°Black°

~ Η συνάντηση~

Ακουσα εναν παράξενο ήχο, κατι σαν "γρρρρρ". Συνειδητοποίησα οτι ηταν η κοιλιά μου. Ετσι σηκώθηκα και κατευθύνθηκα  προς την κουζίνα, οταν άκουσα την μητέρα μου να λέει στον πατέρα μου, " ειναι απαράδεκτη, αν πάθενε κάτι? Και οχι μόνο αυτο, κάνει οτι θέλει!!..". Εκείνη την ώρα μου ήρθε αναγούλα. Κατάλαβα αμέσως πως προκετουν για το σχολείο, εκεινη την μερα που δεν πήγα. Εμένα που θα έπρεπε να με νοιάζει για τι λένε για μένα, απλα γύρισα και συνέχισα να κατευθύνομαι στη κουζίνα. Εκανα κατι γρήγορο να φάω. Ξαφνικά άκουσα μια φωνή."Λιαα, ελα λιγο που σε θέλουμε.." ποο ρε γαμωτο τωρα πιος εχει την όρεξη τους. Εδω ο κοντεύω να τρελαθώ και αυτοί θα μου λένε και για τις μαλακιες στο σχολειο? Αυτο μου έλειπε.. σηκώθηκα αργά αργά και περπατησα μεχρι το σαλόνι. "Κάθησε" ειπε ο πατέρας μου με ενα πολυ σκληρό ύφος. "Τελευταία.." ξεκίνησε η μητέρα μου.." κανείς οτι θες.. γιατί δεν πηγές σχολειο? Νομίζεις οτι δεν θα το μαθαίναμε? Και που γύριζες??.. βαρεθήκαμε εγω και  πατερας σου να σου λεμε τα ιδια καθε φορα και εσυ να  συνεχίζεις. Λοιπόν δεν εχουμε αλλη επιλογή..εισαι.τιμωρία". Μου κακοφανικε πολυ, γιατι δεν ειμαι ουτε πενταχρονο ουτε επτάχρονο για να μου βαζουν τιμωρία σαν να ειμαι μικρό παιδί. Για μια στιγμη χάθηκα  στον κόσμο  μου. Δεν άκουγα χριστό! Απ' οσα μου έλεγαν. Καθόμουν αναπαυτικά και ταξίδευα. Σε μια στιγμή επανήλθα. " Λία! Γαμωτο μην μας γράφεις σε ρωτάμε κάτι, που στο διάολο ταξιδεύεις?" Δεν ειχα καταλάβει τι έγινε, ο πατέρας μου ηταν κόκκινος και ηταν έτοιμος να εκραγεί, φώναζε τόσο πολυ απ' τα νεύρα του που σχεδόν κουφανα. "Συγγνώμη δεν άκουσα τι με ρωτήσατε, ειμαι λίγο κουρασμένη.." Ειπα σιγανά για να ηρεμήσει λίγο. "Μα γαμωτο τι έπαθες Λία.. σε ρωτισαμε πανω απο δέκα φορές.. " "Συγγνώμη είπα!!!!" Ειχα αρχίσει να εκνευρίζομαι τοσο πολύ που ήμουν έτοιμη να σηκωθώ να φύγω, αλλα συγκρατηθικα γιατι η τιμωρία μου θα ηταν πιο βαριά. " ωραία, λοιπόν σε ξανα ρωτάω, γιατί δεν πήγες σχολείο και που ήσουν? Έμεινα για λιγο σιωπηλή, δεν ήξερα τι να τους πω. Πάντως όχι την αλήθεια." Εμμ.. αφουυ το ειχα πει της μαμάς οτι δεν ήθελα να παω σχολείο και δεν το σεβάστηκε" ειπα δικαιολογώντας τον εαυτό μου. " μάλιστα και που πηγές?" Δακγωσα την γλώσσα μου, δεν ειμαι καλη στα ψέματα και η μητέρα μου μπορεί πολυ εύκολα να με καταλάβει. " ε..ε..ε.. μαα δεν πήγα πουθενά. Εμμ..βασικά εε..ε.. πήγα στο μικρό ποταμάκι" πιο ποταμάκι? Τι λέω ρε γαμωτο. Ίδη την έβαψα πολύ βαθιά. "Γλυκιά μου? Πιο ποταμάκι? Τι μας λες?.. σε παρακαλώ πες μας την αλήθεια" είπε  η μητέρα μου και με κοιτούσε λες και σαν να της φώναζα.."οοο ναιι σας δουλεύω και τους δυο! Οο ναιι σας λέω ψέματα! " καλά" ειπα σκεπτικη. " λοιπόν δεν πηγα σχολείο γιατί δεν ένιωθα καλά. Ήθελα λίγη ησυχία, δεν εχω κάτι απλά είχα την ανάγκη να ηρεμήσω λίγο και πήγα και κάθησα στην πλατεία." Aυτό ειναι όλο. " ένταξη,τώρα πήγαινε στο δωμάτιο σου και εισαι μια εβδομάδα τιμωρία." "Στο διάολο" είπα απο μέσα μου. Σηκώθηκα και πήγα στο δωμάτιο μου και έλεγα, ααα τι ωραία τώρα ούτε έξω ούτε τίποτα. Σπίτι, διάβασμα, ύπνο, σπίτι,σχολ..οπαα.. περίμενε γαμωτο, αυριο δεν μπορώ να είμαι τιμωρία γιατί εχω κανονίσει στο τουνελ.  " γαμωτο τι θα κανω? " κατι θα σκεφτώ δεν γίνεται. Ακούω την πόρτα να χτυπά. " αα.. γλυκιά μου.." λέει η μητέρα μου. " Αυριο θα σε παρω και θα σε φερω εγώ απο το σχολείο, εχω ρεπό" " οοοοχιι μανούλα μου, μείνε να ξεκουραστείς το χρειάζεσαι, εγω παω με τα πόδια, κάνω και γυμναστική και ειναι και κοντά.  Ευχαριστώ αλλα ειναι εντάξει." "Αγάπη μου, η απόφαση δεν ειναι δική μου, ειναι του πατέρα σου" και ναι την έβαψα, τωρα δεν μπορώ να κανω τίποτα, αλλα δεν μπορώ να τους στήσω. Βαρέθηκα να σκέφτομαι. Άλλαξα γρήγορα ρούχα και έπεσα να κοιμηθώ.
[...]