Ταξιδεύοντας με την αγάπη (Σειρά Διηγημάτων)

Ο Δρόμος της Αγάπης

Το ραντεβού μου με την εταιρία BSC είναι γεγονός. Μια από τις πιο μεγάλες εταιρίες της χώρας στον κλάδο της διαφήμισης, θέλει συνάντηση μαζί μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα πως θα με ειδοποιήσουν μετά από την σύντομη συνάντησή μας.

«Θα μελετήσουμε τα προσόντα σας προσεκτικά και θα σας ειδοποιήσουμε το συντομότερο δυνατό, κύριε Κώστα» μου είχε πει μια «στεγνή» κυρία με ένα ελαφρό υφάκι ειρωνείας. Όχι, κάτι δεν πάει καλά εδώ.

Ετοιμάστηκα όσο πιο βιαστικά μπορούσα και κατέβηκα κάτω στον πεζόδρομο, όπου είχα παρκάρει την μηχανή. Ανέβηκα στη μηχανή, φόρεσα το γυαλιστερό μαύρο κράνος και έγινα καπνός με προορισμό τα γραφεία BSC στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής. Ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, μέσα σε λίγα λεπτά. Μέσα από λίγα μόνο λόγια.

«Ναι, κύριε Κώστα, θα συνεργαστούμε» φαντάστηκα να μου λέει η επιβλητική κυρία πίσω από το κατάμαυρο γραφείο της.

Η χαρά και ο ενθουσιασμός μου είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου, πριν ακόμη μάθω τον λόγο που με κάλεσαν. Την ίδια στιγμή σοβάρεψα και συνέχισα να βλέπω μπροστά, καθώς προσπερνούσα γνωστά σπίτια της γειτονιάς μου.

Ο περιφερειακός για καλή μου τύχη ήταν εντελώς άδειος κι έτσι έδωσα παραπάνω γκάζι και ώθηση για να μη χάσω, ούτε λεπτό. Ο ζεστός αέρας του Αυγούστου έκανε το πρόσωπό μου να καίει, μέσα από το κράνος και το μαύρο δερμάτινο σακάκι να με απελπίζει από τη ζέστη. Ο ήλιος δεν έλεγε να κρυφτεί πίσω από κάποιο σύννεφο κι έτσι, πήρα την απόφαση να κάνω στην άκρη να το βγάλω. Κατέβηκα και με δυο κινήσεις το έβγαλα, μένοντας μόνο με μια κοντομάνικη, θαλασσί μπλούζα. Πήρα μια μεγάλη ανάσα και αμέσως το δίπλωσα βάζοντας το στο πλάι της μηχανής σε μια καφετιά τσάντα.

«Άσε με.. βοήθεια..!»

Μια μηχανή περνάει από μπροστά μου, κάνοντας αίσθηση από την ταχύτητα και από τις δυνατές φωνές μιας κοπέλας που καθόταν από πίσω. Βάζω γρήγορα μπρος, γυρνώντας το γκάζι, τέρμα. Όσο πιο πολύ πλησίαζα, τόσο πιο πολύ έβλεπα πως η κοπέλα δεν ήθελε τον άνδρα που οδηγούσε.

«Βοήθειαααα.. Παρακαλώ, βοήθεια»

Οι φωνές ακουγόντουσαν πολύ καθαρά, ακόμα και με την πίεση που είχε ο αέρας καθώς τον διέσχιζα. Το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή έπαιρνε πολλές στροφές αλλά έπρεπε να κάνω κάτι και γρήγορα.

«Μήπως είναι απαγωγή;» δεν θα του περάσει ότι και να είναι. Είχα πάρει πλέον την απόφασή μου, και τώρα έπρεπε να φτάσω κοντά τους, χωρίς να καταλάβει αυτός, τίποτα.