De Wandeling

- Wat Vooraf Ging -

Ik loop met mijn hond Felix. Hij hijgt. Ik neem een route die ik normaal nooit zou doen. Normaal wandel ik alleen in een buurt die ik echt goed ken. Opeens stopt Felix, hij begint te blaffen als een gek. Hij rent opeens superhard weg. Ik probeer hem te volgen. Als ik hem heb bijgehaald staan we opeens voor een groot, bruin, verlaten landhuis. De tuin ligt er dor bij. Ik zie Felix nergens. Opeens merk ik op dat de deur open staat. "Hij zal wel binnen zijn gelopen zeker?" denk ik. Ik roep Felix. Hij komt niet, ik hoor alleen een deur kraken. Even twijfel ik of ik binnen zou gaan, maar dan stap ik toch het huis in. Ik kom in een donkere kamer met een grote tafel in het midden. Hier en daar missen wat stoelen en de grote luster hangt te kort op de tafel naar mijn mening. Een lamp van de luster ligt kapot op de tafel. Er staan veel deuren, hoge deuren. Mijn oog valt op een deur die op een kier staat. Ik loop naar de deur toe en open hem. Een krakend klinkt door het huis. Ik loop een hal binnen. Er hangt een groot schilderij aan de muur met een klein jongentje op. Ik schat hem 11 jaar. Even staar ik naar het jongentje op het schilderij. Er loopt een rilling over mijn rug. Ik kijk om me heen in deze donkere kamer. ,,Waar is Felix toch?", denk ik. Ik zie een trap en loop naar boven. Daar staan weer heel veel deuren. Ik open een willekeurige deur. Daar staat een ouderwets bed, daarlangs een kaptafel met een sierlijke spiegel. Hij hangt vol stof. Ik wandel ernaar toe en blaas het stof eraf. Het prikkelt in mijn ogen. Ik staar naar mezelf in de spiegel. Ik zie er anders uit. Mijn haar zit in de war en ik heb donkerpaarse kringen rond mijn ogen. ,,Dit ben ik niet", zeg ik vastberaden. Ik knipper met mijn ogen om zeker te weten of ik het ben. Als ik mijn ogen weer gewoon open heb, heeft mijn spiegelbeeld ze nog dicht. Ik schrik. Niet alleen door mijn ogen, maar ook wat ik dan zie. Nog geen seconde later word ik uit de kamer getrokken.