Σε όλο τον δρόμο κρατούσα το χέρι της Αντωνιας, του Γιωργου και του Κώστα. Δεν μπορώ να τους αποχωριστώ, σε καμιά περίπτωση..
Είναι το αγόρι μου.., είναι οι κολλητοί μου..
Και δεν θέλω να τους χάσω!
Φτάνοντας στο αεροπλάνο, αφήνουμε όλα τα πράγματα μας και εγω τις τεράστιες μου βαλίτσες στο τμήμα αποσκευων, και προχωρουμε προς τις αποβάθρες.
"Ελάτε να σας κάνω όλους μια τελευταία αγκαλιά.." λέω και είμαι έτοιμη να κλάψω. Ελπίζω να μην με καταλάβουν.
"Θα μας λείψεις ρε χαζό.." λέει η Αντωνια, ενώ οι άλλοι δεν μιλάνε, απλά είμαστε αγκαλιασμενοι. Ενω απομακρυνομαστε, ο Κώστας με κοιτάει, και αφού μου χαμογελάει μου κάνει νόημα να πάω κοντά του. Με παίρνει στην αγκαλιά του.
"Μωρό μου.." ψυθηριζει.
"Μωρό μου.." επαναλαμβάνω και εγώ.
"Θα μου λείψεις πολύ.. Σε παρακαλώ μην με ξεχάσεις και βρεις άλλο αγόρι εκεί, ειλικρινά θα πεθάνω αν μάθω κάτι τέτοιο.." μου λέει σιγανα.
"Μην ανησυχείς για αυτό... Δεν υπάρχει κανείς άλλος που να μπορεί να συγκριθεί μαζί σου μωρό μου, αντιθετως εγώ φοβάμαι πως θα με ξεχασεις και θα βρεις καμιά ξανθιά τσαπερδονα γαλανοματα εδώ τριγύρω μόλις φύγω.." λέω σιγανα, και ένα δάκρυ φεύγει από τα μάτια μου, και ο Κώστας το σκουπιζει με τον αντίχειρα του.
"Μην φοβάσαι.. Δεν θα γίνει τίποτα.." μου λέει και ακουμπαει τα μέτωπα μας. Τα χείλια μας απέχουν ελάχιστα εκατοστά το ένα από το άλλο, και με όση δύναμη μου έχει απομείνει τον τραβάω στην αγκαλιά μου πιο σφιχτά και ενώνω τα χειλια μας. Είναι το τελευταίο μας φιλί για αυτόν τον χρόνο που μόλις μπήκε.
Το φιλί είναι έντονο, καθώς τραβάω τα μαλλιά του και εκείνος κραταει την μέση μου, και μετα από λίγα δεύτερα αφήνει τα χέρια του να πιάσουν τον πισινό μου. Χαμογελάω στην πραξη, και αμέσως καταλαβαίνω πως αν αργήσουμε άλλο λίγο, θα χάσω την πτήση.
Σταματάω το φιλί μας, και ο Κώστας με κοιτάει με απολογητικο βλέμμα καθώς απομακρυνομαστε.
"Για μισό λεπτό.." φωνάζει η Αντωνια. "Μια αναμνηστική φωτογραφία να βγάλουμε!" λέει και παίρνει το κινητό μου.
"Κύριε Μάρκο βγαλτε μας μια φωτογραφία, παρακαλώ." λέει ανέκφραστη. Φαίνεται πως είναι στεναχωρημενη.
Χαμογελάμε και ο μπαμπάς μου βγάζει την τελευταία μας φωτογραφία.
"Ευχαριστώ πολύ." του λέει η Αντωνια και παίρνει το κινητό.
BẠN ĐANG ĐỌC
"Stay with me..."
Teen Fiction"Πάντως να ξέρεις πως σε αγαπώ. Και πως μου λείπει πολύ ή αγκαλιά σου. Πολύ." Αισθάνομαι πως είναι έτοιμος να κλάψει. "Σε αγαπώ τόσο πολύ. Θα μου λείψεις και εσύ. Θα μιλάμε." Του απαντώ και είναι οι τελευταίες μου λέξεις. Μαρία και Κώστας. Δυο άνθρ...
