2 εβδομάδες μετά...
"Να πάρω αυτες τις γόβες;" με ρωτάει η κυρία Ελλη. Προσπαθώ εδώ και πόση ώρα να την κάνω να καταλάβει πως δεν χρειάζεται να ταιριάξει απόλυτα το νυφικό της με τα ακριβως ιδια παπούτσια.
"Μπορείς πολύ απλά να πάρεις μπαλαρίνες, άσπρες μπαλαρίνες! Πάνε σίγουρα με το νυφικό σου!" με έχει φτάσει στα όρια μου.
"Συγγνωμη ρε Μαρια μου... ειμαι πάρα πολυ αγχωμενη και θέλω τα παντα να ειναι στην εντελια!" αναστεναζει και καθεται να βάλει ένα ακόμη ζευγαρι κατασπρες με λουλούδια μπαλαρινες, που της εφέρε η πωλητρια.
Δεν είναι πως δεν συμφωνώ μαζί της, φυσικά και θα είναι αγχωμένη. Ακόμα κι αν έχει ξανακάνει γάμο. Αλλά δεν έχω ξαναδεί καμιά άλλη γυναίκα να είναι τόσο αγχωμένη.
"Ωραία. Αυτές θα πάρω." λέει μόλις βγάζει τα παπούτσια.
"Ωραία! Αντε πάμε να φύγουμε!"
Πλήρωσε το ζευγάρι και φύγαμε από το κατάστημα.
............
Στο δρόμο για το σπιτι, συζητάμε για φιαφορα θέματα, όπως για το πως ονειρευόταν τον γάμο της όταν ήταν μικρή, και το πως πέθανε η μαμά μου.
"Και να σου πω... Εμ.. Πώς, εννοώ... Πώς και δεν έκανες παιδιά στον προηγούμενο γάμο σου; Υπήρχε κάποιος λόγος ή απλά δεν θέλατε; Και βασικά πες μου λίγα για εσενα, θα ήθελα να μάθω... Αν θες να μου πεις φυσικά." την ρωτάω. Αυτήν την ερώτηση ήθελα τόσο πολύ να την κάνω από τότε που την γνώρισα.
"Βασικά, κοίτα είναι λίγο μπερδεμενο. Όταν πρωτοπαντρευτηκα δεν ήθελα παιδιά γιατί είχα σταθερή δουλειά και δεν ήθελα να την χάσω. Εκείνη η εταιρία όμως λίγο μετά έκλεισε και έμεινα άνεργη, οπότε δεν υπήρχαν και τα χρήματα για να πω πως μπορώ να μεγαλώσω ένα παιδί. Ο πρώην άντρας μου δεν ήθελε παιδιά, γιατί δούλευε πολλές ώρες που δεν προλαβαινε να δει ούτε εμένα. Αργότερα βρήκα κάποια άλλη δουλειά, που προσεχα ένα κοριτσακι, και ήθελα τόσο πολύ και γω ένα, αλλά βλέπεις ο άντρας μου ήταν τα πάντα για εμένα κάποτε και δεν μπορούσα να του χαλάσω χατίρι. Μετά με απέλυσαν γιατί βρήκαν κάποια άλλη καλύτερη babysitter, και βρήκα τη δουλειά που δουλεύω τώρα."
"Που δουλεύεις;" όλα αυτά μου ακουγονται τόσο παράξενα, σαν μια ταινία... Δεν ξέρω γιατί...
"Τώρα στο εργαστήριο του πατέρα σου... Στην αρχή ήμουν κάτι σαν πωλητρια σε ένα από τα μαγαζιά του και αργότερα με προσέλαβε στο εργαστήριο. Εκεί γνωριστηκαμε, και να που είμαστε σήμερα..." λέει και ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο της.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
"Stay with me..."
Genç Kurgu"Πάντως να ξέρεις πως σε αγαπώ. Και πως μου λείπει πολύ ή αγκαλιά σου. Πολύ." Αισθάνομαι πως είναι έτοιμος να κλάψει. "Σε αγαπώ τόσο πολύ. Θα μου λείψεις και εσύ. Θα μιλάμε." Του απαντώ και είναι οι τελευταίες μου λέξεις. Μαρία και Κώστας. Δυο άνθρ...
