AŞIRI ASİ

KENDİMİ Mİ KANDIRIYORUM?

Sonunda odamda idim her geç kızın ki gibi temiz bir odam yoktur.Annem toplarsa toplar toplamazsa kalır öyle çantamı her zaman ki gibi yine aynı yerine  fırlattıktan sonra pijamalarımı yatağımın içinde aramaya başladım.Pijamalarımı bulduğumda annem mutfaktan bana bağırıyordu:

-''TALYA yemeğe hadi!''diye.

Bense hiç yemek yemek istemiyordum çünkü açlık hissim bile yoktu. Aklım onda idi adımı sormasında idi ve DOĞU'un dediklerinde idi yani beynimdeki soruları düşünmekten mideme sıra gelmiyordu.Oda da oturmaya devam ediyordum kapı çaldı ve annem içeri girdi :

-''Canım yemek yemeye gelmiyor musun?''demişti.O kadar tatlı demişti ki sırf onun için yemek istemiştim ama :

-''sağol içimden yemek gelmiyor.''demiştim.Normalde az da olsa ''yemekte aile birlikte olur ''diye bir şeyler derdi ama bu kez:

-''tamam ama karnın acıkırsa bana de sana bir şeyler hazırlayayım''demiş ve odamdan çıkmıştı.Tuhaftı ama bu çok hoşuma gitmişti yemek yemememe  de olsa kararlarıma saygı duymuştu.annem de gidince bir beş dakika öyle oturduktan sonra ödev var mı? diye düşünmeye başlamıştım.  Olsa da yapmazdım ama düşünürdüm her zaman çünkü varsa hangi hocadan azar yiyeceğim diye ona hazırlanırdım neyse aklıma ödev ile ilgili bir şey gelmemişti.Bir kaç dakika yine yatağımın üstünde oturduktan sonra aklıma yine o gelmişti ''niye adı mı sordu?'' diye düşünüyordum.Canım iyice sıkılınca telefonumla uğraşmaya başlamıştım öyle takılırken ard arda mesajlar gelmeye başlamıştı ne olduğunu anlamamıştım saniye başına en az 2 mesaj geliyordu.Mesaj gelmesi bittiğinde açmaya başladım her okuduğum mesaj da biraz daha gülümsemeye başlamıştım mesajlar ne kadar saçma olsa da son mesaja gelmiştim ki utanmıştım resmen mesaj ondandı çünkü aslında hepsi ondandı ama son mesaj birden kızarmama ve utanmama neden olmuştu ve ben bunu bir turlu anlayamıyordum.Son mesajda:

-''Güldürdüysem eğer cevap yazarsın gülmediysen hepsini sil!gülmeyeceğini bildiğim için bu kadar attım tek tek sil:)'' yazıyordu ve buna bile ne kadar kızarsam da utansam da gülüyordum .Mesaj atsam mı atmasam mı kararsızlığında iken sanki başkasının parmakları yazarmış gibi :

-''rahatsız etme gülmedim zaten :)'' yazıp göndermiştim ama bile bile sonuna gülücük koymuştum.Güzel bir cevap bekliyordum ama yine şok oldum:

-''yanlış olmuş lan sana niye mesaj atayım sen kimsin?''diye cevap gelmişti bense başımdan kaynar su dökmüşler sanki yanıyordum.Cesaretimi şu dakikadan sonra toplayamayıp bir daha mesaj atmamıştım ama telefonu elimden bırakmadım atmakla atmamak arasında kaldım.Kısa bir süre önceye kadar hiç düşünmeyen ben! hiç bir şeye aklıma takmayan ben! düşüncelerimle  sabah 02.30 kadar yatağımın üstünde oturmuş bekliyordum.Bu bana na kadar saçma gelse de  bana "ne oluyordu?" sorusu yeterince beynimi yoruyordu. Düşüncelerim içinde için geçmesi ile uyuya kalmıştım sabahım erken saatinde babamın başıma gelmesi ile gözlerimi açtım.Babam birden beni öyle görünce yüzünü yere düşürüp:

-''Kıymetlim istersen bu gün okula gitme hiç iyi görünmüyorsun ''demişti bunları gözümün içine bakarak diyemiyordu çünkü gözlerinden damla damla yaşlar düşüyordu.bende:

-''hayırdır kıymetlim ne oldu bana söyle bir bakalım ''demiştim ama işim düşmediği zaman dan gayri kıymetlim demezdim kendimi bir kötü hissetmiştim.babam devam etti:

-''bir şey yok kıymetlim sadece gözlerim kızarıyor ve akıyor bir doktora gideceğim ''demişti ve gözlerini silmişti ama tekrar sözlerine devam etti:

-''istersen okula gitmemekte özgürsün .''deyip odadan çıkmıştı.Bense anlamsıza babamın  deminden bana okula gidip gitmeme kararını bana bırakmasına şaşıyordum.Ama bekleneninin dışında okula gitmek üzere hazırlanıp evden çıkmıştım ki ben bunu neden yattığımı bilmiyordum sonuçta okulla gitmemek için her gün geç  kalkan ve hastayım bahanelerini sıradanlaştırmış biri olarak bana bile tuhaf gelmişti ama şuanda okula gidiyordum. düşüncelerimde  yanımdan ayrılmıyordu cevaplarını bulmam için zorlarcasına