoor. Dat ik gewoon een hopeloos meisje wast dat om je gaf.
Maar nu geeft iemand anders je veel meer dan ik je ooit had kunnen geven. Nu toch, in deze tijd toch. En met veel meer bedoel ik dan niet alleen liefde en verlangen, want dat kon ik ook. Ze geeft je leven, een leven dat ik je niet kon geven. Ik kan het niet verafschuwen, het is iets van jou. Maar was het maar niet van haar.
Damn, mensen zijn mij altijd voor, voor en beter. Alles gaat voor eventjes, maar niets voor altijd. Ik dacht altijd dat de aanhouder zou winnen, zo is me dat ook steeds geleerd. Maar blijkt dat de onozele wichtjes altijd het spel zullen spelen, en als je het spel te slim speelt verlies je alles. Zou dit een levensles kunnen zijn? En wat zou die dan willen zeggen? Wilt het zeggen dat ik niet goed genoeg ben voor voor altijd te kunnen zijn ? Wat is er mis met me, zal ik je ooit nog kunnen aankijken?
Geen idee.
Momenteel weet ik niet wat er door me heen gaat..
Zoveel dingen, die dit witte papier zouden lelijk maken.
Sorry, vergeef me. Steeds.
JE LEEST
Vergeef me
Genç KurguDit verhaal gaat over verlangen. Verlangen is een monster, een monster dat je achterna loopt en je blijft achtervolgen tot jij het monster te pakken krijgt. Je wilt hem, en je zult hem krijgen. 'Ik verlang geen wonderen van je, vergeef me.'...
