ÇİRKİN BETTY ''düzenliyorum"

Biz Değil Hayaller Konuşsun

Mesajın etkisi geçtikten sonra blogtaki çocuk geldi aklıma.

Hayat bazen alayla bakardı karanlığa .Ben karanlık taraftım o ise şu birkaç günde benim hayatım olmuştu .Sahiden hayat şimdi bana alayla mı bakıyordu ?

Gözlerim kararmıştı yaşadığım şaşkınlığın etkisiyle .Ne yapacağıma karar verirken etrafa tur bindirdi gözlerim .Korkunun da etkisiyle soğumaya yüz tutan ayaklarımı bağdaş kurarak ısıtmaya koyuldum .Telefonum olduğu yerde tepki istiyordu adeta benden .Ama ne yapabilirdim ki ? O ,beni buluyordu .Sakladığım beni... Çirkin Betty 'i .Güzel,zeki,polyanna zannettiği ben hiç de o ben değilken ... O beni bulmuştu .

Hayal dünyan fazla genişmiş , demişti. Bu da nerde çıktı ki şimdi ? Evet geniş olduğu doğru kurduğum saçmasapan hayallerin uçsuzluğuyla ama numaramı bulup bu şekilde bir mesaj atarak beni tanıdığını ima etmesini anlamıyordum.

Daha fazla uzatmadan aldım elime telefonumu .Korkunun beni çaresiz göstermesine izin veremezdim. Evet beni bulmuştu .Evet beni nasıl bulduysa öyle de görecekti .Bir gün beni görüp benden uzaklaşıcaktı .Bir gün hiç olucaktı hayatımda .Ama unutmamam gereken bir şey vardı .Önceden de o bir hiçti hayatımda .Bunu bir rüya gibi görmek canımı daha az acıtacaksa oyun burda bitmeliydi .Ve ben bir an önce bu uykumdan uyanmalıydım .Çünkü acımasız gerçek hayat beni bekliyor .

Kendime hatırlattıklarımla içimi gereksiz özgüvenler kaplarken hızlıca bloğuma giriş yaptım .Beni bekleyen bir mesajın varlığından haberlice bir girişti bu .Mesaj kutumda tam da tahmin ettiğim gibi beni bekleyen okunmamış bir mesaj vardı .Biraz önce sahip olduğum özgüvenle tereddüt etmeden mesajı okumaya koyuldum .

-Seni tanıyamazken beni tanıman haksızlık olur hayal .

Mesajı en az 10 kere okumuştum .Tepkileri ben değil gözyaşlarım verirken, ben . Ben sadece yazdığı mesajı okuyordum .Anlamsız 7 kelime öyle değil mi? Hayır .O, okuldan biri ... Ve bu anlamsız 7 kelime de artık başka bir okula naklimi istemem ve nakil olana kadar geçicek kabus dolu günler ...

Sessizce ağlamaya koyuldum . Annem ve babamın şaşkın bakışlarıyla salondan ayrıldım .Karanlık fobisi mi? Umrumda değildi artık .O ,beni biliyordu .Kendimi tam bir ucube gibi hissetmeme neden olucak sözler duyabilirdim onun ağzından . Bu beni karanlık fobimden daha da fazla korkutuyordu .

Koridordaki dolaptan telefonumdan yansıyan cılız ışıkla el fenerini aramaya koyuldum .Uzun uğraşlar sonucu bulduğumda derin bir oh çekerek odama doğru tuttum ışığı .Yatağımda laptopumu düşmek üzere olan bir pozisyonda asılı kalmış, yardım naraları atarken buldum .Karanlık çökünce nasıl bir kaçış sergilediysem artık .

Laptopu masama koyduktan sonra kendimi yatağa attım .Telefonumun ışığı yandı .Bu yeni bir mesaj demekti .Sanırım üzerinde yarım saat geçmesine rağmen hala cevap vermemem onu sıkmıştı .Elime telefonumu alıp ekran kilidini girdim .Yine bir sms .

"Demek tanımak istiyorsun. Ben de tanıtırım. Onu tanımak kolay."

Ne demek istediğini anlayamayarak mesajla bir süre bakıştım.Onu derken?
Blog sayfadan da eş zamanlı bir mesaj geldi.
Hızla laptoptaki açık blog sayfadan gelen mesajı okumaya koyuldum.

-Belki de hayaller olarak kalmalıyız bir süre. Gerçeklerden çok yoruldum.

Mesajdaki ''hayal '' kısmı gülümsememi sağlasa da ben hala korkuyordum .Hızla mesajına karşılık cevap yazdım .

-Lütfen dediğin gibi ben hep hayal olarak kalıyım senin için .Numaram ve ismim de bir gerçeklik .Bunlara ihtiyacımız yok.

Çok geçmeden mesajı geldi.