De IJsprinses { On Hold }

7. Vereising van veel kracht

Sophia krijst nogsteeds terwijl ze heel heel erg bang is. De zee is nooit iets voor haar geweest. Ze kijkt naar de peilloze, inktzwarte diepte onder haar met het idee dat er straks ergens een haai zal zwemmen of iets dergelijks. Ze is superbang en knijpt haar ogen dicht. Straks overleeft ze dit niet. Hoe moet het dan verder. Ze kijkt hopeloos terwijl ze er nog steeds alles aan doet om boven te blijven, en niet te worden opgeslokt door deze angstaanjagende oceaan. Audric heeft ondertussen een plan bedacht. Hij zet de boot op turbostand en gaat er heel hard vandoor, 70 meter verder gebruikt hij al zijn kracht om de boot te draaien zodat hij horizontaal staat in de verticale stromingen. Het is erg moeilijk maar na een tijdje heeft hij hem eindelijk gedraait. Hij blokkeert nu de stroming, wat hem erg veel moeite kost om hem recht te houden. Sophia komt er hard naartoe gezwommen. Ze knalt bijna tegen de boot aan. Ze kijkt verwart om zich heen, tot ze een hand ziet.
'Grijp mijn hand!' schreeuwt Opa om over het ernstig harde geluid van het water uit te komen. Hij rijkt zijn hand naar Sophia die hem zonder een ogenblik na te denken meteen vastgrijpt. Hij trekt de prinses er met veel moeite uit. Die hoestend en oroestend in de boot klimt
'We moeten nu uit deze akelige stroom te komen!' gilt Sophia. Geen antwoord. Haar opa is helemaal verzwakt en ligt verstijfd op de grond van de boot. Sophia slaakt en kreet en slaat een hand voor haar mond. Dan doe ik het zelf maar! Denkt Sophia en rent naar het stuur van de boot. Ze zet hem op een hoge stand, gooit haar voet op het pedaal en geeft niet op tot dat ze uit deze stroom is. Na een enkele poos lukt het haar uiteindelijk. Ze is uitgeput, maar ze weet dat ze nu snel moet handelen. In de snelste versnelling zoeft ze terug naar de rots. Ze waren al een heel eind in de stroom geweest, het was bijna te laat geweest. Sophia is nogsteeds helemaal doorweekt, wat haar niet lekker zat maar ze moest verder. Ze hoeven niet nog een stroom over te steken dus Sophia stuurde de boot zonder problemen in de GrottenStroom. Eindelijk zijn ze er bijna! Sophia laat zich achterover zakken in het stoeltje waar ze op zat. Camilla here we come!

De reis loopt verder erg rustig. Soms raken ze perongeluk uit de stroom, maar geeft Sophia een klein rukje aan het stuur zodat hij weer goed in de stroom terechtkomt. Sophia is bijna in slaap aan het vallen, aangezien het al weer nacht is. Zolang duurde de reis! Totdat ze opeens een rotsblok ziet. Naarmate ze verder varen komen er steeds meer rotsblokken in zicht, dit is het boven de grond gedeelte van het GrottenRijk! Ze zijn er bijna! Sophia valt bijna van haar stoel af en strompelt naar Audric toe. Ze probeert hem wakker te schudden. Steeds harder aangezien hij maar niet wakker word. Opeens denkt Sophia aan iets akeligs. Straks is ie dood! Met grote ogen houd ze haar oor bij zijn borst. Ze hoort een hartslag. Opgelucht gaat ze weer recht op zitten.
'Opaaa?' zingt ze.
'Opaaaaa!' roept ze nu een beetje terwijl ze hem wakkerschut.
Ooopa-' Begint ze.
'Geef me even tijd om wakker te worden.' zegt de oude man en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht.
'Opa we zijn er bijna!' En Sophia geeft hem een plotse omhelzing. Audric's ogen schieten open, en hij omhelst Sophia terug. Daarna staan ze op en zijn ze nog maar 600 meter er vandaan.
Sophia blijf maar kijken terwijl ze de hand van opa vastpakt. De stroming werkt bijna uit en ze beginnen langzamer te varen. Ze zijn er nu nog maar 100 meters vandaan. Met grote ogen kijkt Sophia naar de rotsen die boven de grond uitsteken. Er zijn allemaal moestuintjes en boomgaarde. Er staan ook allemaal grazende koeien en schapen op de grasvlaktes van de bovenkant van het GrottenRijk. Audric loopt snel naar het stuur en stuurt ze langs de rand van de rotsen. Ze zijn er!
Hij helpt Sophia uitstappen en gooit een touw naar haar toe. Ze weet wat ze moet doen. Snel bind ze het touw vast om een van de rotspunten. Audric gooit wat tassen op het drogen en ze zijn beide erg blij om weer eens vast grond onder hun te hebben.
'Opa? hoe komen we eigenlijk bij Kasteel Mirean?' Vraagt Sophia wijs terwijl ze de vlakte afspeurt opzoek naar gaatjes, die naar onder de grond zouden kunnen leiden.
Audric toverde het boek alweer tevoorschijn.
Tuurlijk! Opnieuw gebruikte hij een verschillende zoekspreuk, waarvan Sophia alleen het woordje GrottenRijk verstond en meteen sloeg het boek open op een groot hoofdstuk van het GrottenRijk. Er waren allemaal paragraven over Prinses Camilla, over de dieren die er leefde en ( aha! ) over de ingangen.
'Er zijn 3 verschillende ingangen, vanaf de grote boom op het platform. Vanaf onderwater en vanaf het drijfzand aan de noordkant van Kasteel Frose.' leest prinses Sophia hardop voor.
'Wat?! Is er een magische doorgang!? Hoezo weten we dat nu pas!' Roept Sophia kwaad. 'Dan hadden we dit allemaal niet meegemaakt!' schreeuwt ze erachteraan.
'Rustig fietje. Dat wist ik ook niet. Laten we ons daar nu niet onze moeite aan verspillen. We kunnen beter opzoek gaan naar een grote boom.' spreekt Audric wijs terwijl hij Sophia kalmeert. Zwijgend lopen ze een beetje rond te zoeken op het grote platform.
'Kijk daar!' zegt Sophia waarna ze met haar wijsvinger naar een reusachtige boom wijst.
'Zal dat hem zijn?'
'Lieve Sophia, zie jij een andere 'grote' boom?' Vraagt Audric grijnzend.
'Ik snap het al.' Sophia rolt met haar ogen.