Hayat hiç adil davranmıyordu. Çocuk seviyordu ama sevgisi boşaydı. O olmassa yaşayamazmış gibi hissediyordu kendini. Yaşadı. Hayatına devam etti. Ama öyle ama böyle. Zor oldu unutması, unutturması. Karşısına çok kişi çıktı ama aklında o vardı. Varı yoğu oydu. Her şey olması gerekirken olmadı. Ve sonra dediki; Tek kişilik hayatta çift kişilik hayaller kurulmaz. O kadar çok hayal kurdu ki hayatı hayallerden ibaret yaptı. Cok yıkıldı. Çünkü hiç bir hayali gerçekleşmemişti. Hayat devam ediyordu. Biri çıktı karşısına hayallerini tamamen yok etti bir anda aşk denen bu olmasi gerekti. Cok uzun zamandir seviyordu kızı artık ümidini yitirmişti. Ta ki o çıkana kadar. Bir anda çıktı karşıma ne yapacağımı bilemedim...
