I should've told you..

Hoofdstuk 27

{Luna}

Ik had echt geen idee waar ik stond, nou ja ik stond op dit moment op een station, maar daar had ik het niet over. Ik had geen idee waar ik stond met Daan en onze relatie. Hopeloos keek ik Jordan aan en hij schonk me een medelevende blik die de woorden 'ik ben er voor je' uitstraalde. Alles aan hem gaf me een warm gevoel en ik had werkelijk waar geen idee wat ik er mee moest en waar het opeens vandaan kwam. Vreemdgaan was niét mijn ding en dat zal het ook nooit worden. Want naast mijn grote fout met Theo was ik niet van plan nog eens de fout in te gaan. Ik voelde me leeg, zo verloren hier op dit station, verlaten, alleen, maar het belangrijkste.. zonder Daan.
Daan, het was de jongen waar ik alles aan heb gegeven, de jongen die alles voor mij betekende, de jongen waar ik niet zonder kon. Hij was, cliché gezegd, de linkerhelft die mijn rechterhelft nodig had. Hem missen deed pijn, het gaf een steek in mijn hart die niet wegging voor zijn hart weer bij het mijne was, tot ik zijn lichaam weer tegen de mijne voelde, tot ik voelde hoe zijn warmte zich mengde met die van mij. Het waren diepe gedachten die mij lieten vergeten wat de realiteit was. En Daan hoorde niet bij mijn momentele realiteit, ik was hier en hij was daar. Op het moment dat ik een appje binnen kreeg maakte mijn hart een raar sprongetje, diep verlangend hoopte ik dat het Daan was, maar al snel duwde ik dat gevoel weer weg. Daan zat fout, in ieder geval nu, ík was boos op hém.. Maar hoelang hield ik dat vol? Boos blijven op Daan was niet mijn ding.

Het was inmiddels alweer 21.30. Ik keek Jordan aan maar omdat ik niks wist te zeggen keek ik weer weg. Nog steeds wist ik niet waar ik me bevond. Het verlaten station zag er in het donker nog griezeliger uit dan het in het licht al deed. Het was stil en buiten ons 2 om, was er verder niemand op het gehele station, ook had ik in de tijd dat ik daar zat nog geen enkele trein langs zien komen, het baarde me zorgen waardoor ik wanhopig naar Jordan keek en hem snel iets vroeg om mezelf af te leiden van mijn angstaanjagende gedachtes. "Jordan?.." Even stopte ik met praten, hij keek me niet aan, ik wachtte op zijn aandacht waarna ik snel verder ging met mijn vraag. "Waarom ben je hier nog?
Dit station.. Er is nog geen trein voorbij gereden en ik vraag me af of er nog een zal komen.." Lachend kijkt hij me aan. Het was leuk om aan te zien, zijn lach was warm en lief, maar bevat toch een tintje van het spottende. "Luna, ik kan jou toch niet zo achterlaten." Hij stopte met praten maar ik wist dat hij niet uitgepraat was. "Het is 21.41 nu, ik ga jou niet rond deze tijd op dit afgelegen station, die je duidelijk niet kent, achterlaten. Waarom kom je anders niet met mij mee, het is 6 á 7 minuutjes lopen van hier, we hebben een logeerkamer en ik kan mijn moeder nu even bellen of ze die klaar kan maken voor jou.." Ik moet eerlijk zeggen, Jordans aanbod klonk zeer verleidelijk. Een lekker warm bed binnen een half uur leek me zeker een goed idee. Maar ik moest het niet doen, hoe naïef zou ik zijn om met deze jongen, die ik net een uurtje ken, mee naar huis te gaan. Wie weet zijn zijn ouders wel helemaal niet thuis en heeft hij vreselijke plannen met me.. Niet dat Jordan me zó'n type lijkt, maar je weet maar nooit.

"Nee dankje, ik zou het wel zeer op prijs stellen als je me verteld hoe ik weer thuis kom, anders zit ik hier namelijk morgen nog en ik had nou niet echt voor ogen om deze nacht door te brengen op een koud, hard bankje in the middle of nowhere." Tot mijn grote opluchting verschijnt er een gemeend glimlachje op Jordans gezicht, even was ik bang dat hij mijn antwoord niet zou pikken, maar zoals al eerder vernomen, hij is niet zo'n type. Uit nieuwsgierigheid werp ik snel een blik op mijn telefoon; 17 gemiste appjes van mama. Shit. Zacht vloekend typ ik snel het nummer in en pluk ondertussen ongeduldig aan mijn nagels. "Godzijdank Luna wat.." Tuuuut.
Een hard geluid verbreekt de verbinding tussen mijn moeder en mij. Verward kijk ik op mijn mobiel en zie dat hij leeg is. Hopeloos gooi ik m'n hoofd in mijn handen en zucht eens diep. Ik voel langzaam tranen opkomen, ik voelde me zo hopeloos. "Heeft ze opgehangen? Het was je moeder toch? Sorry.. Ik zat mee te kijken." Zuchtend hef ik mijn hoofd een stukje op om Jordan aan te kijken. Met een scheef lachje knik ik naar hem. "17 gemiste appjes, ik moést wel bellen. Maar ze heeft niet opgehangen, hij is leeg."

Even is het stil, de korte stilte zelf is niet ongemakkelijk, alleen het feit dat ik mijn gedachten op geen enkel ander geluid kan zetten, maakt me nerveus. "Er is wel een manier waarop je thuis kan komen, maar een tijd heb je wel nodig. Het is namelijk veel haasten en de juiste overstappen maken." Ik knik begrijpend. Shit happens, het is een veel uitgesproken gezegde, en voor het eerst begrijp ik helemaal wat ze ermee bedoelen. De dag die zich tot nu toe had afgespeeld was een echte anticlimax. Het was een opsomming van negatieve gebeurtenissen. "Weetje wat Luna, hier.." Het verwijswoord 'hier' duidde op zijn horloge, zijn veelste mooie, dure horloge. "Je krijgt hem te leen... Op één voorwaarde." Grijnzend onderbrak hij zijn zin om de spanning lichtjes op te bouwen. Geen angstige spanning, maar meer het speelse soort spanning. "We'll meet again."

Langzaam verscheen er een oogverblindende glimlach op mijn gezicht, ik kreeg hem niet weg, echt niet. De manier waarop Jordan zijn move tot actie bracht, bracht me in verlegenheid. "Deal." Hij glimlachte, het zag er voldaan uit en volgens mij voelde hij zich ook zo. Maar lang duurde zijn voldane momentje niet, zijn gezicht veranderde van vrolijk naar serieus. "Je realiseert je dat je zojuist een deal heb gemaakt met een jongen die je pas een uur kent. Én dat je, om deze deal na te komen, je nummer moet geven aan deze vreemde jongen." Al ja-knikkend keek ik hem aan en glimlachte zacht. Zoals hij mijn gedachten uitsprak klonk ik naïef. Maar zo zat het niet, het was een gevalletje van voor wat hoort wat. Als ik deze deal niet zou aannemen, dan zou ik met Jordan mee naar huis moeten, dat is toch veel naïever?

"Maar goed, aangezien je het aandurft om mij nog eens te zien, en door het feit dat het al laat is en de kansen dat je thuis komt klein zijn, zal ik je maar snel vertellen hoe je thuis kunt komen.
Oke.. Uhm, waar woon je lieve Luna." Ik lachte. Wat stom dat ik dat nog niet had verteld. "Vertel me maar hoe ik op station Doetinchem kom."

"Haha, oke dan." Na een lange uitleg bedankte ik Jordan met een afstandelijke knuffel, nam ik zijn horloge aan, schreef ik de overstap tijden over op mijn arm en zwaaide nog even voor ik de hoek om rende. Op naar huis...