Hope

waarom?

Mijn ogen vullen zich met tranen. Er spoken wel duizend gedachten door mijn hoofd. Zo langzaam als mijn vingers over het harde hout glijden stomen de tranen over mijn wangen als een regenbui die nooit meer op houdt. "Waarom?" is de enige vraag die ik uit mijn mond kan krijgen. Er gaan trillingen door mij heen zodra mijn moeder antwoord geeft. "Ik kan het niet meer.." haar vingers gaan naar haar kettinkje en ik hoor een zacht klikje. Voordat ik het weet heb ik haar ketting om en lig ik in haar armen te huilen. "Jij bent mijn moeder, je hoort voor me te zorgen!" mijn stem wordt steeds harder "niet op te geven als het wat moeilijker wordt". Ook zie ik nu een traan verschijnen op haar gezicht. Het blijft voor een hele lange tijd stil, net als het geluid van haar adem.

Veel handen grijpen me vast terwijl ik schreeuwend haar kamer uit wordt getrokken. "Nee!!!". In tranen val ik neer op de grond. Een geruststellende stem vertelt mij dat het beter zo is, dat ze nu niet meer lijdt. Diep in mijn hart weet ik dat wel, maar toch kan ik alleen maar gillen en huilen. Soms kan je alleen maar egoïstisch zijn. Was ze maar nog een tijdje langer bij me gebleven. Bevend lig ik daar op de grond. Ik probeer mijn mond open te doen, maar er komen alleen geen woorden uit. Waarom moest mijn moeder nou doodgaan?...

Mijn ogen zijn open, maar ik zie niks. Ik haal adem, maar ik voel niks. Ik luister, maar ik hoor niks. "Cathlynn?". Mijn blik gaat langzaam naar boven. Boven mij staat een lange, blonde vrouw. Ze slaat een arm om me heen en probeert me omhoog te trekken. Woedend duw ik haar arm weg. "Luister, ik weet dat het zwaar is. Maar vergeet niet dat je moeder het zo had gewild dat je mee met ons mee ging om je te verzorgen...". Snel sta ik op "jij weet niks van mijn moeder!". Met grote stappen ren ik weg. Al snel vind ik een afgelegen plaatsje onder de trap. Een plaatje waar niemand mijn tranen ziet. Een plaatsje waar ik alleen ben. Ik had nog nooit geweten dat een persoon zo veel kon huilen tot dit moment. Er gaan golven van vermoeidheid door mij heen. Mijn ogen sluiten zich rustig als de laatste traan over mijn wang stroomt.

De mooie herfstblaadjes glinsteren in de zon. "Hey Cath, draai je eens om" een lieve zachte stem hoor ik achter mij. Mijn haren vliegen door de wind als ik mij omdraai. Mijn moeder staat glimlachend met een taart in haar hand. "Surprise, happy birthday. Dacht je nou echt dat ik je verjaardag zou vergeten?". Lachend ren ik op haar af. Ik zet de taart op de grond en sla mijn armen om haar heen. "Dankjewel mam". Ik verstop mijn hoofd in haar sjaal omdat hij zo lekker ruikt. Zodra ik weer opkijk is ze weg. De bladeren worden donker rood en de lucht zwart. Als ik me opdraai zie mijn moeder weg getrokken worden door een grote man zonder gezicht.  Schreeuwend ren ik achter haar aan dat hij haar los moet laten en weg moet gaan. Maar hij hoort me niet..

Met tranen die stromen over mijn wangen wordt ik wakker. Mijn grote ogen kijken naar een jongen aan die naast me zit onder de trap. "Gaat het? ik hoorde iemand schreeuwen dus ik ging kijken wat er was. Nachtmerrie gehad?" hij voelt aan mijn pols om te kijken of er niet wat mis is. "Ik, ehm, ik" zijn de enige woorden die ik uit mijn mond krijg. "Hoe heet je?". Met een trillende stem antwoord ik  "Cath". Hij trekt me omhoog onder de trap vandaan en begeleidt me naar zijn ziekenhuiskamer. "Ik ben Jace". Hij maakt snel zijn bed op en pakt de slaap pillen uit zijn nachtkastje. "Rust maar anders uit in mijn bed, ik zorg wel dat je die nachtmerrie niet meer krijgt" hij glimlacht lief naar me "als je moeite hebt met slapen pak je maar een slaappil, geen zorgen er gebeurt niks met je. Ik heb ze van de dokter. Daar ligt het water". Ik doe mijn schoenen uit en kruip in zijn warme bed. "Dankjewel" verluister ik zacht. "Als je me zoekt zit ik hier om de hoek, slaaplekker he" hij trekt de deken nog wat verder over me heen. Ik knik. Mijn ogen vallen langzaam dicht.