Stalker

Part 10 - Telefoontje

Er is iets mis met wattpad dus dit deel is deel 10 maar het is net of het deel 9 is! Als je dit niet snapt lees dan het volgende deel en kom daarna terug naar dit deel. Of druk even op hoofdstukken en dan zul je het snappen! Sorryyy!

Xoxox

*Melanie's POV*

Het leek eeuwig te duren tot hij klaar was... Ik verlangde naar huis, naar mama, naar papa... Zelfs naar de bakker... Naar school, mijn vrienden en vriendinnen, mijn goudvis Carl.

Tom hield me uit mijn gedachten toen hij de deur achter zich dicht trok en hem op slot draaide. Mijn gezicht was vochtig van alle opgedroogde tranen en ik begon weer te huilen, ook al dacht ik dat al mijn tranen nu wel op zouden zijn.

Ik wil weg... Ik wil weg... Ik wil weg... Ik wil weg... Ik wil weg... Ik wil weg... Ik kon niet stoppen met daar aan denken. Ging ik ooit nog weg? Kwam iemand me bevrijden?

Ik begon heel hard te snikken en schrok toen er op de muur gebonkt werd.

'Kappen met huilen baby! Je komt hier toch niet weg!' Zei het meisje.

Misschien had ze gelijk. Misschien kwam ik hier nooit meer weg. Maar ik wou de hoop niet opgeven. Never.

"Don't worry, be happy." Zeiden mijn vriendinnen altijd tegen mij. Moest ik me zorgen maken? Was dit een moment waarop die zin niet telde?

*Sam's POV*

Lucas stormde de hal binnen en rende naar de trap.

'Lucas, wat ga je doen? Hallo? Luister naar me!' Maar hij was al weg. Langzaam liep ik het kamertje binnen en Isa vertelde me wat er was gebeurd.

'Dus toen rende hij gewoon weg?' Vroeg ik.

'Ja! Ik vraag me af door wie hij gebeld werd en wat hij zei... Hopelijk is er niks ergs.'

'Vast niet.' Antwoordde ik. Maar Isa keek niet erg overtuigd, zelfs ík geloofde mijn eigen woorden niet. Isa zette de koptelefoon die naast haar bed lag op. Zacht hoorde ik het lied van One Direction draaien.

*Luc's POV*

Ik werd gebeld terwijl ik midden in een gesprek zat met Isa. Het was mijn baas. Hij dwong me om te komen omdat anders "je weet wel wat" zou gebeuren. IK HAAT HEM! Hij manipuleerde me, bestuurde me. Ik kon niks doen tegen zijn wil in, want ik wou het risico niet nemen.

Ik rende de kamer uit en stoormde de trap af. Ik hoorde Samantha nog iets naar me roepen, maar ik negeerde haar compleet. Niemand mocht weten wat er was. Niemand mocht weten waar ik voor werkte, vooral de politie niet. Stel dat ik in de gevangenis beland, hoe moet Isa dan verder als mama haar negeert? Ze is vijftien. Dat houd ze niet vol. Ik moest iets tegen mijn baas doen! Dat meisje laatst... Melanie heette ze? Miranda ofzo? Opeens kreeg ik een verschrikkelijk goed plan.

~

Okee! 65 votes voor het andere deel!

Xoxox