Delikatna

Rozdział 2; Masz miesiąc

,,- Pamiętaj, że przysięgałeś. - Spokojnie - ponaglił mnie dłonią, a ja nacisnęłam klamkę. Mieliście kiedyś taki lęk przed otworzeniem drzwi? Tak jakby za nimi miała się ukazać data twojej śmierci. Żelazne drzwi otworzyły się, a we mnie znów uderzyła fala głośnej muzyki. Oh, naprawdę? Z tego co pamiętam właśnie od tego chciałam uciec. - Teraz jesteś jednym z nas - jego dłonie spoczęły ma moich biodrach, a ja zmarszczyłam brwi. Że co? Ale ja nie chcę..."

Rozejrzałam się niezadowolona po pomieszczeniu, które wypełnione było wieloma mężczyznami i paroma kobietami. Nie podobało mi się tutaj i dalej nie mogłam zrozumieć co ja w tym miejscu robię. Popędzona słowami chłopaka przeszłam do jakiejś grupy osób, która raczej nie była w moim typie. Każdego bacznie zlustrowałam zatrzymując się na pewnym mężczyźnie. Jego zbudowana postura była dla mnie dziwnie znajoma i wywołała nieprzyjemne dreszcze. Przyjrzałam się uważnie jego dłoniom, a fala gorąca przeszła moje ciało niemal pozbawiając mnie tlenu.

- Cześć Lara - zaśmiał się w moją stronę, na co zmrużyłam oczy najmocniej jak potrafiłam - Nie przywitasz się?

- Znacie się? - Janek zmarszczył brwi.

- Znam ją na wylot - jego śmiech znów odbił się o moje uszy, przez co ledwo powstrzymałam łzy. Zabawny żart.

- Janek ja chcę do domu - sapnęłam - Muszę już iść.

- Dopiero przyszliśmy.

- Właśnie Lara - zaśmiał się podkreślając moje imię - Dopiero przyszliście.

- Chcę już iść - powtórzyłam ignorując tamtego, chociaż w moich oczach były łzy.

Czułam się niekomfortowo wiedząc, że ten drugi bacznie obserwuje każdy mój ruch wywiercając dziurę w moim ciele. Nie sądzę, abyście wy chcieli spędzać czas z mężczyzną, który nie jest wam obojętny i to w negatywnym tego słowa znaczeniu.Pociągnęłam jego dłoń najmocniej jak tylko potrafiłam, chcąc jak być jak najdalej od mężczyzny.

- Wytłumaczysz mi o co tu do cholery chodzi? - warknął zirytowany wyrywając swoją dłoń. Mocno szarpnął moje ramię, gdy w odpowiedzi otrzymał ciszę - Nie ignoruj mnie.

- Nie chcę - ścisnęłam mocno powieki - Puść mnie.

- Powiedz.

Szarpnęłam mocno za klamkę samochodu, bez słowa zapinając pas i zawieszając wzrok na bocznej szybie. Sapnęłam cicho, gdy zamki we wnętrzu zamknęły się.

- Będziesz siedzieć tutaj tak długo, aż mi nie powiesz. Ja mam czas, a ty powinnaś się już nauczyć, że nie masz ze mną szans.

Wymamrotałam pod nosem niezrozumiałe słowa zakładając ręce na piersi. Najgorsze jest to, że on nie żartuje.Chłopak westchnął przekręcając kluczyki w stacyjce, po czym z ogromną siłą ruszył z miejsca, wbijając mi pas w klatkę piersiową i na chwilę utrudniając oddychanie. Widząc jak brutalnie wymusza pierwszeństwo na drodze wydałam z siebie stłumione sapnięcie. Jego twarz wyglądała na zadowoloną z mojego przerażenia.

- Zwolnij - sapnęłam - Jedziesz pod prąd.

- Pieprzysz - warknął z sarkazmem.

- To co nie chcę ci powiedzieć nie jest warte naszego życia! - pisnęłam wbijając paznokcie w tapicerkę.

- Więc nie powinnaś mieć problemu z tym, żeby mi powiedzieć! - warknął uderzając z otwartej dłoni w kierownicę tak, że samochód wydał z siebie gromkie trąbnięcie.

Sapnęłam cicho nie odpowiadając. Tak samo jak bałam się go ignorować bałam się mu odpowiedzieć. Swoją drogą nie powinno go to interesować pod żadnym względem.