TANITIM

GURUR

Onu ilk semtte görmüştüm elbette ondan öncede okulda görmüşlüğüm olmuştur ama bilirsiniz ya ilk o gün çekti dikkatimi. Pek sevmemiştim zeynebi ilk başlarda kendini bilmiş ve ukala kişiliğiyle kötü anlamda batıyordu gözüme. Bende başlamıştım bununla uğrasmaya. Kücüktük baya bi küçüktük. Ben bir kere uyuz oldum ya bu kıza kimse kurtaramaz elimden. Başladım çirkin şey kıskanç şey gibilerinden laf atmaya. Tabi bizim küçük, ukala kız altta kalırmı? "Ben çirkinsem sen neysin ?" hani kendisine toz kondurmicak ya hanım efendi. Bizim bide ortak arkadaşlarımız vardı nede olsa aynı semtte oturuyoruz, aynı okulda okuyoruz. Biz bu arkadaşlar sayesinde bir arada durmaya başladık pekde durmak değildi aslında ayni masada ayni ortamda beraber duramazdik birbirimize sarf ettiğimiz her cümle kavga adınaydı. Sonradan öğrendim benim arkamdan "En son çıkıcağım insan" demiş. Ben bunu duydum tabi pek bi guveniyorum bu konuda kendime mahallede ve okulda biraz tanınan bi insandım bir kaç peşimden koşan kızda olunca tabi ben bu cumleyi gurur yaptım. Başladım bu çirkin, uyuz, kendini beğenmiş kızla çıkma uğraşlarına. Hiç kolay olmadi bütün semti seferber ettim kızın peşinde konussunlar diye ama nafile. En sonunda kendim konuşmaya karar verdim çok aptalmışım en başta yapmam gerekirmiş. Gittim konuştum Zeyneple meğerse güven sorunu varmış bizim uyuzun. Bende küçüklüğümden beri fazlasıyla kuvvetli bir ikna etme kabiliyeti vardır ve Zeynebide ikna ettim tabiki. Başladık çıkmaya şiddetli geçimsizlik içinde.