Maby This Time -5sos FanFiction, √ Twins deel 2-

H.52

P.O.V. Calum
Ik schrik wakker van Esmee die aan het gillen is, Jup... Het is weer eens een normale ochtend. Ik zucht en stap uit bed, ik kijk op de klok en zie dat het pas half acht is. Ik neem aan dat niemand nog uit bed komt want het is echt heel vroeg. Ik loop naar beneden en schrik van iemand die aan de keukentafel zit, ik denk dat ik het verkeerd gedacht heb. "Goeiemorgen..." Zeg ik als ik zie dat het Sabine is. "Sup?" Ze zucht en kijkt me aan. Ze heeft zware kringen onder haar ogen, volgens mij heeft die geen slaap gehad. "Kom Sabine, ik breng je naar bed." Zeg ik. Ze schud gelijk haar hoofd. "Waarom wil je niet slapen? Je bent super moe, ik zie het aan je." Zeg ik. Er rolt een traan over haar wang, bezorgd ga ik op de stoel naast haar zitten. Ik sla een arm om haar heen en ze legt haar hoofd op mijn borst. "Shh, het komt wel goed." Sus ik zachtjes. Ik til haar op en loop naar mijn kamer, ik leg haar voorzichtig in mijn bed.

Ik ga naast haar liggen en sla weer een arm om haar heen. "Waarom wil je niet slapen?" Vraag ik voorzichtig, Sabine gaat rechtop zitten en ik volg haar. Ze zucht een keertje. "I-ik ben bang o-om te slapen..." Zegt ze zachtjes. Oke, ik ben in de war nu. "Waarvoor ben je bang?" Vraag ik terwijl ik haar in haar ogen kijk. "Mensen zeggen dat dromen uitkomen toch?" Vraagt ze. "Ja, als je je dromen zelf laat waarmaken..." Zeg ik, ik ben nu helemaal in de war. "Maar nachtmerries zijn ook dromen... Weetje, vroeger droomde ik vaak over dingen die ons nu zijn gebeurt. Ik denk echt dat het ongeluk brengt." Zucht ze, ze veegt snel een traan weg. "Gister nacht droomde ik dat Michael weg was, en toen we hem vonden dat hij vermoord was... Ik ben bang dat dat nu echt gebeurd want ik heb Michael sinds gister niet gezien." En nadat ze dat heeft gezegd begint ze te huilen.

P.O.V. Sabine
Mijn therapeut heeft me verteld dat ik mezelf niet de schuld moet geven, maar dat is moeilijk als het wél je schuld is. "Heb je Michael dan wel gebeld?" Vraagt Calum, ik knik. Heel vaak zelfs, ik ben zo bang dat er iets gebeurd is. "HI, ORRR HEEEYYY." Gilt Esmee terwijl ze mijn kamer oprent. Als ze mij ziet is ze gelijk stil, ze loopt naar me toe en kijkt me vragend aan. "Ze is bezorgd om Michael." Zegt Calum zacht, ik kijk Esmee aan. "Owh chips... Helemaal vergeten!" Zegt ze ineens. "Ik heb heb gister buiten gezet maar ben hem vergeten naar binnen te halen." Ik kijk haar aan. "Je hebt wat? We moeten hem zoeken!" Zeg ik bezorgd. "Ik ga naar jullie ouders en jullie zoeken in de stad." Zeg ik.

Ik spring op en ren naar mijn kamer, ik pak snel een zwarte skinny jeans en een tanktop met 'i'm a gamer girl, YOU make ME a sandwich'. Ik pak mijn schoenen en mijn mobiel, ik trek mijn schoenen onhandig aan en breng snel een beetje mascara aan. Ik pak een elastiekje en bind mijn haar in een staart, ik pak mijn leren jasje en doe hem onhandig en snel aan. "DOEI, TOT STRAKS. IK HEB ME MOBIEL." Schreeuw ik naar boven en ik ren de deur uit. Zo ver lopen naar Michael's huis is het niet. Ik begin te rennen als ik in de achterbuurt kom, ik krijg hier altijd rillingen van. Ik zie een hoopje mens op straat liggen. Naarmate ik dichterbij kom zie ik rood haar alle kanten op pluizen. "Michael!" Roep ik en ik ren naar hem toe, hij heeft bloed op zijn gezicht. Zo snel als ik kan bel ik Calum.