Love Teacher

Hoofdstuk 10

Mijn voetstappen weerklonken in de relatief stille ziekenhuiskamer. Ik bleef maar heen en weer lopen, piekerend over hoe ik in godsnaam aan Thomas' moeder moest uitleggen dat hij in een stomdronken bui zijn voet in het vuur had gestoken. 

Ik snap nog steeds niet hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om het in zijn hoofd te halen om zijn voet boven vuur te houden! Ik ben ook al dronken geweest, en ik heb ook al domme streken uitgehaald in mijn bui maar zoiets... Zoiets stoms nog nooit. 

Gefrustreerd maaide ik een hand door mijn haar en trok een vies gezicht. Mijn hand geraakte nauwelijks door alle klitten in mijn haar heen. Ik zuchtte. Ongeduldig stopte ik met wandelen en tikte met mijn voet tegen de grond.

Vijf minuten passeerden en dan tien. Na een kwartier had ik nog steeds niets gehoord van Thomas, die met tranende ogen naar een andere kamer was gebracht. Ik huiverde als ik terugdacht aan de pijnlijk uitziende wond van Thomas. Zijn voet was helemaal rood geweest, natuurlijk, en na een tijdje verschenen er verschrikkelijk grote blaren op. Eens dat de ziekenwagen was gearriveerd was zijn voet ook nog eens beginnen te zwellen.

Ik moet geen dokter te zijn om te weten dat dat geen goed teken is.

De zuster die een tijdje geleden rustig deze kamer was in gewalst wist me te vertellen dat ze de ouders van Thomas hadden geïnformeerd en dat ze onderweg waren naar het ziekenhuis. Lang zou het niet meer duren, want het ziekenhuis lag niet zo ver weg van hun huis. Ik wist zeker dat Stefanie, de moeder van Thomas, helemaal gek aan het worden was. Het gebeurt niet elke dag dat haar voorbeeldige zoon in het ziekenhuis beland met tweedegraads verbrandingswonden.

En dat ook nog een keer door dronkenschap.

Alleen wisten ze dat nog niet.

Ik werd uit mijn gepeins gehaald door iemand die zijn keel schraapte. Tergend traag draaide ik me om naar het geluid, met zwetende handpalmen en een snel bonkend hart. Mijn eerste gedachte was natuurlijk dat de ouders van Thomas eindelijk waren aangekomen, maar toen ik het slachtoffer zelf voor me zag staan.

Mijn ogen vielen eerst op zijn dicht verpakte voet, lichtjes boven de grond gerezen zodat die niet de grond zou raken. Je zag niets meer van de eerst rode, opgezwollen voet.  Dan merkte ik op dat hij zich overeind hield op twee krukken die geschilderd waren in de verschrikkelijke kleur rood. 

Maar dan viel mijn blik op Thomas. Thomas zijn gezicht, zijn gelaatsuitdrukking. Rond zijn lippen speelde een kleine speelse grijns en zijn ogen straalden met humor. Zijn haar was nat van het zweet en zijn ogen zaten diep in zijn kassen wegens de alcohol, maar voor de rest leek het niet dat hij juist met zijn dronken kop zijn voet in het vuur had gestoken. 

Koppig bleef ik op mijn plek staan, mijn armen nu voor mij gekruist en een frons op mijn gezicht. Beiden hielden we koppig onze mond, beiden weigerden we om als eerste de ondraaglijke stilte te doorbreken. Het enigste geluid dat ik een tijd hoorde was het tikken van een klok die aan de muur hing en af en toe een zucht van ofwel Thomas ofwel ikzelf.

Thomas was de eerste die zwichtte onder de geladen stilte. 

"Nou, wat vind je van de kleur? Er was alleen een witte kleur."

En daarmee was de hek van de dam.

"Jij stomme idioot! Weet je wel niet wat ik de laatste uren doorstaan heb?" Mijn stem klonk schril, met een onderliggende toon van ergernis en een grote poel van bezorgdheid. "Ik heb hier in dit stomme kamertje meer rondgelopen dan op die marathon waar we ooit aan meededen!"

Thomas perste zijn lippen bedachtzaam op elkaar. "Die ene waar jij bijna flauwviel,"vroeg hij. 

"Ja, die ene waar ik bijna flauwviel! God! Ik kan niet geloven.. Ik bedoel, ik ben ook al dronken geweest maar zoiets,"mompelde ik terwijl ik me traag liet neerzakken op de dichts bijzijnde stoel neerzakken. "Ik kan niet geloven dat jij je voet in vuur stak."