Fairy tailes are fake ~ Irwin (dutch)

19

Ashton
Zenuwachtig hup ik van de ene been op de ander, de vrouw achter de balie kijkt me licht geïrriteerd aan. Ik stop met huppen en kijk haar hoopvol aan. "Alice Posker heeft momenteel een operatie van vijf uur, een zeer ernstige operatie. Ik kan u wel bellen als ze op de zaal licht, dan kan u terugkomen." Zegt ze met een lichte glimlach. "O, wacht even." Zegt ze snel als ik me om wil draaien. "Wat is uw naam?" "Ashton?" Zeg ik vragend, waarom zou ze me naam moeten weten? Ik bedoel, ze gaat dat toch niet in haar computer zetten of zo. "Ik moet u helaas vertellen dat Alice liever niet heeft dat u komt." Zegt ze terwijl ze me aankijkt, ik kijk haar niet-begrijpend aan. Wat bedoeld ze met 'liever niet komen'? "I-is Alice bijbewustzijn geweest?" Vraag ik stotterend, ik vecht tegen mijn tranen. Ze knikt met medelijden. "Heel eventjes..." Zegt ze. "Sorry meneer... Maar ze heeft niets gezegd over dat ik u niet zou mogen bellen als ze op de zaal ligt, dan weet u in ieder geval hoe het met haar is." Zegt ze.

Ik knik en zeg mijn telefoonnummer, ik draai me om en loop zo snel als ik kan naar de auto. Ik leg mijn hoofd op het stuur en begin te huilen, ik heb het verpest... Ze wil me niet meer zien, wat begrijpelijk is. Ugh, ik ben zo'n stomme oetlul! Hoe kon ik dat nou doen? Nu kan ik niet eens tegen Alice zeggen wat ik voor haar voel, waarschijnlijk wil ze dat niet eens horen... Dat boeit haar niks, zij voelt toch niks voor mij. Wat voor operatie zou ze hebben? Waaraan? In ieder geval is het mijn schuld, dan krijg ik wel te horen of het goed met haar gaat maar dan nog. Ik mag haar niet zien, ik heb het zo verpest dat ik de kans om sorry te zeggen niet eens meer heb. Misschien wel nooit meer. Nou kom op Ashton, niet zo negatief denken. Alice zal heus wel gaan vechten voor haar leven. Nee, eigenlijk niet. Ik begin nog meer te huilen, ik kijk op mijn mobiel hoe laat het is. Een uur in de nacht...

Ik zucht en start de auto, ik rijd weg bij het ziekenhuis. Weg bij Alice. Ik veeg mijn tranen af, met een wazig beeld kan ik niet rijden. Ik hoor een deuntje van mijn telefoon, de vijf uur is toch nog niet voorbij? Ik kijk op de display en zie dat het Calum is. Ik zucht, eigenlijk heb ik helemaal geen zin om mensen te spreken nu maar ik vind dat ik het tegen iemand moet zeggen. Ik pak op en zet hem op luidspreker. "Hey bro, hoe is het met jou en Alice?" Hoor ik Calum vragen, ik zucht verdrietig... Ik denk dat Calum het door heeft want hij vraagt niet door over 'ons'. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij voorzichtig, ik leg het hele verhaal uit. "Ze wil met niet meer zien..." Sluit ik het verhaal af, een traan rolt over mijn wang. "Bro, waar ben je nu? Kom naar mijn huis, Luke en Michael zijn er ook." Zegt Calum. "Hebben hun alles gehoord. Ik hoor een klein zuchtje. "Ja... Maar hun waren er ook bij toen ik je belde bij die mevrouw." Zegt hij.

Ik mompel een kleine 'oke' en zeg dat ik eraan kom, ik doe de telefoon uit en en rijd de straat van Calum in. Ik was echt heel erg in de buurt dus dat viel mee. Ik zet de auto op de parkeerplaats en stap uit, met mijn mobiel in mijn handen en de tranen nog vers achter mijn ogen loop ik naar de deur. Ik bel aan en de deur word gelijk open gedaan, ik loop naar binnen en plof neer op de bank. Ik trek mijn knieën op en laat mijn hoofd rusten op mijn knieën. Tranen blijven stromen en er is geen mogelijkheid om ze te stoppen.