Schizophreny In Love l.t

5. Αλλοίωση

  (Συγγνώμη για το προηγούμενο ακόμα και αν σας άρεσε δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου που το έγραψα έτσι, οπότε πάρτ έκπληξη ?)

  Η πόρτα μου χτυπά μισή ώρα αφού έφυγε ο Λουί.. Ο Γουιλ.. Ο Λουί ναι και ανοίγω για να δω την Ρίτσελ. Η μικρή ασθενείς μου με bipolar disorder με αγκαλιάζει σφιχτά και την αγκαλιάζω και εγώ.
Β - Χεευ κεφάτη σήμερα εε?
Ρ - Ναι!, κάθεται στη καρέκλα που καθόταν πριν ο Λουί και εγώ εκεί που κάθομαι πάντα.
Β - Πως πάνε τα πράγματα με τα καινούργια φάρμακα;
Ρ - Βασικά πολύ καλά! Δεν έχω ξεσπάσει δύο εβδομάδες τώρα, μου χαμογελάει πλατιά και της χαμογελάω και εγώ καθώς το γράφω στα χαρτιά της.
Β - Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι, της χαϊδεύω το χέρι για λίγο και μετά επιστρέφω στην αρχική μου θέση, γιατί δεν επιτρέπεται να είμαι σε σωματική επαφή με τον ασθενή αλλά σε εκείνη κάνω πολλές εξαιρέσεις γιατί στο κάτω κάτω είναι ακόμα παιδί.
Ρ - Εμμ Βανέσα.. Απλά ήθελα να πω ότι είδα έναν κύριο να κάθεται στην είσοδο κάτω της πολυκατοικίας και..
Β - και; Πως έμοιαζε; Σοβαρεύω όταν βλέπω το προβληματισμενο πρόσωπο της.
Ρ - είχε ωραία γαλάζια μάτια και μιλούσε μόνος του.. Με τρόμαξε και περίμενα να φύγει για να έρθω, σουφρωνει τα χείλη της σε μια λυπημένη φάτσα και αυτό προβληματιζει ακόμα πιο πολύ από πριν.
Β - Σε ευχαριστώ Ρίτσελ που μου το είπες πραγματικά, της χαμογελάω ελαφρά και βγάζω καινούργιο χαρτί για να γράψω αυτό που μου είπε μόλις τώρα.
Β - Κάτι καινούργιο Ριτσ; Ίσως κάποιο αγοράκι που να μας παρασέρνει;, την πειράζω και το μικρό της προσωπάκι κοκκινίζει σαν φραουλιτσα κάνοντας τα ξανθά μαλλιά της και τα πράσινα μάτια της να ξεχωρίζουν.
Ρ - Όχι ιού!, κάνει μια ξυνισμενη φάτσα και γελάω ελαφρά.
Β - Άρα δεν υπάρχει αντιπερισπασμος από την αγωγή μας σωστά;, της σηκώνω το φρύδι και μου γνέφει γρήγορα και χαμογελαστά.
Β - Τότε είσαι έτοιμη για σήμερα, της χαμογελάω καθώς σηκωνεται, ανοίγει την πόρτα και φεύγει αφού με χαιρετήσει. Βάζω τα χαρτιά της στον φάκελο της και το καινούργιο του Λουί στον δικό του και κολλάω λίγο. Πρέπει σύντομα να μάθω τι ασθένεια έχει.. Πρέπει να τον βοηθήσω. Πιάνω το παλτό μου και την τσάντα μου, κλειδώνω το γραφείο και κατέβαινω τα σκαλιά της πολυκατοικίας που με βγάζουν στον κρύο καιρό του χειμώνα.
- Χευυ, κάποιος μου πιάνει το χέρι και εγώ αυτόματος το αποφεύγω και γυρνάω να δω ποιος είναι.
Β - Λουί;
Λ - Εμμ ναι.. Να.. Θα ήθελες να πάμε για καφέ;, μου χαμογελάει στραβά καθώς τρίβει τα χέρια του μετάξι τους για να ζεστάθουν.
Δεν πρέπει να βγω μαζί του. Το λέει κανονισμός ότι απαγορεύεται αυστηρά. Αλλά πώς αλλιώς θα τον κάνω να ανοιχτεί;
Β - Ναι φυσικά γιατί όχι;  

****

και πάλι σγνμ:(