Ne kötü , ne kolay insanın unutup gitmesi aslında.
" Hira ! , Hira ! Anneciğim uyan !"
Gözlerimi kısık açarak etrafa bakındım. Ne olduğunu bilmemem doğal bir şeydi. Annem tekrardan kolonyayı alıp burnuma sürdü. Hapşırmamak için kendimi zor tuttum. Ardından baygın halimi geride bırakarak uyandım.
" Hira İyi misin? Ne oldu ? Neden başında kan var?"
Başıma elimi koydum.Gerçekten de kan vardı. Ve başım zonkluyordu.
" Hatırlamıyorum."
Gerçekten de hatırlamıyordum.Aradan 1 saat geçtikten sonra kendimi hastanede buldum. Doktorum aileme hafızamı kaybettiğimi 1 seneyi hatırlamadığımı bu konunun bana söylenmeyeceğini bazı şeylerle önceki seneyi hatırlatmaya çalışmalarını söyledi. Ne kadar da kolaymış hatırlamamak. Tabi ben bunları duydum sadece. Gözümden minik bir yaş damladı. Arkadaşlarımı , belkide en yakın bestimi , aşık olduğum kişiyi hatırlamamak. Çok zor işte çok zor.
1 Hafta Sonra
Okula geri dönebileceğimin haberi gelmiş. Güzel bir şey ama hatırlamıyorum. Sınıf arkadaşlarımı, sıra arkadaşımı . Ne yapacağım ? Annem gün geçtikçe bana ilgisi artıyor. Hatırlatmak için elinden geleni yapıyordu. Bugün En iyi dostum olan kız yani Duygu geldi. Çok meraklı , pörtlek bakışları vardı. Komikti aslında.
" Hey! Hira Ben kimim?"
Komik bir kıza benziyordu. Ama onu bile hatırlamadığım için başımı eğdim ve dinlenmek için odadan çıkmasını kibarca ilettim. Üzülmüştü kızcağız.
( Arkadaşlar! Bu Wattpad' da ki ilk Kitabım olacak. Yorum bırakmanızı ve oylamanızı isterim. Düzenlemeler yapacağım. Öpüldünüz =))
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MaVi Bir TelaŞ
ChickLitNeden hiç eksik olmaz sancılar ? İyi insanların yüreğinden .. Adım Hira. Adımdan anlaşıldığı gibi pek sevecen biri değilim. İnsanlara güvenemiyorum artık. Sevecen olamıyorum onlara karşı.Neden? Kimse yok hayatımda. Sıradışı bir insanmışım. Ta ki o...
