The Life Store #Wattys2016

1: Het leven bestaat uit keuzes maken

"Welke neem jij?" Mijn kersverse huisgenote Ella staart geconcentreerd naar het vel papier dat voor haar op de keukentafel ligt. Het is het aanmeldingsformulier waarop we moeten aangeven welke vakken we het komende jaar willen volgen, tijdens ons studiejaar aan de University of London.

Al nadenkend tik ik met mijn pen tegen de tafel. Dit is het moment waar ik altijd al van gedroomd heb. Liggend in mijn vertrouwde bed bij mijn moeder thuis fantaseerde ik er vaak over welke vakken ik zou nemen als ik eenmaal de kans kreeg om hier te studeren. Maar nu het eenmaal zo ver is, word ik zo overweldigd door het aanbod dat ik het niet goed meer weet. "Sowieso Shakespeare, al is het alleen maar voor de ervaring. Ik bedoel maar, over Shakespeare leren in Londen, Engelser kan het toch niet?"

"Daar heb je gelijk in," vindt Ella. Meteen zet ze een kruisje achter Shakespeare. "En ik neem ook Middeleeuwse Literatuur."

Voor de zoveelste keer gaan mijn ogen de rij met keuzemogelijkheden af. Dit is nog eens het gevoel van een kind in een snoepwinkel. Ik besluit om in tegenstelling tot Ella te gaan voor Hedendaagse Literatuur. Dat vind ik veel interessanter dan van die boeken die eeuwen in een muffe bibliotheek hebben staan rotten. "En ik wil sowieso ook Creatief Schrijven doen."

"Dat vind ik inderdaad echt iets voor jou, ja."

Met een ruk schiet mijn hoofd opzij om Ella verbaasd aan te kijken. Het is pas twee dagen geleden dat we elkaar leerden kennen, toen we ongeveer gelijktijdig hier in huis arriveerden. Ik vers uit de Nederlandse regen en zij zo van het Italiaanse platteland. Hoe kan ze nu al weten wat er wel of niet bij me past?

Blijkbaar voelt Ella mijn verbazing, want ze kijkt op van haar vel met keuzemodules. "Kijk niet zo raar naar me. Je zat al met je neus in een boek toen we hier amper een uur waren, je keek supergeconcentreerd naar de televisie toen er een interview met een schrijver op was en je hebt gisteravond zeker twee uur lang het toetsenbord van je laptop zitten mishandelen. Daar kan ik toch wel de conclusie uit trekken dat je geïnteresseerd bent in schrijven, mocht je me dat niet ook al gewoon tussen neus en lippen door hebben verteld."

Oké, daar heeft ze een punt. Het is niet zo dat de muren hier geluiddicht zijn of zo en ik heb inderdaad gisteravond een paar uur aan één stuk door zitten schrijven. Deze stad werkt nou eenmaal nogal inspirerend.

Op dat moment vliegt de deur open, om de entree van onze Zwitserse huisgenote Kayleigh aan te kondigen. De stralende glimlach op haar gezicht is nu al haar handelsmerk. "Hé meiden! Het is toch geen weer om binnen te zitten? Waarom gaan we niet shoppen?"

"Omdat we eerst dit ingevuld moeten hebben," wijst Ella haar terecht terwijl ze een pluk rood haar achter haar oor stopt. "Anders kunnen we net zo goed inpakken en weer naar huis gaan."

Zuchtend laat Kayleigh zich tegenover ons aan de tafel zakken. "Oké dan. Nog vijf minuten voor het invullen van dat stomme formulier en dan gaan we winkelen. Deal?"

Dat wordt een kwestie van snel keuzes maken.

**

Drie kwartier later staan we in Oxford Street, na eerst onze formulieren te hebben gedeponeerd bij de universiteit. Nu is het tijd om de stad waar we het komende jaar zullen wonen een beetje te verkennen.

"O kijk, de Primark!" Kayleigh wordt naar de winkel toe gezogen als een alcoholist naar een krat bier. Zonder op of om te kijken steekt ze de weg over, wat haar boos getoeter van zo'n schattige rode dubbeldekker oplevert.

Ella roept haar iets na in het Italiaans, wat Kayleigh wel kan verstaan maar ik niet, en wacht dan met mij tot het stoplicht op groen springt. Wij willen graag levend de overkant bereiken.

De drukte overvalt me meteen als we de van oorsprong Ierse kledingzaak binnenlopen. Natuurlijk had ik niet verwacht dat het hier rustig zou zijn, zeker niet op dit tijdstip van de dag, maar je kunt ook overdrijven. Massa's mensen in allerlei soorten en maten krioelen door de smalle gangpaden op zoek naar leuke aanvullingen voor hun garderobe. De Primark in Rotterdam is er niks bij.

Desondanks stort ik me vol overgave in het modegeweld. Dit hoort er tenslotte bij. Bovendien hou ik ook van winkelen, hoewel ik er lang niet zo verslaafd aan ben als Kayleigh. Dat laat mijn budget ook niet toe. Ik ben maar een arme student die tot vorige week een baantje als vakkenvuller had en af en toe bijsprong in de snackbar van haar moeder.

Gretig laat ik mijn vingers langs alle stofjes en kleurtjes glijden. Wat zal ik eens kopen? Met al die mogelijke opties hier voelt het een beetje als de lijst met keuzevakken, maar dan nog tien keer erger.

"Maya!" Een paar rekken verder staat Ella wild naar me te zwaaien. "Kom eens. Ik heb iets gevonden dat jou volgens mij geweldig zou staan."

Zodra ik bij haar ben, zie ik dat het gevonden item een paar ballerina's is. Ik heb iets met ballerina's. Amper twee dagen in Londen weten mijn huisgenoten dit blijkbaar ook al.

Ik neem het paar grasgroene schoenen van Ella aan om het aan een nadere inspectie te onderwerpen. "Deze kleur is wel een beetje fel voor mij."

"Je kunt ook niet eeuwig in grijs en pasteltinten blijven lopen. Pas ze nou maar. Ik weet zeker dat je ze goed kunt hebben."

Gewillig hijs ik mijn voeten uit de donkerblauwe H&M-schoentjes die ik drie kwartier geleden zo zorgvuldig uit mijn collectie heb gekozen en laat ze in de groene exemplaren glijden. Tot mijn eigen verbazing moet ik Ella gelijk geven; mijn nogal lelijke voeten zien er een stuk beter uit in deze schoenen. "Bedankt, El. Misschien moet jij maar mijn personal shopper worden." Zelf ben ik er ontzettend slecht in om te zien welke dingen mij goed staan of wat voor combinaties bij elkaar vloeken.

"Ik denk dat Kayleigh dan jaloers wordt, maar we zouden het samen kunnen doen. Kom, we gaan kijken of we nog meer leuke dingen kunnen vinden."

Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.

**

Met een mandje vol kledingstukken arriveer ik bij de paskamers. Eigenlijk mag je maar acht dingen tegelijk meenemen, maar Kayleigh heeft een systeem bedacht waardoor we allemaal meer dingen kunnen passen. Gezien wiskunde niet echt mijn ding is, laat ik de ingewikkelde berekeningen maar aan haar over en stort ik me op het passen van mijn potentiële nieuwe garderobe.

Kledingstuk na kledingstuk belandt op de stapel met goedgekeurde items terwijl ik in gedachten de middag nog eens doorneem. Tot nu toe is het hartstikke gezellig. Mijn nieuwe huisgenoten en ik hebben de grootste lol gehad met het uitzoeken van kleding voor elkaar. Het heeft erin geresulteerd dat zeker de helft van de kledingstukken in mijn paskamer dingen zijn die ik normaal gesproken zelf niet uitgekozen zou hebben.

Vertwijfeld staar ik na de passessie naar de berg kledingstukken die ik wil hebben. Zoveel kleding heb ik nog nooit tegelijk gekocht, en hoewel dit een goedkope winkel is, jaag ik er zo ook meteen mijn budget voor de hele week doorheen.

"Maya?" klinkt de stem van Ella aan de andere kant van het gordijn. "Ben jij ook bijna klaar?"

"Ik ben al klaar, maar ik heb soort van een probleem."

Het gordijn wordt aan de kant geschoven en Ella glipt mijn hokje binnen. "Vertel."

Ik gebaar naar de berg kleding. "Als ik dit allemaal koop, raakt mijn geld veel te snel op. Kun je me helpen kiezen? Meer dan twee dingen kan ik me nu echt niet veroorloven."

Vertwijfeld bestudeert Ella de berg aan truien, broeken, vesten en schoenen. "Misschien dat ik wel een oplossing weet."

"Wat dan?"

"Koop alles en zoek een baantje. Zoveel colleges hebben we toch niet. Je kunt best een paar uurtjes per week werken."

Dat ik een baantje moest zoeken zat er sowieso wel aan te komen. Het leven in Londen is nou eenmaal niet goedkoop en mijn ouders zijn niet bepaald rijk. Ik had alleen niet verwacht dat het zo makkelijk zou zijn om geld uit te geven. Maar mijn garderobe kan wel een aanvulling gebruiken.

"Wat zijn jullie aan het doen?" klinkt de stem van Kayleigh vanaf de andere kant.

Ik werp nog één blik op de stapel kleren voordat ik een besluit neem. "Oké, we kunnen naar de kassa. Ik ga een baantje zoeken."