yalnızlık

BİR FİNCAN YALNIZLIK

Yalnızlıkta rütbe atlamıştım resmen,artık kendimi kendimde istemiyor dışlıyordum.Kendimle alakayı kesmek bir daha konuşmamak istiyordum.Kendi arama en karasından kedileri sokmak istiyordum ,

ama olmuyordu.

Eninde sonunda kendime yine raslıyordum.Nerdeyse kendimi kendi karşımda görsem yolumu değiştirecektim.Yalnızlık adlı kişiliğe sıkı sıkı bürünmüştüm.Artık bu meledi kanımda hissediyordum.Uykuda bile onu istiyordum.Bulamassam krizlere giriyor ve çıkamıyordum

Aşıktım.

O dokunamadığım, görmediğim ama deli gibi hissettiğim duyguya aşıktım.Biliyordum çoğu kişide benim gibi yalnızlığa aşıktı.Ama o bir tek ALLAH'a mahsustu ALLAH'a aşıktı.Yani yine platonik bir aşk yaşıyordum.Adına romanlar ve şiirler yazdığım hüzün saçlım acı gözlüm seni seviyorum.

Bazen oluyor öyle içime kuruluyor öyle kuruluyorsunki kendi kendimde yabancılık çekiyorum.Kendimi kendi cumhuriyetimde ikinci vatandaş olarak görüyordum.Kendimi kendi içimde kiracı olarak ve ikinci el eşya olarak görüyordum.Kendi önümde pas pas, kendi önümde dış kapının mandalı oluyordum.Yinede şikayetçi olmuyordum.Çünkü öyle alışmıştımki sana , seni çıkaramaz başkasını bu hayatıma sokamaz olmuştum.Çünkü senin ne yapacağın belliydi, ne ikram edeceğin belliydi, sessizlik, onsuzluk, dert ve karanlık.Ama onun ne yapacağı belli değildi.Bir yanağımdan öperken diğer yanağıma en sıkısından yumruk atan biriydi.Sen hep aynıydın, ama insanlar farklıydı.Aynı olan şey ise iki yüzlü olmalarıydı, o iki yüzde yüzlerce ihaneti barındırmalarıydı.