Το συγκεκριμενο κεφαλαιο έχει (λίγο) ντερτυ:).
Harry's POV
"Ζηλεύω,εντάξει?" ουρλιαζω μέσα στο προσωπο της. Γιατί το ειπα αυτό τώρα? Γυρίζει και με κοιτάζει σοκαρισμένη. Γαμωτο.
"Να,καλά ακουσες γαμωτο! Ευχαριστηθηκες τώρα? Άντε με τον Λουις! Φύγε απο δω! Δεν με νοιάζει! Δεν θέλω να σε ξαναδώ!"
Δεν ήμουν ποτε πιο εκνευρισμενος στην ζωή μου. Πως το κανει αυτό,διαολε?
Βλέπω τα ματια της να βουρκωνουν,μα δεν αλλάζει η ψυχρή έκφραση στο πρόσωπο μου. "Αυτό δεν ήθελες? Ε? Ορίστε,λοιπόν,είσαι ελευθερη να φύγεις!"Γιατί δεν φεύγει? Κανει δυο διστακτικά βήματα εξω απο την πόρτα,κοιτώντας με λες και περιμένει την συγκατάθεση μου. Απλα φύγε,γαμωτο.
Κλείνω την πόρτα δυνατά πίσω της. Αυτό ηταν.
Κλοτσαω με δυναμη τον τοίχο,οι γροθιες μου κανουν σημάδια πανω του,όλο και περισσότερο αίμα χάνεται,μα δεν νιώθω. Προσπαθώ να αισθανθώ κάτι,να πονεσω,μα τίποτα. Είμαι κενός.
Ακουμπαω λαχανισμενος το κεφάλι μου πανω στην πορτα,κοιτώντας τον καταστραμμενο τοίχο.
Τι στον... Ανοίγω γρήγορα την πόρτα. Πρεπει να παρακουσα. Είπε μόλις πως είναι ερωτευμένη μαζί μου?
Το είπε. Στέκεται λιγα βήματα μακρυά μου,κοιτώντας με λες και είμαι έτοιμος να την κατασπαραξω,λες και εγώ είμαι ο κυνηγος και εκείνη το θήραμα.
Αρχίζει να βρεχει. Γαμωτο,δεν είμαστε σε καμια ρομαντική ταινία.
"Τι είπες?" με κοιτάζει τρομοκρατημενη. "Τ-Τι ακουσες?" τραυλίζει
"Γαμωτο,δεν γίνεται να εισαι ερωτευμένη μαζί μου! Δεν μπορείς! Δεν μπορείς!" φωνάζω εκτός ελέγχου.
Της ξεφεύγει ένας λυγμος και καλύπτει το στόμα της με το χερι της. Μοιάζει σαν να πρόκειται να καταρρεύσει μπροστά μου.
"Τι εκανα?" ψελλιζει. Με το ζόρι την ακούω μέσα απο την δυνατη βροχη. Βρέχει και το μωρο μου στέκεται εξω με το κοντομανικο. Θα κρυώσει.
"Τι εκανα για να με μισείς?" ρωτάει κλαιγωντας.
Δεν έχω κάτι να απαντήσω. Δεν την μισώ. Δηλαδή,την μισώ,αλλά μονο επειδή μισω τον εαυτό μου.
Τα ματια της γεμίζουν πόνο όταν δεν απανταω. Γνέφει και μου γυρίζει την πλάτη της για να φύγει. Αυτό θέλω? Να φύγει?
YOU ARE READING
Beautifully Insane (Harry Styles AU)
Fanfiction'Σε άφησα να με δεις να κλαίω,να σπαράζω.Ήμουν μπροστά σου και σε παρακαλούσα να μη με αφήσεις,έτσι όπως είχες πει άλλωστε,αλλά εγώ φοβόμουν μη φύγεις,για αυτό σου έλεγα συνέχεια ότι σε θέλω,και εσύ μου έλεγες εδώ είμαι.Αλλά τελικά δεν είσαι,κι εγώ...