I've fallen for you, literally. Ft. Louis Tomlinson

#1

Voor de verandering geef ik de credits van dit hoofdstuk weer naar TessaxH omdat zij zeg maar het idee van de ontmoeting heeft bedacht, en ik anders morgen dood ben.

》》》》

Pov. Renee

"Maaaaaam! Heb je ergens mijn knie beschermers en sokken gezien?!" Schreeuw ik misschien iets te hard door het huis. Ik heb straks, zoals bijna elke zaterdag, een volleybalwedstrijd en zoals gewoonlijk is het dan een grote chaos in huis.

"Kijk in je kast bij je sportkleren!" Roept mijn moeder terug, en snel kijk ik in de kast en pak ik mijn spullen eruit.

"Ik speel om half 2 en het inspelen begint om kwart voor 1. Dus als jullie komen kijken waren jullie de tijden!"
Ik trek rennend mijn All Stars aan, en ik pak mijn sporttas van de tafel. "Ik gaaaa!" Roep ik, en ik sprint naar mijn fiets.

Elke zaterdag is het altijd een race tegen de klok, omdat ik gewoon veel te sloom in de ochtend ben. Gelukkig is Damon dan meestal al op het voetbalveld en heb ik geen last van hem.

Ik fiets snel naar de sporthal, en ik een zo ongeveer de kleedkamer in. "Hey Jadeeee!" Zeg ik, en ik geef haar een knuffel. Jade is zeg maar een hele goede vriendin van mij uit mijn team. Ik geef de rest ook allemaal een knuffel en ik kleed me snel om.

We lopen met het team de zaal in en we zetten snel het net op. Daarna lopen we een tijdje in, en gaan we inspelen. Na een tijdje gaat de wedstrijd beginnen, en zoals gewoonlijk zit ik de eerste set op de bank, omdat wij met te veel spelers zijn. 

"Emma, heb jij enig idee waarom er een gast met een muts en zonnebril hier op de tribune zit?" vraag ik, na een tijdje. Het was me al even opgevallen, maar ik snap gewoon niet wat je in een zaal met een muts en zonnebril moet. "Uhh, misschien is hij half blind ofzo, en heeft hij koude oren?" "Nahh, het zal wel." 

Na de eerste set, die we met 2 punten verschil hebben gewonnen, sta ik wel in de basis. Zoals gewoonlijk ben ik mijn eigen positie, de spelverdeler. Ook deze set winnen we, alleen nu met wat meer punten verschil. 

"Hey Renee, die gast waar we het net over hadden eh, hij blijk dus hier te zijn voor iemand uit ons team. Heb jij enig idee wie?" "Uh nee, anders had ik het wel gezegd hé?" reageer ik op Emma, terwijl we naar de andere kant van het veld lopen. 

"Renee jij begint gewoon zoals altijd rechts achter, met je vaste positie." Ik knik even, en als de scheids zegt dat we het veld in mogen lopen, loop ik naar mijn plek. Eigenlijk gaat de derde set echt heel goed, en we staan best wel ver voor. 

Er serveert een meisje, en Emma probeert de bal naar mij de pasen, alleen lukt dat niet zo geweldig, en  de bal ketst weg. Omdat ik op mijn positie altijd de tweede bal moet halen, probeer ik er snel naar toe te rennen. Alleen zag ik niet echt dat er een bank stond, en tyf ik vol over de bank heen. (ff btw, dit is dus serieus bij mij gebeurt, ik ben zelf om precies dezelfde reden over een bank heen getyft, en heb toen een week met krukken moeten lopen:') )

Er schiet meteen een pijnscheut door mijn knie heen, maar ik probeer het te negeren en op te staan. Natuurlijk is het hele team al komen kijken zo van 'O my god gaat het wel?' en al die vragen. Ik probeer nog een keer op te staan, maar ik zak zeg maar door mijn been heen van de pijn. "Jade, jij gaat er in voor Renee. Merel, ren even naar de kantine en haal een icepack zodat Renee haar knie kan koelen." commandeert mijn coach, en meteen rent Merel naar de kantine. 

Ik hinkel zeg maar naar de kant en ik leg mijn been op de bank. "Renee, nadat de wedstrijd afgelopen is, gaat iemand met je mee naar de dokter en je moet foto's laten maken van je knie. Want dit ziet er niet echt goed uit." zegt mijn coach, en ik knik zuchtend. Ondertussen is Merel er weer, en ik leg mijn icepack op mijn knie. 

Juist, daar zit ik dan weer. Voor de zoveelste keer aan de kant met een blessure. Natuurlijk gaat de wedstrijd gewoon door, en ik blijf gewoon fanatiek aanmoedigen. 

"Jade, help me eens. Is het goed als we samen even naar de kantine hinkelen en dat ik daar dan even nog met mijn poot omhoog ga zitten?" vraag ik aan Jade als de wedstrijd afgelopen is. "Tuurlijk." Samen lopen/hinkelen we naar de kantine en ik plof gewoon op een stoel. "Ik ga me even omkleden, waarschijnlijk komt straks iemand je tas brengen. Je hebt je telefoon wel gepakt hé?" "Ja die heb ik. Ga maar snel omkleden en douchen enzo want je stinkt naar zweet." zeg ik lachend. Ik leg mijn voet op de stoel naast me en ik begin een beetje te appen met Tessa, over het feit dat ik wéér gevallen ben. 

"Hey. Ik zag hoe je gevallen was, en ik wilde even vragen hoe het ging." hoor ik een stem zeggen. Ik kijk omhoog en ik zie dat daar de mysterieuze (vgm schrijf je het zo) jongen met de zonnebril en muts staat. "Nou, ik val wel vaker. Eigelijk is vallen gewoon mijn ding, maar ik ben wel gewend aan blessures dus dit is niet zo erg." "Maar, voor wie ben je hier eigelijk gekomen, want ik heb je nog nooit hier gezien of ben je van de tegenstanders?" vraag ik. "Nee, mijn nichtje, Julia, zit bij jou in het team. En omdat ik eigelijk altijd weg ben, en dit een van de weinige momenten is dat ik thuis ben, vroeg ze of ik kwam kijken."

"Dus je bent net zo gek als Julia?" vraag ik lachend, aangezien Julia zo gek als een deur is. "Nahh, misschien wel gekker." antwoord hij. Oke, vet leuk dat hij dus blijkbaar gek is en zo, maar ja. Ik weet nog steeds niet wie hij is.

"Trouwens, het deel wat je speelde, speelde je wel erg goed. Zo ver ik iets snap van volleybal." zegt hij ineens. "Haha dankje. Maar ik heb wel eens beter gespeeld hoor." nee zeker niet awkward dit... 

"Maar hoe heet je dan eigelijk?" vraag ik maar. "Uhm als je belooft niet te gillen dan wil ik het wel zeggen." "Okay..." ja wat kan je hier op antwoorden. Hij doet zijn muts en zonnebril af, en mijn ogen worden groot. 

"Wacht, jij bent toch een van die gasten uit die band. Die band van de X-factor. One Direction!" ratel ik door. "Ja klopt.. Ik ben Louis Tomlinson..."