Akşam herkesin huzurdan ayrıldığı vakit, sadece guguk kuşlarının öttüğü zifiri karanlıkta, soğuk havanın yüze tokat gibi çarptığında, içiniz ağlamaklı olduğunda anca fark edersiniz hayatı.
Ne kadar çok hayat gömülmüştü kendi hayatına. Bambaşka dünyalar kapatmıştı kendini gökyüzüne. Camı açıp manzarayı izlerken bir şarkı mırıldanırsınız yalnızca. Ne kadar da yalnızım dersiniz o zaman. Gökteki yıldızlar kadar yalnız. Ne kadar topluca görünse de yapayalnızdı değil mi? Oysa sokak lambaları onlar kadar parlak görünürken yalnız değillerdi. Yıldızlar tek başlarına olurlardı. Büyürlerdi, bir çok insanın gözlerini kamaştırır sonra da tek başlarına veda ederlerdi herşeye. Gerçek parlaklık abideleri yok olurdu.
Sokak lambaları kim bilir ne kadar kıskanırdı onları. Başkasına ihtiyaç duymadan parlamak sonsuza kadar. Göz kamaştırmak olduğu yerden. Yön göstermek, hayat kurtarmak. Belki onların kıskançlığındandır sokak lambaları açıkken onları görmemek. Hiç yokmuş gibi olmak. Kıskanılmayacak şey mi yıldız olmak. Sonuçta kimse başarılı olunca sokak lambası olmuyordu. Bir yıldız oluyordu.
Şimdi diyorsunuz "Ne alaka?" diye değil mi? İnsan hayatı gibiydi onların arasındaki anlaşamamazlık. Bazen yalnızsınızdır bir yıldız gibi. Başarılısınız, göz kamaştırıyorsunuz. Ama niye görünmüyorsunuz? Etrafınıza şöyle bir bakın. Etrafınıza ne kadar çok sokak lambası var göreceksiniz. Sizi göstermemek için yapay parlayanı ,başkasına bağlı olanı ,yol göstermeyeni.
Gecenin soğuna rağmen pencerede mırıldandığınız şarkıyla yıldızlarla olmayı hayal ediyorsunuz. Şöyle bakınca hangisi olacağımıza biz karar veriyoruz. Ya da biz istiyoruz.
Kimseye bağlı olmadan, özenilen, göz kamaştıran, kıskanılan, başarının simgesi olan yapayalnız yıldız olmak istiyorum. Yapmacık sokak lambası değil. Gecenin kahramanı olmak istiyorum, kahramanı gizleyeni değil.
Bugün sizde hangisi olacağınıza karar verin. Yapayalnız yıldız mı? Yapma sokak lambası mı?
